วัน 306

จดจ่อที่พระเยซู

ปัญญานิพนธ์ สดุดี 119:137-144

พันธสัญญาใหม่ ฮีบรู 3:1-19

พันธสัญญาเดิม โยเอล 1:1-2:17

เกริ่นนำ

ถ้าถามคนอังกฤษว่าใครคือผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในอังกฤษเท่าที่เคยมีมา คำตอบอันดับต้น ๆ คงเป็น วินสตัน เชอร์ชิล ถ้าไปถามชาวอเมริกันว่าใครคือผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในอเมริกา คำตอบอาจเป็น จอร์จ วอชิงตัน หรือไม่ก็อับราฮัม ลินคอล์น ถ้าไปถามชาวยิวในช่วงเริ่มต้นคริสตศักราช ว่าใครคือชาวยิวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในช่วงเวลานั้น หลายคนคงให้คำตอบอย่างไม่น่าสงสัยเลยว่าคือ ‘โมเสส’ โมเสสคือบุคคลที่ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ เขาช่วยชาวยิวจากการเป็นทาสและมอบบัญญัติสิบประการให้

ผู้เขียนพระธรรมฮีบรูบรรยายถึงคริสเตียนชาวยิวว่าพระเยซูยิ่งใหญ่กว่าโมเสสอย่างไร ข้อโต้แย้งของผู้เขียนคือ ถึงแม้โมเสสจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่แต่พระเยซูนั้นเหนือกว่า พระเยซูเป็นเหมือน ‘แก่นของทุกสิ่งที่เราเชื่อ’ (ฮีบรู 3:1, พระคัมภีร์ตอนนี้จาก The Message โดยผู้แปล) ‘แต่ถึงกระนั้นพระเยซูก็ทรงสมควรได้รับพระเกียรติมากกว่าโมเสส เช่นเดียวกับผู้สร้างบ้านย่อมมีเกียรติกว่าตัวบ้าน’ (ข้อ 3) ‘โมเสสนั้นซื่อสัตย์’ (ข้อ 5) ‘แต่พระคริสต์นั้นทรงซื่อสัตย์ในฐานะพระบุตร ผู้อยู่เหนือชุมชนของพระเจ้า’ (ข้อ 6)

หัวข้อของวันนี้คือความทุกข์ยากและความตรอมตรม ช่วงเวลาแห่งการทดสอบ การทดลองและความยากลำบาก อย่างไรก็ดี คุณจะเห็นข้อพระคัมภีร์เดียวกันนี้ที่ความลับในการจัดการกับสิ่งเหล่านี้คือ ‘จงพิจาณาดูพระเยซู’ (ข้อ 1)

ปัญญานิพนธ์

สดุดี 119:137-144

צ (ซาเด)
¹³⁷ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ชอบธรรม
และกฎหมายของพระองค์ก็เที่ยงธรรม
¹³⁸พระโอวาทที่พระองค์ทรงบัญชานั้นชอบธรรม
และสัตย์จริงทั้งสิ้น
¹³⁹ความเกรี้ยวกราดของข้าพระองค์ได้ทำลายข้าพระองค์
เพราะพวกคู่อริของข้าพระองค์ได้ลืมพระวจนะของพระองค์
¹⁴⁰พระดำรัสของพระองค์พิสูจน์จนเห็นจริงแล้ว
และผู้รับใช้ของพระองค์รักพระดำรัสนั้น
¹⁴¹ข้าพระองค์ต่ำต้อยและถูกดูหมิ่น
แต่ข้าพระองค์ไม่ลืมข้อบังคับของพระองค์
¹⁴²ความชอบธรรมของพระองค์ชอบธรรมอยู่เป็นนิตย์
และธรรมบัญญัติของพระองค์เป็นความจริง
¹⁴³ความทุกข์ยากและความตรอมตรมได้มาสู่ข้าพระองค์
แต่พระบัญญัติของพระองค์เป็นความปีติยินดีของข้าพระองค์
¹⁴⁴พระโอวาทของพระองค์ชอบธรรมเป็นนิตย์
ขอประทานความเข้าใจแก่ข้าพระองค์เพื่อข้าพระองค์จะมีชีวิตอยู่

อรรถาธิบาย

ความทุกข์ยากและความตรอมตรม

ถึงจุดหนึ่งในชีวิตจะมีบางอย่างเป็นสาเหตุทำให้เรามีความทุกข์ยากและความตรอมตรม อาจจะเป็นบางสิ่งที่คุณกำลังจะเผชิญ เป็นเรื่องคนในครอบครัว เพื่อนสนิท เรื่องงานหรือการรับใช้

ผมจำได้ว่าศิษยาภิบาลชาวอเมริกัน ริค วอเรน เคยเล่าว่าเขาเคยคิดว่าชีวิตเป็นช่วงเวลาแห่งการต่อสู่ ตามมาด้วยการอวยพร ตอนนี้เขาคิดว่าชีวิตตั้งอยู่บนสองทาง นั่นคือการอวยพรและการต่อสู้ โดยทั้งสองทางนี้ต่างเกิดขึ้นพร้อมกัน

ผู้เขียนพระธรรมสดุดีเผชิญช่วงเวลาแห่งสงคราม ‘ความทุกข์ยากและความตรอมตรมได้มาสู่ข้าพระองค์’ (ข้อ 143ก)

เราจะตอบสนองอย่างไร? คำตอบของผู้เขียนพระธรรมสดุดี คือให้ไว้วางใจพระยาห์เวห์ ดาวิดยังคงวางใจในพระบัญญัติของพระเจ้าที่ ‘สัตย์จริงทั้งสิ้น’ (ข้อ 138) ‘ผู้รับใช้ของพระองค์รักพระดำรัสนั้น... พระบัญญัติของพระองค์เป็นความปีติยินดีของข้าพระองค์’ (ข้อ 140, 143)

ดาวิดจดจ่อที่พระยาเวห์ ‘พระองค์ชอบธรรม’ (ข้อ 137ก) การเปิดเผยที่ยิ่งใหญ่ในพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่คือ ‘พระเยซูทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า’ (โรม 10:9) พระองค์คือผู้เดียวที่คุณต้องจดจ่อ

คำอธิษฐาน

ข้าแต่พระเจ้า ขอบพระคุณที่ในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยากและตรอมตรม ข้าพระองค์สามารถจดจ่อความคิดของข้าพระองค์ที่พระองค์ และวางใจในพระสัญญาของพระองค์

พันธสัญญาใหม่

ฮีบรู 3:1-19

พระเยซูทรงยิ่งใหญ่กว่าโมเสส

¹เพราะฉะนั้นพี่น้องธรรมิกชนทั้งหลาย ผู้มีส่วนร่วมในการทรงเรียกจากสวรรค์ จงพิจารณาดูพระเยซูผู้ที่พระเจ้าทรงใช้มาและผู้เป็นมหาปุโรหิตที่เราประกาศว่าเชื่อ ²พระองค์ทรงซื่อสัตย์ต่อพระเจ้าผู้ทรงแต่งตั้งพระองค์ไว้ เหมือนอย่างที่โมเสสซื่อสัตย์ในชุมนุมชนของพระเจ้า ³แต่ถึงกระนั้นพระเยซูก็ทรงสมควรได้รับพระเกียรติมากกว่าโมเสส เช่นเดียวกับที่ผู้สร้างบ้านย่อมมีเกียรติยิ่งกว่าตัวบ้าน ⁴เพราะว่าบ้านทุกหลังต้องมีคนสร้าง แต่ผู้ที่สร้างสิ่งทั้งปวงคือพระเจ้า ⁵โมเสสนั้นซื่อสัตย์ในชุมนุมชนทั้งสิ้นของพระเจ้าในฐานะผู้รับใช้ เพื่อเป็นพยานถึงเรื่องต่างๆ ที่พระเจ้าจะตรัสในภายหลัง ⁶แต่พระคริสต์นั้นทรงซื่อสัตย์ในฐานะพระบุตร ผู้อยู่เหนือชุมนุมชนของพระเจ้า และเราก็เป็นชุมนุมชนนั้น หากเพียงแต่เราจะยึดความมั่นใจและความภูมิใจในความหวังนั้นไว้

การหยุดพักสำหรับประชากรของพระเจ้า

⁷เพราะฉะนั้น ตามที่พระวิญญาณบริสุทธิ์ตรัสว่า
“วันนี้ถ้าท่านทั้งหลายได้ยินพระสุรเสียงของพระองค์
⁸ อย่าให้จิตใจของท่านดื้อรั้นเหมือนอย่างในการกบฏครั้งนั้น
ในวันที่ทดลองในถิ่นทุรกันดาร
⁹ ที่ที่บรรพบุรุษของท่านทดลองเราโดยพิสูจน์เรา
แม้ว่าพวกเขาเห็นกิจการต่างๆ ของเราตลอดสี่สิบปี
¹⁰ เพราะฉะนั้นเราจึงโกรธคนในยุคนั้น
และว่า ‘ใจของพวกเขาหลงผิดอยู่เสมอ
พวกเขาไม่รู้จักทางของเรา’
¹¹ ตามที่เราปฏิญาณ ด้วยความโกรธว่า
‘พวกเขาจะไม่ได้เข้าสู่การหยุดพักของเรา’ ”

¹²นี่แน่ะ พี่น้องทั้งหลาย จงระวังให้ดี เพื่อจะไม่มีคนหนึ่งคนใดในพวกท่านมีใจชั่วและไม่เชื่อ คือใจที่พาท่านหลงไปจากพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์ ¹³แต่จงหนุนใจกันและกันทุกวัน ตลอดเวลาที่เรียกกันว่า “วันนี้” เพื่อจะไม่มีใครในพวกท่านมีใจดื้อรั้นไป เพราะการล่อลวงของบาป ¹⁴เพราะเรามีส่วนร่วมกับพระคริสต์ ถ้าเราเพียงแต่ยึดความมั่นใจที่เรามีอยู่ในตอนต้นไว้ให้มั่นคงจนถึงที่สุด

¹⁵ดังคำกล่าวที่ว่า

*“วันนี้ถ้าท่านทั้งหลายได้ยินพระสุรเสียงของพระองค์
อย่าให้จิตใจของท่านดื้อรั้นเหมือนอย่างในการกบฏครั้งนั้น”

¹⁶ใครเล่าที่ได้ยินแล้วแต่ยังกบฏ? ก็คือทุกคนที่โมเสสนำออกจากอียิปต์ไม่ใช่หรือ? ¹⁷แล้วใครเล่าที่พระองค์ทรงพระพิโรธตลอดสี่สิบปีนั้น? คือคนเหล่านั้นที่ทำบาป และซากศพของพวกเขาถูกทิ้งในถิ่นทุรกันดารไม่ใช่หรือ? ¹⁸และกับใครเล่าที่พระองค์ทรงปฏิญาณว่าจะไม่ได้เข้าสู่การหยุดพักของพระองค์ ก็คนเหล่านั้นที่ไม่เชื่อฟังไม่ใช่หรือ? ¹⁹เพราะฉะนั้นเราจึงเห็นว่าการที่พวกเขาไม่สามารถเข้าไปได้นั้นก็เพราะพวกเขาขาดความเชื่อ

อรรถาธิบาย

ช่วงเวลาแห่งการทดสอบ

ความเชื่อที่ไม่มีการทดสอบก็ไม่สามารถวางใจได้ ไม่ช้าก็เร็ว เราทุกคนต้องผ่านการทดสอบ ในช่วงเวลานี้ความท้าทายคือการที่ยังคงมีความเชื่อในพระเจ้า คือไม่ให้ใจแข็งกระด้างแต่ให้ใจอ่อนสุภาพต่อพระเจ้า วางใจพระเจ้าทั้งที่เผชิญความยากลำบากและมีความท้าทายทางความเชื่อของเรา

ระหว่างช่วงเวลาของการทดสอบ ทุก ๆ ครั้งที่คุณรู้สึกว่ากระทำสิ่งที่ผิดพลาดแต่ก็เลือกทำมันให้ถูกต้อง ก็ถือว่าคุณจำเริญขึ้นในฝ่ายวิญญาณ สติปัญญา อุปนิสัยและความซื่อสัตย์

‘โมเสสซื่อสัตย์’ (ข้อ 2) แต่พระเยซูคือตัวอย่างในเรื่องความซื่อสัตย์ พระองค์ผ่านการฝึกฝนมาหลายต่อหลายปีและผ่านช่วงเวลาแห่งการทดลองอันใหญ่ยิ่ง กระนั้น ท่านก็ 'สัตย์ซื่อในทุกสิ่งที่พระเจ้าทรงมอบหมายให้ท่านทำ' (ข้อ 2, พระคัมภีร์ตอนนี้จาก The Message โดยผู้แปล)

จดหมายฝากนี้เขียนถึงคริสตชนที่กำลังเผชิญช่วงเวลาการทดสอบและการข่มเหง เพื่อหนุนใจให้ยึดมั่น ‘ความมั่นใจ’ และ ‘ความหวัง’ (ข้อ 6) ดั่งที่เราได้รับการหนุนใจมาจากพระองค์: ‘จงพิจารณาดูพระเยซู’ (ข้อ 1)

ในบทความตอนนี้ ผู้เขียนอ้างอิงพระธรรมสดุดี 95:7–11 (ฮีบรู 3:7–11) สิ่งที่น่าสนใจคือผู้เขียนไม่ได้เขียนว่า ‘พระวิญญาณบริสุทธิ์ได้ตรัสไปแล้ว’ แต่เขียนว่า ‘พระวิญญาณบริสุทธิ์ตรัสว่า’ (ข้อ 7) ผู้เขียนเชื่อว่าพระวิญญาณบริสุทธิ์ยังคงตรัสผ่านพระวจนะ ณ ปัจจุบันกับผู้อ่าน เมื่อคุณอ่านพระคัมภีร์ จงคาดหวังว่าพระวิญญาณบริสุทธิ์จะตรัสกับคุณวันนี้

ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่คือการได้รับการปลดปล่อยออกจากอียิปต์ ประชากรของพระเจ้าก็ทำบาปในช่วงเวลาของการทดสอบที่อยู่ในถิ่นทุรกันดาร (ข้อ 17) นี่เป็นดั่งคำเตือนที่มาถึงพวกเรา ‘นี่แน่ะ พี่น้องทั้งหลาย จงระวังให้ดี เพื่อจะไม่มีคนหนึ่งคนใดในพวกท่านมีใจชั่วและไม่เชื่อ คือใจที่พาท่านหลงไปจากพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์ แต่จงหนุนใจกันและกันทุกวัน....เพื่อจะไม่มีใครในพวกท่านมีใจดื้อรั้นไป เพราะการล่อลวงของบาป’ (ข้อ 12–13)

สิ่งหนึ่งที่จะช่วยเยียวยาความไม่เชื่อที่ผู้เขียนเน้นย้ำในพระธรรมตอนนี้ คือ การเป็นชุมชนของพระเจ้าและเขายังกล่าวว่าให้พวกเขา ‘หนุนใจกันและกันทุกวัน’ (ข้อ 13) นี่คือเหตุผลที่สำคัญของการเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนคริสเตียน คือต้องใช้เวลาร่วมกันกับคริสเตียนคนอื่น ๆ หนุนใจกันและเสริมสร้างความเชื่อซึ่งกันและกัน

‘การล่อลวงของบาป’ คำนี้น่าสนใจที่ว่า บาปคือตัวล่อลวง ไม่เช่นนั้นเราคงไม่ทำบาป ปกติบาปจะมาพร้อมกับป้ายที่ติดคำล่อลวงว่า ‘นี่จริง ๆ แล้วไม่บาปนะและมันไม่เป็นไรหรอก’ แต่เมื่อเราเข้าไปสู่การทำบาป นิสัยบาปจะก่อตัวขึ้น มโนธรรมของเราจะอ่อนลงและจิตใจของเราก็แข็งกระด้างขึ้น

หัวใจของบาปคือความไม่เชื่อ ตั้งแต่สวนเอเดนการล่อลวงของบาปเป็นเหตุให้เราสงสัยความดีงามของพระเจ้า สงสัยความรักที่พระองค์มีต่อเราและสงสัยในพระวจนะที่ว่า ‘จริงหรือที่พระเจ้าตรัสว่า?’ (ปฐมกาล 3:1) ‘เจ้าจะไม่ตายหรอก’ (3:4) คุณจะกลืนคำโกหกเกี่ยวกับเรื่องของพระเจ้าก่อนที่คุณจะกลืนผลไม้ต้องห้ามเสมอ ปัจจุบันก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่ ถ้าเราเชื่อว่าพระเจ้ารักเรา เชื่อในความดีของพระองค์ เชื่อในพระวจนะ เราจะไม่ล้มต่อการล่อลวงของบาป

เพราะคนของพระเจ้ายังคงชอบบ่นอยู่ จึงไม่สามารถเข้าสู่การพักสงบในพระองค์ได้ ซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการ เขาไม่เชื่อในการจัดเตรียมของพระองค์ และเพราะพวกเขา ‘ไม่เชื่อ’ (ฮีบรู 3:12) พวกเขาจึงไม่ได้พักสงบในพระเจ้า ‘เพราะเขาขาดความเชื่อ’ (ข้อ 19) เมื่อเราไม่วางใจพระเจ้าเราได้สูญเสียสันติสุขไป ให้เรามีสันติสุขโดยการที่จดจ่อไปที่พระเยซู วางใจพระองค์ และฟังพระองค์ ขณะที่พระองค์ตรัสกับคุณผ่านพระวจนะ

คำอธิษฐาน

ข้าแต่พระเจ้า โปรดช่วยข้าพระองค์วันนี้ให้จดจ่อที่พระเยซู ช่วยให้ข้าพระองค์ไม่อยู่ในความกลัวแต่ให้วางใจ และมีสันติสุข

พันธสัญญาเดิม

โยเอล 1:1-2:17

¹พระวจนะของพระยาห์เวห์ที่มาถึงโยเอล บุตรของเปธุเอล

การคร่ำครวญถึงความหายนะของบ้านเมือง

²ท่านผู้ใหญ่ทั้งหลาย จงฟังเรื่องนี้
ทุกคนที่อาศัยในแผ่นดิน จงเงี่ยหูฟัง
สิ่งเหล่านี้เคยเกิดขึ้นในสมัยของพวกท่าน
หรือเกิดขึ้นในสมัยบรรพบุรุษของท่านหรือ?
³จงบอกลูกๆ ของพวกท่านให้รับรู้
และให้ลูกๆ บอกหลานๆ
และให้หลานๆ บอกกับคนอีกชั่วอายุหนึ่ง
⁴สิ่งที่เหลือจากตั๊กแตนวัยเดินกินแล้ว
ตั๊กแตนวัยบินก็กินเสีย
สิ่งที่เหลือจากตั๊กแตนวัยบินกินแล้ว
ตั๊กแตนวัยกระโดดก็กินเสีย
สิ่งที่เหลือจากตั๊กแตนวัยกระโดดกินแล้ว
ตั๊กแตนตัวอ่อนก็กินเสีย
⁵พวกขี้เมาเอ๋ย จงตื่นขึ้นและร้องไห้
คอเหล้าทุกคน จงคร่ำครวญ
เนื่องด้วยเหล้าองุ่นหวาน
เพราะมันจะถูกตัดขาดจากปากของพวกเจ้าแล้ว
⁶เพราะว่าประชาชาติหนึ่งขึ้นมาสู้กับแผ่นดินของข้าพเจ้า
มันมีกำลังมากและมีจำนวนนับไม่ถ้วน
ฟันของมันเหมือนฟันสิงโต
เขี้ยวของมันเหมือนเขี้ยวสิงโตตัวเมีย
⁷มันทำลายเถาองุ่นของข้าพเจ้า
และปอกเปลือกต้นมะเดื่อของข้าพเจ้า
มันลอกเปลือกออกและโยนทิ้ง
กิ่งก้านก็ดูขาวโพลน
⁸จงโอดครวญเหมือนหญิงพรหมจารีที่คาดผ้ากระสอบไว้ทุกข์
ให้แก่เจ้าบ่าวของเธอที่ได้เมื่อวัยสาว
⁹ธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาถูกเอาไป
จากพระนิเวศของพระยาห์เวห์
ปุโรหิตก็โศกเศร้า คือผู้ปรนนิบัติพระยาห์เวห์
¹⁰นาก็ร้างเปล่า
พื้นดินก็เศร้าโศก
เพราะข้าวถูกทำลาย
เหล้าองุ่นใหม่ก็ไม่มี
น้ำมันก็ขาดมือไป
¹¹ชาวนาทั้งหลายเอ๋ย จงระทดหดหู่
ผู้แต่งเถาองุ่นเอ๋ย จงคร่ำครวญ
เนื่องด้วยข้าวสาลีและข้าวบาร์เลย์
เพราะผลผลิตจากนาก็ถูกทำลาย
¹²เถาองุ่นก็เหี่ยวแห้ง
ต้นมะเดื่อก็เฉาไป
ทั้งต้นทับทิม และต้นอินทผลัมกับต้นแอปเปิลด้วย
ต้นไม้ทั้งหมดในนาก็เหี่ยวแห้งไป
ความยินดีก็ห่อเหี่ยวไป
จากบรรดาบุตรของมนุษย์

การเรียกร้องให้กลับใจและอธิษฐาน

¹³ปุโรหิตทั้งหลายเอ๋ย จงคาดผ้ากระสอบและโอดครวญ
ท่านผู้ปรนนิบัติที่แท่นบูชา จงคร่ำครวญ
บรรดาผู้ปรนนิบัติพระเจ้าของข้าพเจ้า
จงเข้ามาค้างคืนโดยสวมผ้ากระสอบ
เพราะว่าธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชา
ได้ขาดไปจากพระนิเวศพระเจ้าของท่าน
¹⁴จงจัดพิธีอดอาหาร
จงเรียกประชุมทำพิธี
จงรวบรวมพวกผู้ใหญ่
และทุกคนที่อาศัยในแผ่นดิน
ให้ไปยังพระนิเวศของพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน
และร้องทูลต่อพระยาห์เวห์
¹⁵อนิจจา วันนั้น
เพราะวันแห่งพระยาห์เวห์มาใกล้แล้ว
วันนั้นจะมาเหมือนการทำลายจากองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์
¹⁶อาหารก็ถูกเอาไปแล้ว
ต่อหน้าต่อตาของเราไม่ใช่หรือ?
ความร่าเริงและความยินดี
ก็ถูกเอาไปจากพระนิเวศพระเจ้าของเราแล้วไม่ใช่หรือ?
¹⁷เมล็ดพืชแห้งตายอยู่ในดิน
ฉางก็ร้างเปล่า
ยุ้งก็พังทลาย
เพราะว่าข้าวก็ม้านแล้ว
¹⁸เหล่าสัตว์เลี้ยงร้องครวญคราง
ฝูงวัวก็สนเท่ห์
เพราะไม่มีทุ่งหญ้าให้พวกมัน
ฝูงแพะแกะก็อ่อนระโหยด้วย
¹⁹ข้าแต่พระยาห์เวห์ ข้าพระองค์ร้องทูลต่อพระองค์
เพราะว่าไฟได้เผาผลาญ
ทุ่งหญ้าแห่งถิ่นทุรกันดาร
และเปลวไฟได้ไหม้
ต้นไม้ในทุ่งหมดสิ้นแล้ว
²⁰แม้สัตว์ป่าในทุ่งก็ร้องทูลต่อพระองค์ด้วย
เพราะว่าน้ำในห้วยแห้งไป
และไฟก็เผาผลาญ
ทุ่งหญ้าของถิ่นทุรกันดาร

โยเอล 2

¹จงเป่าเขาสัตว์ในศิโยน
จงเปล่งเสียงเตือนภัยบนภูเขาบริสุทธิ์ของเรา
ให้ทุกคนที่อาศัยในแผ่นดินตัวสั่น
เพราะวันแห่งพระยาห์เวห์กำลังมา ใกล้เข้ามาแล้ว
²เป็นวันที่มืดและมัวซัว
เป็นวันที่มีเมฆและความมืดทึบ
เหมือนยามเช้ามืดที่แผ่คลุมอยู่บนภูเขา
คือกองทัพที่ใหญ่โตและทรงพลังยิ่ง
ไม่เคยมีเหมือนอย่างนี้ในอดีต
และหลังจากนี้ไปก็จะไม่มีอีก
ตลอดปีเดือนในทุกชั่วอายุคน
³ไฟเผาผลาญอยู่ข้างหน้ามัน
และเปลวไฟไหม้อยู่ข้างหลัง
แผ่นดินนั้นเหมือนสวนเอเดนก่อนหน้ามัน
แต่ภายหลังมันไปแล้วก็เป็นเหมือนถิ่นทุรกันดารที่ร้างเปล่า
ไม่มีอะไรรอดพ้นจากมันเลย
⁴มันมีลักษณะเหมือนลักษณะของม้า
พวกมันวิ่งเหมือนม้าศึก
⁵เหมือนเสียงของพวกรถรบ
พวกมันกระโดดอยู่บนยอดเขา
เหมือนเสียงแตกของเปลวไฟ
ที่ไหม้ตอข้าว
เหมือนกองทัพอันเกรียงไกร
ที่แปรกระบวนเข้าสงคราม
⁶ชนชาติทั้งหลายต่างกลัวลานเมื่อเห็นมัน
ใบหน้าของทุกคนก็ซีดเซียว
⁷พวกมันวิ่งเหมือนนักรบ
และปีนกำแพงเหมือนทหาร
ต่างก็เดินตามทางของตัวเอง
พวกมันเดินอย่างไม่แตกแถว
⁸พวกมันไม่ชนกันเลย
ต่างก็เดินอยู่ในทางของตน
มันตะลุยฝ่าอาวุธ
และไม่มีอะไรอาจยับยั้งได้
⁹พวกมันกระโดดเข้าไปในเมือง
มันวิ่งอยู่บนกำแพง
พวกมันปีนเข้าไปในบ้าน
มันเข้าไปทางหน้าต่างเยี่ยงโจร
¹⁰แผ่นดินโลกสั่นไหวต่อหน้ามัน
ท้องฟ้าก็สั่นสะเทือน
ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ก็มืดไป
ดวงดาวทั้งหลายก็อับแสง
¹¹พระยาห์เวห์เปล่งพระสุรเสียง
ต่อหน้ากองทัพของพระองค์
กองทัพของพระองค์ใหญ่โตยิ่งนัก
ผู้ที่ทำตามคำบัญชาของพระองค์มีจำนวนมหาศาล
เพราะว่าวันแห่งพระยาห์เวห์นั้นยิ่งใหญ่
และน่ากลัวอย่างยิ่ง ใครเล่าจะทนอยู่ได้?
¹²พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า “ถึงกระนั้นก็ดี บัดนี้ พวกเจ้าจงกลับมาหาเราด้วยสุดใจ
ด้วยการอดอาหาร การร้องไห้ และการโอดครวญ
¹³จงฉีกใจของพวกเจ้า ไม่ใช่ฉีกเสื้อของเจ้า”
จงกลับมาหาพระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกท่าน
เพราะว่าพระองค์ทรงเปี่ยมด้วยพระคุณและพระกรุณา
พระองค์กริ้วช้าและบริบูรณ์ด้วยความรักมั่นคง
และเปลี่ยนพระทัยไม่ลงโทษ
¹⁴ใครจะรู้ได้ พระองค์อาจทรงกลับมาและเปลี่ยนพระทัย
ทั้งทรงเหลือพรไว้ข้างหลัง
คือให้มีธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชา
ถวายแด่พระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน
¹⁵จงเป่าเขาสัตว์ในศิโยน
จงจัดพิธีอดอาหาร
จงเรียกประชุมทำพิธี
¹⁶จงรวบรวมประชาชน
จงชำระชุมนุมชนให้บริสุทธิ์
จงประชุมพวกผู้ใหญ่ จงรวบรวมเด็กๆ
แม้แต่เด็กที่ยังกินนม
จงให้เจ้าบ่าวออกจากเรือนหอ
และเจ้าสาวออกจากห้องของตน
¹⁷ให้บรรดาปุโรหิต คือผู้ปรนนิบัติพระยาห์เวห์
ร้องไห้อยู่ระหว่างเฉลียงกับแท่นบูชา
และให้ทูลว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงเวทนาประชากรของพระองค์
ขออย่าทรงให้มรดกของพระองค์เป็นที่เยาะเย้ย
หรือเป็นคำเปรียบเปรยเย้ยหยันท่ามกลางประชาชาติ
ควรหรือที่เขาจะกล่าวท่ามกลางชนชาติทั้งหลายว่า
‘พระเจ้าของพวกเขาอยู่ที่ไหน?’ ”

อรรถาธิบาย

เมื่อเผชิญกับหายนะ

ยูจีน ปีเตอร์สัน เขียนไว้ว่า ‘เมื่อเผชิญกับหายนะ การจะเข้าใจในองค์พระเจ้าก็เป็นเรื่องที่เสี่ยงอยู่’ จะมีช่วงเวลาที่เราจะพบกับความเจ็บป่วยหรือการตายที่ไม่ได้คาดคิดของคนที่เรารัก ภัยพิบัติในระดับชาติ ความเปลี่ยนแปลงของสังคมที่มีผลจากเทคโนโลยี เสียทรัพย์สินส่วนตัว ความไม่แน่นอนของเศรษฐกิจ หรือความเสียหายจากภัยธรรมชาติ ซึ่งในปัจจุบันนี้โลกกำลังเผชิญกับโคโรนาไวรัสหรือโควิด-19 ปีเตอร์สัน บอกอีกว่า ‘เป็นงานของผู้เผยพระวจนะที่จะยืนขึ้นในช่วงเวลาที่เกิดหายนะและประกาศให้ชัดเจนเลยว่าพระเจ้าทรงเป็นใครและพระองค์ทรงกระทำกิจอย่างไร’

โยเอลผู้เผยพระวจนะอธิบายช่วงเวลาเมื่อเกิดกับหายนะ คือช่วงเวลาแห่งความพินาศที่เกิดขึ้นจากฝูงตั๊กแตน นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงหรืออาจเป็นนิมิต มีฝูงตั๊กแตนมากัดกินพืชผลในเยรูซาเล็มในปี 915 ก่อนคริสตกาล ความเสียหายนั้นใหญ่หลวงมาก

ฝูงตั๊กแตน (ตอนนั้นไม่มียาฆ่าแมลง) บินอย่างมุ่งมั่น ไม่มีใครหยุดยั้งหรือสามารถทำอะไรฝูงตั๊กแตนได้ มันทำลายสวนองุ่น ทำลายสวนผลไม้ ทำให้พืชผลทั้งหมดเสียหาย ฝูงปศุสัตว์ก็ไม่มีอะไรจะกิน ตั๊กแตนเป็นเหมือนพายุทอร์นาโดที่เคลื่อนผ่านแผ่นดิน

‘นี่มันวันอะไรเนี่ย! วันโลกาวินาศหรอ! วันที่พิพากษาของพระเจ้ามาถึงแล้ว’ (1:15, พระคัมภีร์ตอนนี้จาก The Message โดยผู้แปล) ภาพของฝูงตั๊กแตนถูกนำมาจากหนังสือพระธรรมวิวรณ์และใช้บรรยายถึงความยากลำบากของวันพิพากษาครั้งสุดท้าย (วิวรณ์ 9:7–11)

พระเยซูเองใช้ข้อความจากพระธรรมโยเอลบทที่ 2 ‘ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ก็มืดไป ดวงดาวทั้งหลายก็อับแสง’ (โยเอล 2:10; ดูร่วมกับ มัทธิว 24:29) เป็นการบรรยายถึงการพิพากษาที่จะมาถึง

เราจะตอบสนองอย่างไร? ไม่มีใครพอใจกับการยกโทษที่ไม่เต็มใจ พระเจ้าก็เช่นกัน พระองค์ปรารถนาการกลับใจที่แท้จริง:

‘ยังไม่สายเกินไป
นี่คือถ้อยคำของพระเจ้า!
“กลับมาหาเราและเราหมายความตามที่พูดนั้น!
จงอดอาหารและร้องไห้ เสียใจในบาปของเจ้า!”
จงเปลี่ยนแปลงชีวิต ไม่ใช่เปลี่ยนแค่เสื้อผ้า
กลับมาหาพระเจ้า ผู้เป็นพระเจ้าของเจ้า
และเพราะว่า พระเจ้ามีพระกรุณาและมีพระเมตตา
พระองค์ยั้งพระทัยและอดกลั้นอย่างยิ่ง
พระเจ้าทรงอดกลั้นพระทัยมากยิ่ง และความรักของพระองค์มีมากมาย’ (โยเอล 2:12–13, พระคัมภีร์ตอนนี้จาก The Message โดยผู้แปล)

ในท่ามกลางการทำนายวันพิพากษาเหล่านี้ ยังมีความหวัง เมื่อเรากลับไปหาพระเจ้าและแสวงหาการอภัยบาป คุณไม่ต้องกลัววันพิพากษาครั้งสุดท้าย โยเอลใช้ภาพการเป่าแตรเพื่อประกาศวันพิพากษานี้ (ข้อ 1)

ในพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่ เปาโลใช้ภาพเดียวกันนี้ บรรยายถึงพระเยซูทรงมีชัยเหนือความตายและทำให้ได้รับการยกโทษบาปและความรอด ‘ในชั่วขณะเดียว ในพริบตาเดียว เมื่อเป่าแตรครั้งสุดท้าย เพราะว่าจะมีการเป่าแตร และพวกที่ตายแล้วจะถูกทำให้เป็นขึ้นโดยปราศจากความเสื่อมสลาย แล้วเราจะถูกเปลี่ยนใหม่...ความตายก็ถูกกลืนเข้าในชัยชนะแล้ว...สาธุการแด่พระเจ้า ผู้ประทานชัยชนะแก่เรา โดยพระเยซูคริส์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา’ (1 โครินธ์ 15:52–57)

คำอธิษฐาน

ข้าแต่พระเจ้า ขอบพระคุณที่ทรงมีพระคุณและพระกรุณา ทรงมีพระเมตตา โปรดช่วยข้าพระองค์ ขณะที่ข้าพระองค์รอคอยพระองค์ด้วยความมั่นใจในการเสด็จกลับมาและให้จดจ่อที่องค์พระเยซู

เพิ่มเติมโดยพิพพา

ฮีบรู 3:1

‘...จงพิจาณาดูพระเยซู...’

การพิจารณาของฉันบางครั้งเหมือนการเลี้ยงแมว ความคิดของฉันมักอยู่ไม่สุข การพิจารณานั้นจำเป็นต้องตั้งใจวาง ‘รายการที่ต้องทำและรับฟัง ‘เสียงที่แผ่วเบา’ ของพระเจ้า