ค่ำคืนแห่งยุง

สรรเสริญพระเจ้าผู้เสด็จมาพิพากษา

¹จงร้องเพลงบทใหม่ถวายแด่พระยาห์เวห์
 แผ่นดินโลกทั้งสิ้นเอ๋ย จงร้องเพลงถวายแด่พระยาห์เวห์
²จงร้องเพลงถวายแด่พระยาห์เวห์ จงถวายสาธุการแด่พระนามของพระองค์
 จงประกาศการช่วยกู้ของพระองค์ทุกๆ วัน
³จงเล่าถึงพระสิริของพระองค์ท่ามกลางบรรดาประชาชาติ
 และการอัศจรรย์ต่างๆ ของพระองค์ท่ามกลางชนทุกชาติ
⁴เพราะพระยาห์เวห์นั้นยิ่งใหญ่ และทรงสมควรรับการสรรเสริญอย่างยิ่ง
 พระองค์ทรงเป็นที่เกรงกลัวเหนือพระทั้งปวง
⁵เพราะพระทั้งปวงของชนชาติทั้งหลายเป็นรูปเคารพ
 แต่พระยาห์เวห์ทรงสร้างฟ้าสวรรค์
⁶พระสิริและความสง่างามอยู่เฉพาะพระพักตร์ของพระองค์
 พระกำลังและความงามอยู่ในสถานนมัสการของพระองค์
⁷โอ ตระกูลของชนชาติทั้งหลายเอ๋ย จงถวายแด่พระยาห์เวห์
 จงถวายพระเกียรติและพระกำลังแด่พระยาห์เวห์
⁸จงถวายพระเกียรติซึ่งควรแก่พระนามของพระองค์แด่พระยาห์เวห์
 จงนำของถวายมายังบริเวณพระนิเวศของพระองค์
⁹จงนมัสการพระยาห์เวห์ผู้ทรงงดงามในความบริสุทธิ์
 แผ่นดินโลกทั้งสิ้นเอ๋ย จงตัวสั่นเฉพาะพระพักตร์พระองค์
¹⁰จงกล่าวท่ามกลางบรรดาประชาชาติว่า “พระยาห์เวห์ทรงครอบครอง
 เออ พิภพถูกสถาปนาแล้ว จะไม่สั่นคลอนเลย
 พระองค์จะทรงพิพากษาชนชาติทั้งหลายด้วยความเที่ยงธรรม”
¹¹จงให้ฟ้าสวรรค์ยินดี และแผ่นดินโลกเปรมปรีดิ์
 ให้ทะเลกับทุกอย่างที่อยู่ในนั้นคำราม
¹²ให้ทุ่งนากับทุกอย่างที่อยู่ในนั้นลิงโลด
 แล้วต้นไม้ทั้งสิ้นของป่าไม้จะร้องเพลงด้วยความยินดี
¹³เฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ เพราะพระองค์เสด็จมา
 เพราะพระองค์เสด็จมาพิพากษาโลก
พระองค์จะทรงพิพากษาโลกด้วยความชอบธรรม
 และจะทรงพิพากษาชนชาติทั้งหลายด้วยความซื่อสัตย์ของพระองค์

สิทธิของอัครทูต

 ¹ข้าพเจ้ามีเสรีภาพไม่ใช่หรือ? ข้าพเจ้าเป็นอัครทูตไม่ใช่หรือ? ข้าพเจ้าเห็นพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าของเราแล้วไม่ใช่หรือ? ท่านทั้งหลายเป็นผลงานของข้าพเจ้าในองค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ใช่หรือ? ²ถ้าข้าพเจ้าไม่ได้เป็นอัครทูตในสายตาของคนอื่น ก็ต้องเป็นอัครทูตในสายตาของท่านทั้งหลาย เพราะพวกท่านคือตราแห่งอัครทูตของข้าพเจ้าในองค์พระผู้เป็นเจ้า
 ³ถ้าใครไต่สวนข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะขอกล่าวแก้ว่า ⁴เรามีสิทธิ์กินและดื่มไม่ใช่หรือ? ⁵เรามีสิทธิ์พาพี่น้องซึ่งเป็นภรรยาไปด้วยเหมือนอย่างบรรดาอัครทูตอื่นๆ น้องๆ ขององค์พระผู้เป็นเจ้า และเคฟาสไม่ใช่หรือ? ⁶เฉพาะข้าพเจ้าและบารนาบัสเท่านั้นที่ไม่มีสิทธิ์เลิกทำงานหาเลี้ยงชีพหรือ? ⁷ใครบ้างที่เป็นทหารด้วยค่าจ้างของตัวเอง? ใครบ้างที่ทำสวนองุ่นและไม่กินผลองุ่นในสวนนั้น? ใครบ้างที่เลี้ยงฝูงแกะและไม่กินน้ำนมของฝูงแกะนั้น?
 ⁸ข้าพเจ้ากล่าวอย่างนี้ตามวิสัยของมนุษย์หรือ? ธรรมบัญญัติก็กล่าวอย่างนี้ด้วยไม่ใช่หรือ? ⁹เพราะว่าในธรรมบัญญัติของโมเสสมีเขียนไว้ว่า “อย่าเอาตะกร้อครอบปากวัวเมื่อมันกำลังนวดข้าวอยู่” พระเจ้าทรงเป็นห่วงวัวหรือ? ¹⁰พระองค์ตรัสเพื่อเราโดยเฉพาะไม่ใช่หรือ? ข้อความนั้นเขียนไว้เพื่อเรา แสดงว่าคนที่ไถนาสมควรจะไถด้วยความหวัง และคนที่นวดข้าวก็สมควรจะนวดด้วยความหวังว่าจะได้รับประโยชน์ ¹¹ถ้าเราหว่านปัจจัยฝ่ายจิตวิญญาณให้แก่พวกท่าน แล้วจะมากไปหรือที่เราจะเกี่ยวปัจจัยฝ่ายกายภาษากรีกแปลตรงตัวว่า ฝ่ายเนื้อหนังจากท่าน ¹²ถ้าคนอื่นมีสิทธิ์ได้รับประโยชน์จากท่านทั้งหลาย เราก็มีสิทธิ์ยิ่งกว่านั้นอีกไม่ใช่หรือ?
 แต่ถึงกระนั้น เราก็ไม่ได้ใช้สิทธิ์นี้เลย แต่เรายอมทนทุกอย่างเพื่อเราจะไม่วางสิ่งกีดขวางใดๆ ต่อข่าวประเสริฐของพระคริสต์ ¹³ท่านรู้แล้วไม่ใช่หรือว่าพวกที่ทำงานต่างๆ ของพระวิหารก็กินอาหารของพระวิหาร และพวกรับใช้ที่แท่นบูชาก็รับส่วนแบ่งจากเครื่องบูชานั้น ¹⁴ทำนองเดียวกัน องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ทรงสั่งไว้ว่า คนที่ประกาศข่าวประเสริฐควรได้รับการเลี้ยงชีพด้วยข่าวประเสริฐ
 ¹⁵แต่ข้าพเจ้าไม่ได้ใช้สิทธิ์เหล่านี้เลย และข้าพเจ้าไม่ได้เขียนเช่นนี้เพื่อให้เขาทำอย่างนั้นกับข้าพเจ้า เพราะว่าข้าพเจ้ายอมตายดีกว่าที่จะให้ใครทำลายเหตุแห่งการอวดของข้าพเจ้า ¹⁶เพราะว่าถ้าข้าพเจ้าประกาศข่าวประเสริฐ ข้าพเจ้าก็ไม่มีเหตุที่จะอวดได้ เพราะว่าข้าพเจ้าจำต้องทำ และถ้าไม่ประกาศ วิบัติจะเกิดกับข้าพเจ้า ¹⁷เพราะถ้าข้าพเจ้าประกาศด้วยความสมัครใจ ก็จะได้บำเหน็จ แต่ถ้าไม่สมัครใจ ภารกิจนี้ก็ทรงมอบให้แล้ว ¹⁸แล้วบำเหน็จของข้าพเจ้าคืออะไร? ก็คือว่าในการประกาศข่าวประเสริฐนั้น ข้าพเจ้าประกาศโดยไม่คิดค่าจ้าง เพื่อจะไม่ต้องใช้สิทธิ์ในข่าวประเสริฐเต็มที่

ปัญญาดีกว่าความเขลา

 ¹³ข้าพเจ้าเห็นเรื่องปัญญาภายใต้ดวงอาทิตย์ และเห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่โตดังต่อไปนี้ ¹⁴ยังมีเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่ง มีคนอยู่ในเมืองนั้นน้อยคน แล้วมีมหาราชามาตีเมืองนั้น และล้อมเมืองนั้นไว้ และสร้างเครื่องล้อมโจมตีไว้รอบเมือง ¹⁵อย่างไรก็ดีในเมืองนั้นมีชายยากจนแต่มีปัญญาอยู่คนหนึ่ง และชายคนนี้ช่วยเมืองนั้นไว้ให้รอดด้วยปัญญาของตน แต่ไม่มีใครระลึกถึงชายยากจนคนนี้ ¹⁶แต่ข้าพเจ้าว่า ปัญญาก็ดีกว่ากำลัง ถึงปัญญาของชายคนนั้นถูกดูหมิ่น และถ้อยคำของเขาไม่มีใครฟังก็ตามที

¹⁷ถ้อยคำอ่อนโยนของคนมีปัญญาก็น่าฟัง
 กว่าเสียงตะโกนของผู้ครอบครองท่ามกลางคนเขลา
¹⁸ปัญญาดีกว่าอาวุธสงคราม
 แต่คนบาปคนเดียวย่อมทำลายความดีเป็นอย่างมากได้

ปัญญาจารย์ 10

ข้อสังเกตทั่วไป

¹แมลงวันตาย ย่อมทำให้น้ำมันหอมบูดเหม็นไป
 ความเขลาเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำลายปัญญาและเกียรติยศ
²จิตใจของคนมีปัญญา ย่อมนำไปทางขวามือของเขา
 แต่จิตใจของคนเขลา ย่อมนำไปทางซ้ายมือของเขา
³แม้เมื่อคนเขลากำลังเดินไปตามทาง เขาก็ขาดสติ
 และมักแสดงแก่ทุกคนว่า ตนเป็นคนเขลา
⁴ถ้าอารมณ์โกรธของผู้ครอบครองพลุ่งขึ้นต่อท่าน อย่าลุกจากที่ของท่าน
 เพราะว่าอารมณ์เย็นย่อมระงับความผิดใหญ่หลวงไว้ได้

 ⁵มีสิ่งสามานย์ที่ข้าพเจ้าเห็นภายใต้ดวงอาทิตย์ ประหนึ่งว่าเป็นความผิดซึ่งมาจากผู้มีอำนาจ ⁶คือคนเขลาถูกแต่งตั้งไว้ในตำแหน่งสูงใหญ่ และคนมั่งคั่งรับตำแหน่งต่ำต้อย ⁷ข้าพเจ้าเห็นทาสขี่ม้า และเจ้านายเดินที่พื้นดินอย่างทาส

⁸ผู้ใดขุดบ่อไว้ ผู้นั้นจะตกลงในบ่อนั้น
 ผู้ใดพังกำแพงทะลุเข้าไป งูจะขบกัดผู้นั้น
⁹ผู้ใดสกัดหิน ผู้นั้นอาจเจ็บเพราะหินนั้น
 ผู้ใดผ่าขอนไม้ ผู้นั้นจะประสบอันตรายเพราะขอนไม้นั้นได้
¹⁰ถ้าขวานทื่อแล้ว และเขาไม่ลับให้คม
 เขาก็ต้องออกแรงมาก
 แต่ประโยชน์ของปัญญาคือการนำมาซึ่งความสำเร็จ
¹¹ถ้างูขบเสียก่อนที่ทำให้มันเชื่อง
 หมองูก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรแล้ว
¹²ถ้อยคำจากปากของผู้มีปัญญาทำให้เขาเป็นที่โปรดปราน
 แต่ริมฝีปากของคนเขลาจะเผาผลาญตัวเขาเสีย
¹³ถ้อยคำจากปากของเขาเป็นความเขลาตั้งแต่เริ่มปริปาก
 ตอนจบของคำพูดก็เป็นความบ้าบออย่างร้าย
¹⁴คนเขลาพูดมากซ้ำซาก
 มนุษย์ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
 ใครจะบอกเขาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาจากไป?
¹⁵การตรากตรำของคนเขลาทำให้เขาเหน็ดเหนื่อย
 เพราะว่าเขาไม่รู้จักทางเข้าเมือง
¹⁶โอ แผ่นดินเอ๋ย วิบัติแก่เจ้าเมื่อกษัตริย์ของเจ้าเป็นเพียงคนรับใช้
 และเจ้านายทั้งหลายของเจ้ามีการเลี้ยงกันสนุกสนานแต่เช้า
¹⁷โอ แผ่นดินเอ๋ย เจ้าจะเป็นสุข เมื่อกษัตริย์ของเจ้ามาจากตระกูลของขุนนาง
 และเจ้านายของเจ้ามีการเลี้ยงตามกาลเทศะ
 เพื่อจะมีกำลังวังชา มิใช่จะดื่มให้มึนเมา
¹⁸เพราะความขี้เกียจ หลังคาจึงทรุดพังลง
 และเพราะความเกียจคร้าน เรือนจึงรั่วเฉอะแฉะ
¹⁹อาหารทำให้คนหัวเราะ
 และเหล้าองุ่นทำให้ชีวิตชื่นบาน
 และเงินก็จัดให้ได้ทุกอย่าง
²⁰อย่าแช่งด่าพระราชา เออ แม้แต่ในความคิดก็อย่าเลย
 และอย่าแช่งคนมั่งมี แม้เจ้าอยู่ในห้องนอนของเจ้า
เพราะนกในอากาศจะคาบเสียงของเจ้าไป
 หรือตัวที่มีปีกจะเล่าเรื่องนั้น

ปัญญาจารย์ 11

คุณค่าของความขยัน

¹จงโยนขนมปังของเจ้าลงบนน้ำ
 เพราะอีกหลายวันเจ้าจะพบมันได้
²จงปันส่วนของเจ้าออกเป็นเจ็ดส่วน เออ ถึงแปดส่วนก็ดี
 เพราะเจ้าไม่ทราบว่า สิ่งเลวร้ายอะไรจะเกิดขึ้นบนแผ่นดินโลก
³เมื่อเมฆเต็มด้วยน้ำ
 มันก็จะเทฝนลงมาบนแผ่นดินโลก
และเมื่อต้นไม้ล้มลงทางใต้หรือทางเหนือ
 มันล้มลงตรงไหนมันก็นอนอยู่ตรงนั้น
⁴ผู้ใดมัวสังเกตลมก็จะไม่หว่านพืช
 และผู้ใดมัวจ้องมองเมฆก็จะไม่เกี่ยวข้าว

 ⁵เจ้าไม่ทราบว่าลมหายใจเข้าไปในโครงร่างที่อยู่ในมดลูกหญิงมีครรภ์อย่างไร เจ้าก็จะไม่ทราบถึงพระราชกิจของพระเจ้าผู้ทรงกระทำสิ่งสารพัดอย่างนั้น ⁶เวลาเช้าเจ้าจงหว่านพืชของเจ้า และพอเวลาเย็นก็อย่าหดมือเจ้าเลย เพราะเจ้าไม่รู้ว่าการไหนจะเจริญ การนี้หรือการนั้น หรือการทั้งสองจะเจริญดีเหมือนกัน

วัยหนุ่มสาวและวัยชรา

 ⁷แสงสว่างทำให้สดชื่น และการที่นัยน์ตาเห็นดวงตะวันก็เป็นที่ชื่นบาน
 ⁸เออ ถ้าคนใดมีชีวิตอยู่ได้ตั้งหลายปี จงให้เขาเปรมปรีดิ์ตลอดปีเหล่านั้น แต่ให้เขาระลึกด้วยว่า วันมืดก็จะมีมาก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมานั้นก็อนิจจัง
 ⁹โอ เยาวชน จงเปรมปรีดิ์ในวัยหนุ่มสาวของเจ้า และให้จิตใจของเจ้าทำตัวเจ้าให้ร่าเริงในวัยหนุ่มสาวของเจ้า เจ้าจงดำเนินชีวิตตามจิตใจของเจ้าและตามที่ตาของเจ้าเห็นควร แต่จงรู้เถิดว่าเพราะทุกอย่างเหล่านี้พระเจ้าจะทรงนำเจ้าเข้ามาถึงการพิพากษา
 ¹⁰จงขจัดความเศร้าหมองเสียจากใจของเจ้า และจงสลัดความเจ็บปวดเสียจากเนื้อหนังของเจ้า เพราะวัยหนุ่มสาวและวัยฉกรรจ์นั้นเป็นอนิจจัง

ปัญญาจารย์ 12

 ¹จงระลึกถึงพระผู้เนรมิตสร้างเจ้า เมื่อเจ้ายังหนุ่มยังสาว ก่อนที่วันเลวร้ายจะมาถึง และปีที่ใกล้เข้ามา เมื่อเจ้าจะกล่าวว่า “ข้าไม่มีความเพลิดเพลินในปีเหล่านั้นเลย” ²ก่อนที่ดวงอาทิตย์ แสงสว่าง ดวงจันทร์ และดวงดาวทั้งหลายอับแสง และก่อนที่เมฆจะกลับมาภายหลังฝน ³ในกาลเมื่อคนยามเฝ้าเรือนจะตัวสั่น และชายแข็งแรงจะเป็นคนหลังโกง และหญิงโม่แป้งจะเลิกโม่ เพราะจำนวนลดน้อยลง และบรรดาผู้ที่มองผ่านหน้าต่างจะมืดมัว ⁴และประตูคู่ที่เปิดออกถนนจะถูกปิด เมื่อเสียงโม่อ่อยลง และเขาก็ลุกขึ้นเมื่อมีเสียงนกเสียงกา และเสียงเพลงก็เพลาลง ⁵เออ เขาทั้งหลายกลัวความสูง และสิ่งน่าสยดสยองที่อยู่ในหนทาง ต้นอัลมอนด์มีดอกอัลมอนด์มีดอกสีขาว และออกดอกในฤดูหนาว และตั๊กแตนก็อุ้ยอ้าย ไฟปรารถนาก็มอดไป เพราะมนุษย์กำลังไปบ้านถาวรของเขา ส่วนผู้ไว้ทุกข์ก็เวียนไปมาตามถนน ⁶ก่อนที่สายเงินจะขาด หรือชามทองคำจะบุบสลาย หรือเหยือกน้ำจะแตกกระจายเสียที่น้ำพุ หรือรอกที่บ่อน้ำหักเสีย ⁷และผงคลีกลับสู่พื้นดินตามเดิม และจิตวิญญาณกลับไปสู่พระเจ้าผู้ประทานให้มานั้น ⁸ปัญญาจารย์ว่า อนิจจัง อนิจจัง สารพัดก็อนิจจัง

บทสรุป

 ⁹นอกจากท่านเป็นคนมีปัญญาแล้ว ปัญญาจารย์ยังสอนความรู้ให้ประชาชนอีกด้วย เออ ท่านพิเคราะห์ ท่านค้นคว้า และท่านเรียบเรียงสุภาษิตไว้มากมาย ¹⁰ปัญญาจารย์เสาะหาถ้อยคำที่เพราะหู และท่านเขียนถ้อยคำแห่งความจริงไว้อย่างเที่ยงตรง
 ¹¹ถ้อยคำของคนมีปัญญาเปรียบเหมือนปฏัก และถ้อยคำที่ถูกรวบรวมไว้ก็ตรึงแน่นอย่างตะปู ถ้อยคำเหล่านี้เมษบาลผู้หนึ่งมอบไว้ ¹²และยิ่งกว่านั้นอีก บุตรชายของข้าพเจ้าเอ๋ย จงรับคำตักเตือนเถิด ซึ่งจะทำหนังสือมากก็ไม่มีสิ้นสุด และเรียนมากก็เหนื่อยเนื้อหนัง
 ¹³จบเรื่องแล้ว ได้ฟังกันทั้งสิ้นแล้ว จงยำเกรงพระเจ้า และรักษาพระบัญญัติของพระองค์ เพราะสิ่งนี้เป็นหน้าที่ของมนุษย์ทั้งปวง ¹⁴เพราะว่าพระเจ้าจะทรงเอาการงานทุกอย่างเข้าสู่การพิพากษาพร้อมด้วยสิ่งเร้นลับทุกอย่าง ไม่ว่าดีหรือชั่ว