สมบัติที่มีค่าที่สุดของคุณ

מ (เมม)
⁹⁷โอ ข้าพระองค์รักธรรมบัญญัติของพระองค์จริงๆ
 เป็นคำภาวนาของข้าพระองค์เสมอ
⁹⁸พระบัญญัติของพระองค์ทำให้ข้าพระองค์ฉลาดกว่าศัตรูของข้าพระองค์
 เพราะพระบัญญัตินั้นอยู่กับข้าพระองค์เป็นนิตย์
⁹⁹ข้าพระองค์ฉลาดกว่าครูทั้งหมดของข้าพระองค์
 เพราะพระโอวาทของพระองค์เป็นคำภาวนาของข้าพระองค์
¹⁰⁰ข้าพระองค์เข้าใจมากกว่าผู้อาวุโส
 เพราะข้าพระองค์รักษาข้อบังคับของพระองค์
¹⁰¹ข้าพระองค์รั้งเท้าไว้จากวิถีชั่วทุกอย่าง
 เพื่อปฏิบัติตามพระวจนะของพระองค์
¹⁰²ข้าพระองค์มิได้หันไปจากกฎหมายของพระองค์
 เพราะพระองค์ได้ทรงสอนข้าพระองค์
¹⁰³พระดำรัสของพระองค์นั้น ข้าพระองค์ชิมแล้วหวานจริงๆ
 หวานกว่าน้ำผึ้งเมื่อถึงปากข้าพระองค์
¹⁰⁴ข้าพระองค์ได้ความเข้าใจจากข้อบังคับของพระองค์
 เพราะฉะนั้นข้าพระองค์เกลียดชังวิถีเท็จทุกอย่าง

 ¹ข้าพเจ้าขอเตือนท่านอย่างจริงจังเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าและพระเยซูคริสต์ผู้จะทรงพิพากษาคนเป็นและคนตาย และขอเตือนโดยอ้างถึงการมาปรากฏของพระองค์และราชอาณาจักรของพระองค์ว่า ²จงประกาศพระวจนะ จงทำอย่างขะมักเขม้นทั้งในขณะที่คนสนใจและไม่สนใจ จงชักชวน ตักเตือน และหนุนใจ ด้วยความอดทนและด้วยการสั่งสอนอย่างเต็มที่ ³เพราะจะถึงเวลาที่คนจะทนต่อคำสอนที่ถูกต้องไม่ได้ แต่พวกเขาจะรวบรวมบรรดาอาจารย์ไว้สำหรับตน ตามความอยากของตัวเองเพื่อสนองหูที่คัน ⁴พวกเขาจะเลิกฟังความจริงและหันไปฟังนิยายต่างๆ ⁵แต่ท่านจงหนักแน่นมั่นคงทุกเรื่อง จงอดทนต่อความทุกข์ยาก จงทำหน้าที่ของผู้ประกาศข่าวประเสริฐ และจงทำพันธกิจของท่านให้ครบบริบูรณ์
 ⁶เพราะว่าข้าพเจ้าถูกเทลงเหมือนดั่งเครื่องดื่มบูชาแล้ว และถึงเวลาที่ข้าพเจ้าจะต้องจากไป ⁷ข้าพเจ้าได้ต่อสู้อย่างเต็มกำลัง ข้าพเจ้าได้วิ่งแข่งจนครบถ้วน ข้าพเจ้าได้รักษาความเชื่อไว้แล้ว ⁸ตั้งแต่นี้ไปมงกุฎแห่งความชอบธรรมก็จะเป็นของข้าพเจ้า ซึ่งองค์พระผู้เป็นเจ้าผู้พิพากษาที่ชอบธรรมจะประทานเป็นรางวัลแก่ข้าพเจ้าในวันนั้น และไม่ใช่แก่ข้าพเจ้าผู้เดียวเท่านั้น แต่จะประทานแก่ทุกคนที่รักการเสด็จมาของพระองค์

คำแนะนำส่วนตัว

 ⁹จงพยายามมาพบข้าพเจ้าโดยเร็ว ¹⁰เพราะว่าเดมาสหลงรักโลกนี้ และทิ้งข้าพเจ้าไปยังเมืองเธสะโลนิกาแล้ว ส่วนเครสเซนส์ไปที่แคว้นกาลาเทีย ทิตัสไปที่แคว้นดาลมาเทีย ¹¹มีเพียงลูกาคนเดียวที่อยู่กับข้าพเจ้า จงไปตามมาระโกและพาเขามาด้วย เพราะเขาเป็นประโยชน์ต่อข้าพเจ้าในพันธกิจ ¹²ข้าพเจ้าส่งทีคิกัสไปที่เมืองเอเฟซัสแล้ว ¹³เมื่อท่านมา จงเอาเสื้อคลุมซึ่งข้าพเจ้าฝากไว้กับคารปัสที่เมืองโตรอัสมาด้วย รวมทั้งหนังสือทั้งหลายโดยเฉพาะที่เขียนบนแผ่นหนัง ¹⁴อเล็กซานเดอร์ช่างทองแดงคนนั้นทำร้ายข้าพเจ้าอย่างมากมาย องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงลงโทษเขาให้สมกับการกระทำของเขา ¹⁵ท่านจงระวังเขาให้ดีด้วย เพราะเขาคัดค้านคำสอนของเราอย่างรุนแรง ¹⁶ในการแก้คดีเบื้องต้นของข้าพเจ้านั้น ไม่มีใครอยู่เคียงข้างข้าพเจ้าสักคนเดียว พวกเขาทิ้งข้าพเจ้าไปหมด ขออย่าให้พวกเขาต้องรับโทษเลย ¹⁷อย่างไรก็ดีองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงยืนอยู่ใกล้และประทานกำลังแก่ข้าพเจ้า เพื่อว่าข่าวประเสริฐจะได้รับการประกาศออกไปอย่างเต็มที่ผ่านทางข้าพเจ้า และคนต่างชาติทั้งหมดจะได้ยิน แล้วข้าพเจ้าจะได้รับการช่วยให้รอดจากปากสิงโต ¹⁸และองค์พระผู้เป็นเจ้าจะโปรดช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากการร้ายทุกอย่าง และจะทรงช่วยข้าพเจ้าให้รอดเข้าสู่อาณาจักรสวรรค์ของพระองค์ ขอพระสิริมีแด่พระองค์สืบๆ ไปชั่วนิตย์นิรันดร์ อาเมน

คำทักทายสุดท้าย

 ¹⁹ขอฝากคำทักทายมายังนางปริสคากับอาควิลลาและคนในครอบครัวของโอเนสิโฟรัสด้วย ²⁰เอรัสทัสยังค้างอยู่ที่เมืองโครินธ์ ส่วนโตรฟีมัสนั้นนอนป่วยอยู่ขณะที่ข้าพเจ้าออกจากเมืองมิเลทัส ²¹ขอให้ท่านพยายามมาถึงก่อนฤดูหนาว ยูบูลัส ปูเดนส์ ลีนัส คลาวเดีย และพวกพี่น้องก็ฝากคำทักทายมายังท่านด้วย ²²ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าสถิตกับวิญญาณของท่าน

ขอพระคุณดำรงอยู่กับพวกท่านเถิด

¹⁵ผู้ทรงสร้างโลกด้วยฤทธิ์เดชของพระองค์
 ผู้ทรงสถาปนาพิภพไว้ด้วยพระปัญญา
 และทรงคลี่ท้องฟ้าออกด้วยความเข้าใจของพระองค์
¹⁶เมื่อพระองค์เปล่งพระสุรเสียงก็มีเสียงน้ำคะนองในท้องฟ้า
 และทรงทำให้หมอกลอยขึ้นจากปลายพิภพ
ทรงทำฟ้าแลบเพื่อฝน
 และทรงนำลมมาจากพระคลังของพระองค์
¹⁷มนุษย์ทุกคนโง่เขลาและไม่มีความรู้
 ช่างทองทุกคนจะต้องอับอายเพราะรูปเคารพของตน
เพราะรูปหล่อของเขาเป็นของเท็จ
 และมันไม่มีลมหายใจ
¹⁸สิ่งเหล่านั้นเป็นของไร้ค่า และเป็นผลงานที่น่าเยาะเย้ย
 มันจะต้องพินาศเมื่อถึงเวลาการลงโทษ
¹⁹พระองค์ผู้ทรงเป็นส่วนมรดกของยาโคบไม่เหมือนสิ่งเหล่านี้
 เพราะพระองค์ทรงเป็นผู้ที่ก่อร่างทุกสิ่งขึ้น
และอิสราเอลเป็นเผ่าที่เป็นมรดกของพระองค์
 พระยาห์เวห์จอมทัพคือพระนามของพระองค์
 อิสราเอลเป็นเครื่องมือของพระผู้สร้าง
²⁰“เจ้าเป็นค้อนและยุทโธปกรณ์ของเรา
 เราใช้เจ้าทุบบรรดาประชาชาติเป็นชิ้นๆ
 เราใช้เจ้าทำลายราชอาณาจักรทั้งหลาย
²¹เราใช้เจ้าทุบม้าและคนขี่เป็นชิ้นๆ
 เราใช้เจ้าทุบบรรดารถรบและคนขับให้เป็นชิ้นๆ
²²เราใช้เจ้าทุบผู้ชายและผู้หญิงเป็นชิ้นๆ
 เราใช้เจ้าทุบคนแก่และคนหนุ่มเป็นชิ้นๆ
 เราใช้เจ้าทุบคนหนุ่มและหญิงสาวเป็นชิ้นๆ
²³เราใช้เจ้าทุบผู้เลี้ยงแกะและฝูงแกะเป็นชิ้นๆ
 เราใช้เจ้าทุบชาวนาและโคคู่แอกของเขาเป็นชิ้นๆ
 เราใช้เจ้าทุบพวกข้าหลวงและเจ้าหน้าที่เป็นชิ้นๆ”

การพิพากษาบาบิโลน

 ²⁴พระยาห์เวห์ตรัสว่า “เราจะตอบสนองบาบิโลนและบรรดาคนเคลเดียต่อหน้าต่อตาของเจ้า เพราะบรรดาความชั่วร้ายซึ่งเขาได้ทำในศิโยน”
²⁵พระยาห์เวห์ตรัสว่า “ภูเขาผู้ทำลายเอ๋ย
 นี่แน่ะ เราต่อสู้เจ้า
เจ้าผู้ทำลายแผ่นดินโลกทั้งสิ้น
 เราจะเหยียดมือของเราออกต่อสู้เจ้า
และกลิ้งเจ้าลงมาจากหน้าผา
 และทำให้เจ้าเป็นภูเขาที่ลุกไหม้
²⁶เขาจะไม่เอาหินจากเจ้าไปทำศิลาหัวมุม
 และไม่เอาไปทำรากฐาน
 แต่เจ้าจะเป็นของทิ้งร้างเป็นนิตย์” พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้
²⁷“จงตั้งธงไว้บนแผ่นดินโลก
 จงเป่าเขาสัตว์ท่ามกลางประชาชาติทั้งหลาย
จงเตรียมประชาชาติทั้งหลายไว้ทำสงครามกับมัน
 จงเรียกราชอาณาจักรต่อไปนี้มาสู้กับมัน
อารารัต มินนี และอัชเคนัส
 จงตั้งแม่ทัพไว้ต่อสู้มัน
 จงนำม้าขึ้นมาเหมือนฝูงตั๊กแตนเกลื่อนกลาด
²⁸จงเตรียมบรรดาประชาชาติมาทำสงครามกับมัน
 คือเตรียมบรรดากษัตริย์แห่งมีเดียพร้อมทั้งพวกข้าหลวงและเจ้าหน้าที่ทั้งหมด
 และทุกแผ่นดินที่ขึ้นแก่มีเดีย
²⁹แผ่นดินสะเทือนสะท้านและบิดตัวอย่างเจ็บปวด  เพราะบรรดาพระประสงค์ของพระยาห์เวห์ต่อบาบิโลนก็ตั้งมั่นอยู่
ที่จะทำให้แผ่นดินบาบิโลนเป็นที่ร้างเปล่า
 ปราศจากคนอาศัย
³⁰นักรบแห่งบาบิโลนหยุดรบแล้ว
 พวกเขาค้างอยู่ในที่กำบังเข้มแข็งของเขา
กำลังของเขาถอยเสียแล้ว
 เขาทั้งหลายกลายเป็นเหมือนผู้หญิง
ที่อาศัยของมันก็กำลังลุกไหม้
 และดาลประตูของมันก็หัก
³¹นักวิ่งคนหนึ่งวิ่งไปพบนักวิ่งอีกคนหนึ่ง
 ทูตคนหนึ่งวิ่งไปพบทูตอีกคนหนึ่ง
เพื่อทูลกษัตริย์แห่งบาบิโลนว่า
 เมืองของพระองค์ถูกยึดไว้ทุกด้านแล้ว
³²ท่าลุยข้ามก็ถูกยึดแล้ว
 เครื่องป้องกันก็ถูกไฟไหม้
 และบรรดาทหารก็ระส่ำระสาย
³³เพราะพระยาห์เวห์จอมทัพ พระเจ้าแห่งอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า
 ประชากรแห่งบาบิโลนก็เหมือนลานนวดข้าว
ณ เวลาที่มันถูกเหยียบย่ำ
 อีกสักประเดี๋ยว
 เวลาเกี่ยวก็จะมาถึงมันแล้ว”
³⁴ให้ชาวเมืองศิโยนพูดว่า
 “เนบูคัดเนสซาร์กษัตริย์แห่งบาบิโลนได้ทรงกลืนกินข้าเสียแล้ว
พระองค์ทรงขย้ำข้า
 พระองค์ทรงทำให้ข้าเป็นภาชนะว่างเปล่า
พระองค์ทรงกลืนข้าดั่งมังกร
 พระองค์เสวยของอร่อยของข้าจนเต็มท้อง
 และพระองค์ทรงไล่ข้าออกไป”
³⁵ให้ชาวศิโยนกล่าวว่า
 “ความทารุณที่ได้ทำแก่ข้าและแก่ญาติของข้า จงตกเหนือบาบิโลน”
ให้เยรูซาเล็มกล่าวว่า
 “ให้คนเคลเดียรับผิดชอบที่ทำให้โลหิตของข้าตก”
³⁶เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า  “นี่แน่ะ เราจะแก้คดีของเจ้า
และทำการแก้แค้นเพื่อเจ้า
 เราจะทำให้ทะเลของมันแห้ง
 และทำน้ำพุของมันให้เหือด
³⁷และบาบิโลนจะกลายเป็นสิ่งปรักหักพัง
 เป็นที่ที่หมาป่าอยู่
เป็นความหวาดหวั่นและเป็นที่เยาะเย้ย
 ปราศจากผู้คนอาศัย”
³⁸พระยาห์เวห์ตรัสว่า
 “พวกเขาจะคำรามใส่กันอย่างสิงห์หนุ่ม
 เขาจะร้องอย่างลูกสิงห์
³⁹ขณะที่เขาเร่าร้อน เราจะเตรียมการเลี้ยงให้
 และทำให้พวกเขามึนเมา เขาจะร่าเริงยินดี
และนอนหลับไปเป็นนิตย์
 ไม่ตื่นอีกเลย
⁴⁰เราจะนำเขาทั้งหลายลงมาดุจลูกแกะไปยังการฆ่า
 เหมือนแกะผู้และแพะผู้
⁴¹“เชชักถูกยึด
 ความภูมิใจของแผ่นดินโลกถูกจับไปได้อย่างไรเล่า
บาบิโลนกลายเป็น
 ความหวาดหวั่นท่ามกลางบรรดาประชาชาติได้อย่างไรกัน
⁴²ทะเลขึ้นมาเหนือบาบิโลน
 คลื่นสนั่นท่วมมันมิด
⁴³เมืองต่างๆ ของมันกลายเป็นที่ร้างเปล่า
 เป็นแผ่นดินที่แห้งแล้งและเป็นทะเลทราย
เป็นแผ่นดินที่ไม่มีใครอาศัยอยู่
 และไม่มีมนุษย์คนใดข้ามไป
⁴⁴และเราจะลงโทษพระเบลในบาบิโลน
 เขากลืนอะไรเข้าไปแล้ว เราจะเอาออกจากปากเขาเสีย
บรรดาประชาชาติจะไม่หลั่งไหลไปหาเขาอีก
 กำแพงแห่งบาบิโลนก็จะล้มลง
⁴⁵“ประชากรของเราเอ๋ย จงออกไปเสียจากท่ามกลางมัน
 ให้ทุกคนเอาชีวิตของตนรอด
 จากความพิโรธอันร้อนแรงของพระยาห์เวห์เถิด
⁴⁶อย่าให้ใจของเจ้าวิตกและอย่ากลัว
 ข่าวลือซึ่งได้ยินในแผ่นดินนั้น
เมื่อมีข่าวมาในปีหนึ่ง
 ต่อมาอีกปีหนึ่งก็มีข่าวมา
คือข่าวลือเรื่องความทารุณในแผ่นดิน
 และเรื่องที่ผู้ครอบครองต่อสู้กับผู้ครอบครอง
⁴⁷“เพราะฉะนั้น นี่แน่ะ วันเวลาจะมาถึง
 เมื่อเราจะลงโทษรูปเคารพแห่งบาบิโลน
แผ่นดินทั้งสิ้นของมันจะอับอาย
 และบรรดาชาวบาบิโลนซึ่งถูกฆ่าจะล้มลงท่ามกลางมัน
⁴⁸แล้วฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก
 และสรรพสิ่งที่มีอยู่ในนั้น
จะร้องเพลงด้วยความชื่นบานเหนือบาบิโลน
 เพราะว่าผู้ทำลายจะมาจากทิศเหนือต่อสู้กับมัน
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้
⁴⁹บาบิโลนจะต้องล้มลง เนื่องด้วยคนอิสราเอลที่ถูกฆ่า
 ดังคนแห่งแผ่นดินโลกทั้งสิ้นที่ถูกฆ่า ได้ล้มลงเพราะบาบิโลน
⁵⁰“เจ้าทั้งหลายผู้ที่รอดจากดาบ
 รีบไปเถิด อย่ายืนนิ่งอยู่
จงระลึกถึงพระยาห์เวห์จากที่ไกล
 และให้กรุงเยรูซาเล็มเข้ามาในจิตใจของเจ้า
⁵¹‘เราอับอาย เพราะเราได้ยินคำเยาะเย้ย
 ความอัปยศคลุมหน้าเราไว้
เพราะคนต่างชาติได้เข้าในสถานนมัสการ
 แห่งพระนิเวศของพระยาห์เวห์’ ”
⁵²พระยาห์เวห์ตรัสว่า “เพราะฉะนั้น ดูสิ วันเวลาจะมาถึง
 เมื่อเราจะลงโทษรูปเคารพของมัน
และคนที่บาดเจ็บจะคร่ำครวญ
 อยู่ทั่วแผ่นดินทั้งสิ้นของมัน
⁵³พระยาห์เวห์ตรัสว่า
 ถึงแม้บาบิโลนจะขึ้นไปบนสวรรค์
และถึงแม้มันจะสร้างป้อมกันที่สูงอันเข้มแข็งของมันไว้
 บรรดาผู้ทำลายจากเราก็จะมาสู้มัน
⁵⁴“มีเสียงร้องมาจากบาบิโลน
 การทำลายอย่างใหญ่หลวงจากแผ่นดินของคนเคลเดีย
⁵⁵เพราะพระยาห์เวห์กำลังทรงทำให้บาบิโลนเป็นที่ทิ้งร้าง
 และทำให้เสียงอันดังของมันเงียบลง
คลื่นของเขาทั้งหลายคะนองเหมือนน้ำมาก
 เสียงอึกทึกของเขาก็เปล่งออกมา
⁵⁶เพราะว่าผู้ทำลายได้มาสู้กับมัน
 คือสู้กับบาบิโลน
บรรดานักรบของมันถูกยึดแล้ว
 คันธนูของพวกเขาถูกหักเป็นชิ้นๆ
เพราะพระยาห์เวห์ทรงเป็นพระเจ้าแห่งการตอบแทน
 พระองค์จะทรงตอบสนองเป็นแน่
⁵⁷เราจะทำให้เจ้านายของมันและนักปราชญ์ของมันมึนเมา
 พวกข้าหลวงของมัน เจ้าหน้าที่ของมัน และนักรบของมัน
พวกเขาจะนอนหลับอยู่เป็นนิตย์ไม่ตื่นอีกเลย
 พระมหากษัตริย์ผู้ทรงพระนามว่า พระยาห์เวห์จอมทัพตรัสดังนี้
⁵⁸“พระยาห์เวห์จอมทัพตรัสดังนี้ว่า
 กำแพงอันกว้างขวางของบาบิโลน
จะถูกปราบลงให้ราบเสมอพื้นดิน
 และประตูเมืองสูงของมัน
จะถูกเผาด้วยไฟ
 บรรดาประชาชนจะทำงานอย่างไร้ผล
 และชนชาติทั้งหลายจะเหน็ดเหนื่อยก็เพื่อเผาไฟเสียเท่านั้น”

คำบัญชาของเยเรมีย์ต่อเสไรยาห์

 ⁵⁹ถ้อยคำซึ่งเยเรมีย์ผู้เผยพระวจนะ ได้บัญชาแก่เสไรยาห์บุตรเนริยาห์ ผู้เป็นบุตรมัคเสยาห์ เมื่อเขาไปยังบาบิโลนกับเศเดคียาห์กษัตริย์แห่งยูดาห์ ในปีที่ 4 แห่งรัชกาลของพระองค์นั้น เสไรยาห์เป็นหัวหน้าจัดที่พัก ⁶⁰เยเรมีย์ได้เขียนโทษทั้งสิ้นซึ่งจะมาถึงบาบิโลนนั้นไว้ในหนังสือม้วน ถ้อยคำเหล่านี้เป็นคำที่เขียนไว้เกี่ยวกับบาบิโลน ⁶¹และเยเรมีย์พูดกับเสไรยาห์ว่า “เมื่อท่านมาถึงบาบิโลนแล้ว ท่านจงอ่านถ้อยคำเหล่านี้ทั้งหมด ⁶²และกล่าวว่า ‘ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ได้ตรัสกับสถานที่นี้ว่า “พระองค์จะทรงตัดออกเสีย เพื่อจะไม่มีอะไรอาศัยอยู่ในนั้น ไม่ว่ามนุษย์หรือสัตว์ และจะเป็นที่ร้างเปล่าอยู่เป็นนิตย์” ⁶³เมื่อท่านอ่านหนังสือนี้จบแล้ว จงเอาหินก้อนหนึ่งมัดติดมันไว้และโยนมันทิ้งไปกลางแม่น้ำยูเฟรติส ⁶⁴และจงกล่าวว่า “บาบิโลนจะจมลงอย่างนี้แหละ ไม่ลอยขึ้นอีกเลยเพราะโทษซึ่งเราจะนำมาเหนือมัน” ’ ” ถ้อยคำของเยเรมีย์มีเพียงเท่านี้