ל (ลาเมค)
⁸⁹พระยาห์เวห์ทรงดำรงอยู่เป็นนิตย์
 พระวจนะของพระองค์ตั้งมั่นคงในสวรรค์
⁹⁰ความซื่อสัตย์ของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์
 พระองค์ทรงสถาปนาแผ่นดินโลกและมันก็ตั้งอยู่
⁹¹โดยกฎหมายของพระองค์ สิ่งเหล่านี้ตั้งมั่นอยู่จนทุกวันนี้
 เพราะทุกสิ่งเป็นผู้รับใช้ของพระองค์
⁹²ถ้าธรรมบัญญัติของพระองค์ไม่เป็นความปีติยินดีของข้าพระองค์
 ข้าพระองค์คงพินาศไปในความทุกข์ยากแล้ว
⁹³ข้าพระองค์จะไม่ลืมข้อบังคับของพระองค์เลย
 เพราะโดยข้อบังคับเหล่านั้น พระองค์ทรงรักษาชีวิตข้าพระองค์ไว้
⁹⁴ข้าพระองค์เป็นของพระองค์ ขอทรงช่วยข้าพระองค์ให้รอด
 เพราะข้าพระองค์ได้แสวงหาข้อบังคับของพระองค์
⁹⁵คนอธรรมซุ่มคอยทำลายข้าพระองค์
 แต่ข้าพระองค์จะพิจารณาพระโอวาทของพระองค์
⁹⁶ข้าพระองค์เห็นขีดจำกัดของความสมบูรณ์แบบทั้งสิ้นแล้ว
 แต่พระบัญญัติของพระองค์ไร้ขีดจำกัด

อุปนิสัยของคนในวาระสุดท้าย

 ¹แต่จงเข้าใจข้อนี้คือ วาระสุดท้ายนั้นจะเป็นเวลาที่น่ากลัว ²เพราะผู้คนจะเห็นแก่ตัว รักเงินทอง โอ้อวด หยิ่งยโส ชอบดูหมิ่น ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ อกตัญญู ชั่วร้าย ³ไร้มนุษยธรรม ไม่ให้อภัยกัน ใส่ร้ายกัน ไม่ยับยั้งชั่งใจ ดุร้าย เกลียดชังความดี ⁴ทรยศ มุทะลุ โอหัง รักความสนุกมากกว่ารักพระเจ้า ⁵ยึดถือทางพระเจ้าแต่เพียงเปลือกนอก แต่ปฏิเสธฤทธิ์เดชของทางนั้น จงอย่าเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้น ⁶เพราะในพวกนั้นมีบางคนที่แอบไปตามบ้าน แล้วครอบงำบรรดาผู้หญิงเบาปัญญาที่หนาด้วยบาปและหลงใหลไปตามตัณหาต่างๆ ⁷หญิงพวกนี้ร่ำเรียนอยู่เสมอ แต่ไม่สามารถเข้าใจหลักความจริงได้เลย ⁸ยันเนสกับยัมเบรส์เคยต่อต้านโมเสสอย่างไร คนพวกนี้ก็ต่อต้านความจริงอย่างนั้น จิตใจของเขาเสื่อมทรามและปราศจากความเชื่อที่แท้จริง ⁹แต่เขาจะไปได้ไม่ไกล เพราะความโง่ของพวกเขาจะปรากฏต่อทุกคนเช่นเดียวกับความโง่ของชายสองคนนั้น

คำกำชับสุดท้ายถึงทิโมธี

 ¹⁰แต่ท่านก็ได้ดำเนินตามข้าพเจ้าในด้านคำสอน พฤติกรรม เป้าหมายชีวิต ความเชื่อ ความอดทน ความรัก ความทรหดอดทน ¹¹การถูกข่มเหง และการทนทุกข์ซึ่งเกิดขึ้นกับข้าพเจ้าทั้งในเมืองอันทิโอก เมืองอิโคนียูมและเมืองลิสตรา การข่มเหงที่ข้าพเจ้าทนนั้นมากเพียงไร แต่ถึงกระนั้นก็ดี องค์พระผู้เป็นเจ้าโปรดให้ข้าพเจ้ารอดพ้นจากทุกสิ่ง ¹²แท้จริงทุกคนที่ตั้งใจจะดำเนินชีวิตตามทางพระเจ้าในพระเยซูคริสต์จะถูกข่มเหง ¹³ในขณะที่คนชั่วและคนเจ้าเล่ห์จะเลวลงกว่าเก่า อีกทั้งยังล่อลวงคนอื่นและถูกคนอื่นล่อลวงด้วย ¹⁴แต่ท่านจงดำเนินต่อไปในสิ่งที่ได้เรียนรู้แล้วและเชื่ออย่างมั่นคง และท่านก็รู้ว่าท่านเรียนมาจากใคร ¹⁵และตั้งแต่เด็กมาแล้ว ท่านก็ได้เรียนรู้พระคัมภีร์อันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งสามารถให้ปัญญาแก่ท่านในเรื่องความรอดโดยความเชื่อในพระเยซูคริสต์ ¹⁶พระคัมภีร์ทุกตอนได้รับการดลใจจากพระเจ้า และเป็นประโยชน์ในการสอน การตักเตือนว่ากล่าว การแก้ไขสิ่งผิด และการอบรมในความชอบธรรม ¹⁷เพื่อคนของพระเจ้าจะมีความสามารถและพรักพร้อมเพื่อการดีทุกอย่าง

¹¹“บรรดาผู้ปล้นมรดกของเราเอ๋ย แม้ว่าเจ้าจะเปรมปรีดิ์ แม้ว่าเจ้าจะลิงโลด
 แม้เจ้าจะระเริงอย่างโคสาวที่กำลังนวดข้าว
 และร้องอย่างม้าตัวผู้
¹²มารดาของเจ้าจะอับอายอย่างยิ่ง
 และนางที่คลอดเจ้าจะถูกหลู่เกียรติ
นี่แน่ะ นางจะอยู่ท้ายสุดของบรรดาประชาชาติ
 เป็นถิ่นทุรกันดาร ที่แห้งแล้ง และทะเลทราย
¹³เมืองนั้นจะไม่มีคนเข้าอาศัย เพราะพระพิโรธของพระยาห์เวห์
 แต่จะเป็นที่ร้างเปล่าอย่างที่สุด
ซึ่งคนที่ผ่านเมืองบาบิโลนไปจะตกตะลึง
 และเยาะเย้ยเพราะรอยแผลทั้งสิ้นของเมืองนั้น
¹⁴จงจัดแนวรบเข้ามาโอบล้อมบาบิโลน
 พวกเจ้าที่โก่งคันธนู
จงยิงเธอ อย่าเสียดายลูกธนู
 เพราะเธอได้ทำบาปต่อพระยาห์เวห์
¹⁵จงเปล่งเสียงโห่ร้องสู้เธอจากรอบข้าง เธอยอมแพ้แล้ว
 เครื่องป้องกันของเธอล้มลงแล้ว
กำแพงของเธอถูกพังลงแล้ว
 เพราะนี่เป็นการแก้แค้นของพระยาห์เวห์
จงแก้แค้นเธอ
 ทำกับเธออย่างที่เธอได้ทำลงไป
¹⁶จงตัดผู้หว่านเสียจากบาบิโลน
 และตัดผู้ที่ถือเคียวในฤดูเกี่ยว
เพราะดาบของผู้บีบบังคับ
 ทุกคนจึงหันเข้าหาชนชาติของตน
 และทุกคนจะหนีไปยังแผ่นดินของตน
 ¹⁷“อิสราเอลเป็นเหมือนแกะที่ถูกสิงโตไล่ล่าไป ครั้งแรกกษัตริย์อัสซีเรียกินเขา ในที่สุดนี้เนบูคัดเนสซาร์ กษัตริย์แห่งบาบิโลนได้แทะกระดูกของเขา ¹⁸เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์จอมทัพ พระเจ้าแห่งอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า นี่แน่ะ เราจะนำการลงโทษมาเหนือกษัตริย์แห่งบาบิโลนและแผ่นดินของท่าน ดังที่เราได้ลงโทษกษัตริย์แห่งอัสซีเรีย ¹⁹เราจะให้อิสราเอลกลับสู่ลานหญ้าของเขา และเขาจะกินอยู่บนภูเขาคารเมลและในบาชาน และเขาจะอิ่มใจบนเนินเขาเอฟราอิมและในกิเลอาด ²⁰พระยาห์เวห์ตรัสว่า ในวันเหล่านั้นและในเวลานั้น จะหาความผิดบาปในอิสราเอลไม่พบเลย จะหาบาปในยูดาห์ก็จะไม่พบเลย เพราะเราจะให้อภัยแก่คนเหล่านั้นผู้ที่เราให้เหลืออยู่”

²¹พระยาห์เวห์ตรัสว่า “จงขึ้นไปสู้แผ่นดินเมราธาอิม
 และต่อสู้ชาวเมืองเปโขด
จงฆ่าเขาและทำลายเสียให้หมดสิ้น
 และจงทำทุกอย่างตามที่เราได้บัญชาเจ้าไว้
²²เสียงสงครามอยู่ในแผ่นดิน
 และการทำลายอย่างใหญ่หลวงก็อยู่ในนั้น
²³ค้อนแห่งแผ่นดินโลกทั้งสิ้น
 ถูกตัดลงและถูกหักไปได้อย่างไร
บาบิโลนกลายเป็นความหวาดหวั่น
 ท่ามกลางบรรดาประชาชาติได้อย่างไรกัน
²⁴บาบิโลนเอ๋ย เราวางบ่วงดักเจ้าและเจ้าก็ติดบ่วงนั้น
 และเจ้าไม่รู้เรื่อง
เขามาพบเจ้าและจับเจ้า
 เพราะเจ้าได้ขืนสู้กับพระยาห์เวห์
²⁵พระยาห์เวห์ได้ทรงเปิดคลังอาวุธของพระองค์
 และทรงนำอาวุธแห่งพระพิโรธของพระองค์ออกมา
 เพราะพระยาห์เวห์องค์เจ้านายผู้ทรงเป็นจอมทัพมีพระราชกิจที่จะทำในแผ่นดินเคลเดีย
²⁶จงมาต่อสู้กับเธอจากสุดปลายแผ่นดินโลก
 จงเปิดบรรดายุ้งฉางของเธอ
จงกองเธอไว้เหมือนอย่างกองข้าวและทำลายเสียให้หมดสิ้น
 อย่าให้เธอเหลืออยู่เลย
²⁷จงฆ่าวัวผู้ของเธอให้หมด
 ให้พวกมันลงไปถูกฆ่า
วิบัติแก่พวกมันเพราะวันเวลาของมันมาถึงแล้ว
 คือเวลาแห่งการลงโทษมัน
 ²⁸“ฟังซิ พวกเขาได้หนีและรอดพ้นจากแผ่นดินบาบิโลน ไปประกาศการแก้แค้นของพระยาห์เวห์พระเจ้าของเราในศิโยน คือการแก้แค้นแทนพระวิหารของพระองค์
 ²⁹“จงเรียกบรรดานักธนูมาต่อสู้กับบาบิโลน คือบรรดาคนที่โก่งธนู จงตั้งค่ายไว้รอบเธอ อย่าให้ใครหนีรอดพ้นไปได้ จงตอบแทนเธอตามการกระทำของเธอ จงทำต่อเธออย่างที่เธอได้ทำลงไป เพราะเธอยโสต่อพระยาห์เวห์ องค์บริสุทธิ์แห่งอิสราเอล ³⁰เพราะฉะนั้น คนหนุ่มๆ ของเธอจะล้มลงที่ลานของเธอ และทหารของเธอทั้งหมดจะถูกทำลายในวันนั้น” พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ
³¹“พระยาห์เวห์องค์เจ้านายผู้ทรงเป็นจอมทัพตรัสดังนี้ว่า
 คนยโสเอ๋ย นี่แน่ะ เราต่อสู้กับเจ้า
เพราะว่าวันเวลาของเจ้ามาถึงแล้ว
 คือเวลาที่เราจะลงโทษเจ้า
³²คนยโสจะสะดุดและล้มลง
 จะไม่มีใครพยุงเขาขึ้นได้
และเราจะก่อไฟในบรรดาเมืองของมัน
 และไฟจะกินบรรดาที่อยู่รอบมันเสียสิ้น
 ³³“พระยาห์เวห์จอมทัพตรัสดังนี้ว่า ประชาชนอิสราเอลถูกบีบบังคับ และประชาชนยูดาห์ก็เช่นกัน ผู้ที่จับเขาทั้งหลายไปเป็นเชลยได้ยึดเขาไว้มั่น พวกเขาปฏิเสธไม่ยอมปล่อยเขาไป ³⁴พระผู้ไถ่ของเขาทั้งหลายนั้นเข้มแข็ง พระนามของพระองค์คือพระยาห์เวห์จอมทัพ พระองค์จะทรงแก้คดีของเขาแน่นอน เพื่อพระองค์จะประทานความสงบแก่แผ่นดินโลก แต่ประทานความไม่สงบแก่ชาวเมืองบาบิโลน”
³⁵พระยาห์เวห์ตรัสว่า “ให้ดาบต่อสู้คนเคลเดีย
 และต่อสู้ชาวเมืองบาบิโลน
 และต่อสู้เจ้านายและนักปราชญ์ของเขา
³⁶ให้ดาบต่อสู้ผู้ทำนาย
 เพื่อเขาจะกลายเป็นคนโง่ไป
 ให้ดาบต่อสู้บรรดานักรบของเขาเพื่อพวกเขาจะครั่นคร้าม
³⁷ให้ดาบต่อสู้ม้าทั้งหลายของเขาและรถรบของเขา
 และต่อสู้กองทหารคนต่างด้าวท่ามกลางเขา
เพื่อพวกเขาจะกลายเป็นผู้หญิงไป
 ให้ดาบต่อสู้ทรัพย์สมบัติทั้งสิ้นของเขา
 เพื่อว่าทรัพย์สมบัตินั้นจะถูกปล้นเสีย
³⁸ให้ความแห้งแล้งอยู่เหนือน้ำทั้งหลายของเขา
 เพื่อน้ำนั้นจะได้แห้งไป
เพราะเป็นแผ่นดินแห่งรูปเคารพ
 และพวกเขาก็บ้ารูปนั้น
 ³⁹“เพราะฉะนั้น สัตว์ป่าทั้งหลายและบรรดาหมาจิ้งจอกจะอาศัยในบาบิโลน และนกกระจอกเทศจะอาศัยอยู่ที่นั่น เมืองนั้นจะไม่มีประชาชนอยู่อีกต่อไปเป็นนิตย์ คือไม่มีชาวเมืองอาศัยอยู่ตลอดชั่วชาติพันธุ์ ⁴⁰พระยาห์เวห์ตรัสว่า ดังที่พระเจ้าได้ทรงคว่ำเมืองโสโดมและเมืองโกโมราห์และบรรดาเมืองใกล้เคียง ก็จะไม่มีคนพำนักอยู่ที่นั่นและไม่มีมนุษย์คนใดอาศัยอยู่ในเมืองนั้น
⁴¹“ดูสิ ชนชาติหนึ่งมาจากทิศเหนือ
 ประชาชาติเข้มแข็งชาติหนึ่งและกษัตริย์หลายองค์
 จะถูกเร้าให้มาจากที่ไกลที่สุดของแผ่นดินโลก
⁴²พวกเขาจับคันธนูและหอก
 เขาดุร้ายและไม่มีความเมตตา
เสียงของเขาก็เหมือนเสียงทะเลคะนอง
 พวกเขาขี่ม้า
 จัดแถวดั่งคนเข้าสงครามต่อสู้เจ้านะ ประชากรแห่งบาบิโลนเอ๋ย
⁴³“กษัตริย์แห่งบาบิโลนทรงได้ยินข่าวเรื่องนั้น
 และพระหัตถ์ของพระองค์ก็อ่อนลง
ความแสนระทมจับพระทัยพระองค์
 ทรงเจ็บปวดอย่างผู้หญิงกำลังคลอดบุตร
 ⁴⁴“นี่แน่ะ เราจะทำให้พวกเขาหนีไปจากเธออย่างฉับพลัน เหมือนอย่างสิงห์ขึ้นมาจากดงลุ่มแม่น้ำจอร์แดนกระโจนใส่ทุ่งหญ้าที่เขียวสด และเราจะแต่งตั้งผู้ที่เราเลือกสรรไว้เหนือเธอ ใครเป็นอย่างเราเล่า? ใครจะฟ้องเราเล่า? ผู้เลี้ยงแกะคนไหนจะทนยืนอยู่ต่อหน้าเราได้? ⁴⁵เพราะฉะนั้น จงฟังแผนการซึ่งพระยาห์เวห์ทรงกระทำไว้ต่อสู้บาบิโลน และบรรดาพระประสงค์ซึ่งพระองค์ทรงดำริขึ้นต่อสู้กับแผ่นดินเคลเดีย แน่ละ แม้ตัวเล็กๆ ที่อยู่ในฝูงก็ต้องถูกลากเอาไป แน่ละ คอกของเขาจะหวาดหวั่นเพราะเคราะห์กรรมของตน ⁴⁶แผ่นดินโลกจะสั่นสะเทือนเพราะเสียงของการที่บาบิโลนถูกจับเป็นเชลย และจะได้ยินเสียงคร่ำครวญท่ามกลางบรรดาประชาชาติ”

เยเรมีย์ 51

¹พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า
 “นี่แน่ะ เราจะปลุกวิญญาณของผู้ทำลาย
มาต่อสู้กับบาบิโลน
 ต่อสู้กับชาวเคลเดีย
²“เราจะส่งคนต่างด้าวไปยังบาบิโลน
 และพวกเขาจะฝัดร่อนมัน
และเขาจะทำให้แผ่นดินของมันว่างเปล่า
 เมื่อพวกเขามาล้อมมันไว้ทุกด้าน
 ในวันแห่งความยากลำบาก
³อย่าให้นักธนูโก่งคันธนูได้
 อย่าให้เขาสวมเสื้อเกราะลุกขึ้นได้ อย่าไว้ชีวิตคนหนุ่มๆ ของมันเลย
 จงทำลายกองทัพของมันทั้งหมด
⁴เขาทั้งหลายจะถูกฆ่าล้มลงในแผ่นดินเคลเดีย
 และบาดเจ็บอยู่ที่ถนนในเมืองนั้น
⁵เพราะว่าอิสราเอลและยูดาห์ไม่ได้ถูกทอดทิ้ง
 โดยพระยาห์เวห์จอมทัพ พระเจ้าของเขา
แต่แผ่นดินเคลเดียนั้นเต็มด้วยความผิด
 ต่อองค์บริสุทธิ์แห่งอิสราเอล
⁶“จงหนีจากบาบิโลน
 ให้ทุกคนเอาชีวิตของตนรอดเถิด
เจ้าอย่าถูกทำลายไปด้วยเพราะความผิดบาปของมัน
 เพราะนี่เป็นเวลาแก้แค้นของพระยาห์เวห์
 เป็นการซึ่งพระองค์ทรงตอบสนอง
⁷บาบิโลนเคยเป็นถ้วยทองคำในพระหัตถ์ของพระยาห์เวห์
 ทำให้แผ่นดินโลกทั้งสิ้นมึนเมาไป
บรรดาประชาชาติได้ดื่มเหล้าองุ่นของมัน
 เพราะฉะนั้น ประชาชาติต่างๆ จึงบ้าไป
⁸บาบิโลนได้ล้มลงและแตกไปอย่างฉับพลัน
 จงคร่ำครวญเพื่อมันเถิด
จงเอายามาให้มันบรรเทาปวด
 บางทีอาจจะรักษามันให้หายได้”
⁹“พวกเราได้รักษาบาบิโลน แต่มันไม่หาย
 ทิ้งมันไปเสียเถิดและให้เราไป
ต่างคนต่างไปยังประเทศของตน
 เพราะว่าการพิพากษามันได้ขึ้นไปถึงฟ้าสวรรค์
 และได้ถูกยกขึ้นเทียมเมฆ
¹⁰พระยาห์เวห์ทรงนำความยุติธรรมออกมาให้เรา
 มาเถิด ให้เราประกาศพระราชกิจ
 ของพระยาห์เวห์พระเจ้าของเราในศิโยน
¹¹จงฝนลูกธนู
 จงหยิบโล่ขึ้นมา
พระยาห์เวห์ทรงเร้าใจบรรดากษัตริย์ของมีเดีย เพราะว่าพระประสงค์ของพระองค์เกี่ยวกับบาบิโลน ก็คือการทำลายมันเสีย เพราะนั่นแหละเป็นการแก้แค้นของพระยาห์เวห์ คือการแก้แค้นแทนพระวิหารของพระองค์”
¹²จงชูธงขึ้นประชิดกำแพงของบาบิโลน
 จงหนุนคนเฝ้าให้เข้มแข็ง
จงตั้งคนยามขึ้น จงเตรียมกองซุ่มไว้
 เพราะพระยาห์เวห์ทรงวางแผนงานและทรงกระทำ
 ตามที่พระองค์ตรัสเกี่ยวกับชาวเมืองบาบิโลน
¹³เจ้าผู้อาศัยตามน้ำมากหลาย
 ผู้มีสมบัติมากมายเอ๋ย
อวสานของเจ้ามาถึงแล้ว
 เส้นชีวิตของเจ้าถูกตัดขาดเสียแล้ว
¹⁴พระยาห์เวห์จอมทัพทรงปฏิญาณโดยพระองค์เองว่า
 “แน่นอนเราจะให้เจ้ามีคนเต็มเมือง เหมือนฝูงตั๊กแตน
 และเขาทั้งหลายจะเปล่งเสียงโห่ร้องมีชัยเหนือเจ้า”