ความหวังในเวลาที่ยากลำบาก

คำอธิษฐานขอทรงปกป้องจากศัตรู

ถึงหัวหน้านักร้อง เพลงสดุดีของดาวิด

¹ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงฟังเสียงข้าพระองค์เมื่อข้าพระองค์ร้องทุกข์
 ขอทรงปกป้องชีวิตข้าพระองค์ไว้จากความหวาดกลัวศัตรู
²ขอทรงซ่อนข้าพระองค์ไว้จากการหารืออย่างลับๆ ของคนชั่วร้าย
 จากการปองร้ายของผู้ทำความชั่ว
³ผู้ลับลิ้นของตนอย่างลับดาบ
 ผู้เอาคำขมขื่นเล็งอย่างลูกธนู
⁴ยิงคนบริสุทธิ์จากที่ซุ่ม
 ยิงเขาทันทีและไม่กลัวเกรง
⁵เขาทั้งหลายยึดจุดประสงค์ชั่วของตนไว้มั่น
 พวกเขาพูดถึงการวางกับดักอย่างมิดชิด
 คิดว่า “ใครจะเห็นเราได้?”
⁶เขาทั้งหลายวางแผนชั่ว กล่าวว่า
 “เราทำแผนเสร็จสมบูรณ์แล้ว”
 เพราะความคิดภายในและจิตใจของมนุษย์นั้นลึกล้ำนัก
⁷แต่พระเจ้าจะทรงยิงธนูใส่พวกเขา
 เขาจะบาดเจ็บทันที
⁸พวกเขาทำให้ลิ้นเป็นสิ่งสะดุดแก่เขาเอง
 ทุกคนที่เห็นเขาจะสั่นด้วยความกลัว
⁹แล้วทุกคนจะกลัวเกรง
 เขาจะประกาศพระราชกิจของพระเจ้า
 และตรึกตรองถึงสิ่งซึ่งพระองค์ได้ทรงกระทำแล้ว
¹⁰ให้คนชอบธรรมยินดีในพระยาห์เวห์
 และลี้ภัยในพระองค์
 ให้คนใจเที่ยงธรรมสรรเสริญพระองค์

การตายของลาซารัส

 ¹มีชายคนหนึ่งชื่อลาซารัสกำลังป่วยอยู่ที่เบธานี ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่มารีย์และมารธาพี่สาวของนางอยู่นั้น ²มารีย์คนนี้คือหญิงที่เอาน้ำมันหอมชโลมพระองค์ และเอาผมเช็ดพระบาทของพระองค์ ลาซารัสน้องชายของนางกำลังป่วยอยู่ ³ดังนั้นพี่สาวทั้งสองจึงส่งข่าวไปทูลพระเยซูว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า คนที่พระองค์ทรงรักนั้นกำลังป่วยอยู่” ⁴แต่เมื่อพระเยซูทรงได้ยิน พระองค์ตรัสว่า “โรคนี้จะไม่ถึงตาย แต่เกิดขึ้นเพื่อเชิดชูพระเกียรติของพระเจ้า เพื่อให้พระบุตรของพระองค์ได้รับเกียรติเพราะโรคนี้”
 ⁵พระเยซูทรงรักมารธาและน้องสาวของนางและลาซารัส ⁶เมื่อพระองค์ทรงได้ยินว่าลาซารัสป่วย พระองค์กลับทรงพักอยู่ต่ออีกสองวันในที่ที่พระองค์ประทับอยู่นั้น ⁷หลังจากนั้นพระองค์ตรัสกับพวกสาวกว่า “ให้เรากลับเข้าไปในแคว้นยูเดียกันอีก” ⁸พวกสาวกทูลพระองค์ว่า “พระอาจารย์ เมื่อเร็วๆ นี้พวกยิวหาโอกาสเอาหินขว้างพระองค์ให้ตาย แล้วพระองค์ยังจะเสด็จไปที่นั่นอีกหรือ?” ⁹พระเยซูตรัสตอบว่า “กลางวันมีสิบสองชั่วโมงไม่ใช่หรือ? ถ้าใครเดินตอนกลางวันเขาจะไม่สะดุด เพราะเขาเห็นความสว่างของโลกนี้ ¹⁰แต่ถ้าใครเดินตอนกลางคืนเขาจะสะดุด เพราะไม่มีความสว่างในตัวเขา” ¹¹พระองค์ตรัสอย่างนั้นแล้วจึงตรัสกับพวกเขาว่า “ลาซารัสสหายของพวกเราหลับไปแล้ว แต่เรากำลังจะไปปลุกให้เขาตื่น” ¹²พวกสาวกทูลว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า ถ้าเขาหลับอยู่ เขาก็จะมีอาการดีขึ้น” ¹³พระเยซูตรัสถึงการตายของลาซารัส แต่พวกสาวกคิดว่าพระองค์ตรัสถึงการนอนหลับพักผ่อน ¹⁴ดังนั้นพระเยซูจึงตรัสกับพวกเขาตรงๆ ว่า “ลาซารัสตายแล้ว ¹⁵และเพราะเห็นแก่พวกท่านเราจึงยินดีที่เราไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อท่านจะได้เชื่อ อย่างไรก็ดี ให้พวกเราไปหาเขากันเถิด” ¹⁶โธมัสที่เรียกว่า “ดิดุโมสหมายถึง แฝด” จึงพูดกับเพื่อนสาวกว่า “ให้เราไปด้วยกันกับพระองค์เพื่อจะได้ตายกับพระองค์”

พระเยซูทรงเป็นชีวิตและการเป็นขึ้นจากตาย

 ¹⁷เมื่อพระเยซูเสด็จมาถึงก็พบว่าเขาเอาลาซารัสไปไว้ในอุโมงค์ฝังศพสี่วันแล้ว ¹⁸หมู่บ้านเบธานีอยู่ใกล้กรุงเยรูซาเล็ม คือห่างกันประมาณสามกิโลเมตร ¹⁹พวกยิวหลายคนมาหามารธาและมารีย์เพื่อปลอบโยนเรื่องน้องชาย ²⁰เมื่อมารธารู้ข่าวว่าพระเยซูกำลังเสด็จมา นางก็ออกไปต้อนรับพระองค์ แต่มารีย์นั่งอยู่ในบ้าน ²¹มารธาทูลพระเยซูว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า ถ้าพระองค์อยู่ที่นี่ น้องชายของข้าพระองค์ก็คงไม่ตาย ²²แต่ข้าพระองค์ก็ทราบว่าไม่ว่าสิ่งใดที่พระองค์ทูลขอจากพระเจ้าในเวลานี้ พระเจ้าก็จะประทานแก่พระองค์” ²³พระเยซูตรัสกับนางว่า “ลาซารัสจะเป็นขึ้นมาอีก” ²⁴มารธาทูลพระองค์ว่า “ข้าพระองค์ทราบว่าเขาจะเป็นขึ้นในวันสุดท้ายเมื่อคนทั้งปวงจะเป็นขึ้นมา” ²⁵พระเยซูตรัสกับนางว่า “เราเป็นชีวิตและการเป็นขึ้นจากตาย คนที่วางใจในเราจะมีชีวิตอีกแม้ว่าเขาจะตายไป ²⁶และทุกคนที่มีชีวิตและวางใจในเราจะไม่ตายเลย เธอเชื่ออย่างนี้ไหม?” ²⁷มารธาทูลพระองค์ว่า “เชื่อ องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์เชื่อว่าพระองค์เป็นพระคริสต์พระบุตรของพระเจ้าที่เสด็จมาในโลก”

พระเยซูทรงกันแสง

 ²⁸เมื่อทูลอย่างนี้แล้ว มารธาก็กลับไปเรียกมารีย์น้องสาว กระซิบว่า “อาจารย์เสด็จมาแล้วและทรงเรียกเธอ” ²⁹เมื่อมารีย์ได้ยิน ก็รีบลุกขึ้นไปเฝ้าพระองค์ ³⁰ขณะนั้นพระเยซูยังไม่ได้เสด็จเข้าไปในหมู่บ้าน แต่ยังอยู่ที่ที่มารธาพบพระองค์นั้น ³¹เมื่อพวกยิวกำลังปลอบโยนมารีย์อยู่ที่บ้าน พวกเขาเห็นมารีย์รีบลุกขึ้นเดินออกไป พวกเขาจึงตามไป นึกว่านางจะไปร้องไห้ที่อุโมงค์ฝังศพ ³²เมื่อมารีย์มาถึงที่ที่พระเยซูประทับอยู่และเห็นพระองค์แล้ว จึงกราบลงที่พระบาทของพระองค์ทูลว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า ถ้าพระองค์อยู่ที่นี่ น้องชายของข้าพระองค์ก็คงไม่ตาย” ³³เมื่อพระเยซูทอดพระเนตรเห็นมารีย์ร้องไห้ และพวกยิวที่ตามมาก็ร้องไห้ด้วย พระองค์สะเทือนพระทัยและทรงเป็นทุกข์ ³⁴พระองค์ตรัสว่า “พวกท่านเอาศพของเขาไปไว้ที่ไหน?” พวกเขาทูลพระองค์ว่า “ท่านเจ้าข้า เชิญมาดูเถิด” ³⁵พระเยซูทรงกันแสง ³⁶พวกยิวจึงกล่าวว่า “ดูสิว่าท่านรักเขาเพียงไร” ³⁷แต่บางคนก็พูดว่า “ท่านผู้นี้ทำให้คนตาบอดมองเห็น จะทำให้คนนี้ไม่ตายไม่ได้หรือ?”

พระเยซูทรงทำให้ลาซารัส เป็นขึ้นจากตาย

 ³⁸พระเยซูสะเทือนพระทัยอีก จึงเสด็จมาถึงอุโมงค์ฝังศพ อุโมงค์นั้นเป็นถ้ำ มีหินก้อนหนึ่งวางปิดปากอุโมงค์ไว้ ³⁹พระเยซูตรัสว่า “จงเอาหินออกเสีย” มารธาพี่สาวของคนตายจึงทูลพระองค์ว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า ศพคงจะมีกลิ่นเหม็นแล้ว เพราะว่าน้องตายมาสี่วันแล้ว” ⁴⁰พระเยซูตรัสกับนางว่า “เราบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือว่า ถ้าเธอเชื่อ ก็จะได้เห็นความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า?” ⁴¹พวกเขาจึงเอาหินออก พระเยซูแหงนพระพักตร์ขึ้นตรัสว่า “ข้าแต่พระบิดา ข้าพระองค์ขอบพระคุณพระองค์ที่พระองค์โปรดฟังข้าพระองค์ ⁴²ข้าพระองค์ทราบว่าพระองค์ทรงฟังข้าพระองค์อยู่เสมอ แต่ที่ข้าพระองค์กล่าวอย่างนี้ก็เพราะเห็นแก่ฝูงชนที่ยืนอยู่ที่นี่ เพื่อพวกเขาจะได้เชื่อว่าพระองค์ทรงใช้ข้าพระองค์มา” ⁴³เมื่อตรัสอย่างนั้นแล้ว พระองค์ทรงร้องเสียงดังว่า “ลาซารัส ออกมาเถิด” ⁴⁴คนตายนั้นก็ออกมา มีผ้าพันมือและเท้า และที่หน้าก็มีผ้าพันอยู่ด้วย พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “จงแกะผ้าที่พันออกแล้วปล่อยเขาเถิด”

 ²⁷ครั้งนั้นมีคนของพระเจ้ามาหาเอลี กล่าวแก่ท่านว่า “พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า ‘เราได้เผยเราเองจริงๆ ให้แจ้งแก่พงศ์พันธุ์บิดาเจ้า เมื่อพวกเขาอยู่ในอียิปต์ภายใต้พงศ์พันธุ์ของฟาโรห์ ²⁸และเราเลือกเขาออกจากเผ่าอิสราเอลทั้งหมด ให้เป็นปุโรหิตของเราเพื่อขึ้นไปที่แท่นบูชาของเรา เพื่อเผาเครื่องบูชา เพื่อใช้เอโฟดต่อหน้าเรา และเราได้มอบของทั้งหมดที่บูชาด้วยไฟ ซึ่งพวกคนอิสราเอลนำมาถวายนั้นแก่พงศ์พันธุ์บิดาของเจ้า ²⁹เหตุใดพวกเจ้าจึงเหยียบย่ำเครื่องสัตวบูชาของเรา และของที่เขาถวายตามบัญชาสำหรับที่ประทับของเรา และให้เกียรติแก่บุตรทั้งสองของเจ้าเหนือเรา และทำให้ตัวของพวกเจ้าอ้วนพี ด้วยส่วนที่ดีที่สุดจากของถวายทุกรายจากอิสราเอลชนชาติของเรา?’ ³⁰เพราะฉะนั้นพระยาห์เวห์พระเจ้าของอิสราเอลจึงตรัสว่า ‘เราได้พูดจริงๆ ว่าพงศ์พันธุ์ของเจ้าและพงศ์พันธุ์บิดาของเจ้าจะดำเนินต่อหน้าเราเป็นนิตย์’ แต่บัดนี้พระเจ้าทรงประกาศว่า ‘ขอให้การนั้นห่างไกลจากเรา เพราะว่าบรรดาผู้ที่ให้เกียรติแก่เรา เราจะให้เกียรติ และบรรดาผู้ที่ดูหมิ่นเรา พวกเขาจะเป็นผู้ต่ำต้อย ³¹ดูเถิด วาระนั้นจะมาถึง เมื่อเราจะตัดแขนของเจ้าและตัดแขนของพงศ์พันธุ์บิดาของเจ้า เพื่อจะไม่มีคนชราในพงศ์พันธุ์ของเจ้า ³²เจ้าจะเห็นความทุกข์ร้อนในที่ประทับของเรา และแม้เราจะทำสิ่งที่ดีทั้งปวงแก่อิสราเอล แต่จะไม่มีคนชราในพงศ์พันธุ์ของเจ้าตลอดไป ³³ชายคนไหนของเจ้าซึ่งเราไม่ได้ตัดเสียจากแท่นบูชาของเรานั้น เราจะไว้ชีวิตเพื่อให้ตาของเจ้าเต็มด้วยการร้องไห้ และให้จิตใจของเจ้าโศกเศร้าและผลทั้งปวงที่เพิ่มพูนในพงศ์พันธุ์ของเจ้าจะตายเสียเมื่อวัยฉกรรจ์ ³⁴และสิ่งนี้จะเป็นหมายสำคัญแก่เจ้า ซึ่งจะบังเกิดแก่บุตรทั้งสองของเจ้า คือโฮฟนีและฟีเนหัส ทั้งสองจะสิ้นชีวิตในวันเดียวกัน ³⁵และเราจะตั้งปุโรหิตผู้ซื่อสัตย์ของเราขึ้นมา ผู้จะทำตามสิ่งที่มีอยู่ในจิตในใจของเรา และเราจะสร้างพงศ์พันธุ์ที่มั่นคงให้เขา และเขาจะดำเนินอยู่ต่อหน้าผู้ที่เราเจิมไว้ตลอดไป ³⁶และทุกคนที่ยังเหลืออยู่ในพงศ์พันธุ์ของเจ้าจะมาก้มลงไหว้เขา ขอเงินเหรียญหนึ่งและขนมปังก้อนหนึ่ง และจะกล่าวว่า “ขอท่านกรุณาตั้งข้าพเจ้าไว้ในตำแหน่งปุโรหิตสักครั้งเถิด เพื่อข้าพเจ้าจะได้รับประทานเศษขนมปังบ้าง” ’ ”

1 ซามูเอล 3

พระเจ้าทรงเรียกซามูเอล

 ¹เด็กชายซามูเอลปรนนิบัติพระยาห์เวห์ต่อหน้าเอลี ในสมัยนั้นพระดำรัสของพระยาห์เวห์มีมาแต่น้อย ไม่มีนิมิตบ่อยนัก
 ²อยู่มาครั้งนั้นเอลีนอนอยู่ในที่นอนของท่าน (ตาของท่านเริ่มมัว มองไม่เห็นอะไร) ³ตะเกียงของพระเจ้ายังไม่ดับ ซามูเอลนอนอยู่ในพระนิเวศของพระยาห์เวห์ ที่ที่หีบของพระเจ้าอยู่ที่นั่น ⁴พระยาห์เวห์ทรงเรียกซามูเอลและซามูเอลทูลตอบว่า “ข้าพเจ้าอยู่นี่” ⁵เขาจึงวิ่งไปหาเอลีและว่า “ข้าพเจ้าอยู่นี่ ท่านเรียกข้าพเจ้า” แต่เอลีตอบว่า “เราไม่ได้เรียกเจ้า จงกลับไปนอน” เขาก็ไปนอน ⁶และพระยาห์เวห์ทรงเรียกขึ้นอีกว่า “ซามูเอลเอ๋ย” และซามูเอลก็ลุกขึ้นไปหาเอลีกล่าวว่า “ข้าพเจ้าอยู่นี่ ท่านเรียกข้าพเจ้า” แต่เอลีตอบว่า “ลูกเอ๋ย เราไม่ได้เรียกเจ้า จงกลับไปนอน” ⁷ซามูเอลไม่เคยรู้จักพระยาห์เวห์ และพระยาห์เวห์ยังไม่เคยทรงสำแดงพระดำรัสของพระองค์แก่เขา ⁸และพระยาห์เวห์ทรงเรียกซามูเอลครั้งที่สาม ซามูเอลก็ลุกขึ้นไปหาเอลี กล่าวว่า “ข้าพเจ้าอยู่นี่ ท่านเรียกข้าพเจ้า” แล้วเอลีจึงเข้าใจว่า พระยาห์เวห์ทรงเรียกเด็กนั้น ⁹เพราะฉะนั้นเอลีจึงพูดกับซามูเอลว่า “จงไปนอนเสีย และถ้าพระองค์ทรงเรียกเจ้า ให้เจ้าทูลว่า ‘พระยาห์เวห์เจ้าข้า ขอตรัสเถิด เพราะผู้รับใช้ของพระองค์คอยฟังอยู่’ ” ซามูเอลจึงกลับไปนอนในที่ของเขา
 ¹⁰และพระยาห์เวห์เสด็จมาทรงยืนอยู่ ทรงเรียกอย่างครั้งก่อนๆ ว่า “ซามูเอล ซามูเอลเอ๋ย” และซามูเอลทูลตอบว่า “ขอตรัสเถิด เพราะผู้รับใช้ของพระองค์คอยฟังอยู่” ¹¹แล้วพระยาห์เวห์ตรัสกับซามูเอลว่า “ดูเถิด เราจะทำสิ่งหนึ่งในอิสราเอล หูของทุกคนที่ได้ยินจะอื้อไป ¹²ในวันนั้นเราจะทำทุกสิ่งที่เรากล่าวไว้เกี่ยวกับพงศ์พันธุ์ของเอลีให้สำเร็จ ตั้งแต่ต้นจนถึงที่สุด ¹³ดังนั้นเราจึงประกาศแก่เขาว่า เราเองจะลงโทษพงศ์พันธุ์ของเขาเป็นนิตย์ เพราะความบาปชั่วซึ่งเขารู้แล้ว เพราะบุตรทั้งสองของเขานำคำสาปแช่งมาสู่ตน และเขาก็ไม่ได้ห้ามปราม ¹⁴เพราะฉะนั้นเราจึงปฏิญาณต่อพงศ์พันธุ์ของเอลีว่า ความบาปชั่วของพงศ์พันธุ์เอลีนั้นจะลบล้างเสียด้วยเครื่องสัตวบูชาและของถวายไม่ได้ตลอดไป”
 ¹⁵ซามูเอลนอนอยู่จนรุ่งเช้า เขาเปิดประตูพระนิเวศของพระยาห์เวห์ และซามูเอลก็กลัวไม่กล้าบอกนิมิตนั้นแก่เอลี ¹⁶เอลีก็เรียกซามูเอลมากล่าวว่า “ซามูเอลลูกเอ๋ย” และซามูเอลตอบว่า “ข้าพเจ้าอยู่นี่” ¹⁷และเอลีถามว่า “เรื่องอะไรนะที่พระองค์ทรงบอกเจ้า? ขออย่าปิดบังไว้จากเราเลย ถ้าเจ้าปิดบังสิ่งใดไว้จากเราในเรื่องทั้งสิ้นที่พระองค์ทรงบอกแก่เจ้าก็ขอพระเจ้าทรงลงโทษเจ้า และทรงเพิ่มโทษมากขึ้น” ¹⁸ดังนั้นซามูเอลจึงเล่าเรื่องทุกอย่างแก่เอลี ไม่ได้ปิดบังอะไรไว้จากท่าน และเอลีว่า “พระองค์คือพระยาห์เวห์ ขอทรงทำสิ่งที่ทรงเห็นว่าดีเถิด”
 ¹⁹และซามูเอลก็เติบโตขึ้น และพระยาห์เวห์สถิตกับท่านไม่ให้วาจาทั้งหมดของท่านตกไปเปล่า ²⁰และชนอิสราเอลทั้งปวง ตั้งแต่ดานถึงเบเออร์เชบาก็ทราบว่า ซามูเอลได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้เผยพระวจนะของพระยาห์เวห์ ²¹และพระยาห์เวห์ทรงปรากฏอีกที่ชิโลห์ เพราะพระยาห์เวห์ทรงสำแดงพระองค์แก่ซามูเอลที่ชิโลห์ โดยพระดำรัสของพระยาห์เวห์ และถ้อยคำของซามูเอลมาถึงคนอิสราเอลทั้งปวง

1 ซามูเอล 4

คนฟีลิสเตียยึดหีบพันธสัญญา

 ¹คนอิสราเอลยกกองทัพออกไปทำสงครามกับพวกฟีลิสเตีย ตั้งค่ายอยู่ข้างเอเบนเอเซอร์ พวกคนฟีลิสเตียตั้งค่ายอยู่ในอาเฟก ²พวกฟีลิสเตียจัดพลเป็นแนวเข้าต่อสู้กับอิสราเอล และเมื่อสงครามขยายวงออกไป อิสราเอลก็พ่ายแพ้แก่พวกฟีลิสเตีย พวกเขาฆ่าชายอิสราเอลประมาณ 4,000 คนในสนามรบ ³และเมื่อพวกทหารกลับมาสู่ค่าย พวกผู้ใหญ่ของอิสราเอลกล่าวว่า “ทำไมพระยาห์เวห์จึงทรงให้เราพ่ายแพ้แก่พวกฟีลิสเตียในวันนี้? ให้เราไปนำหีบพันธสัญญาของพระยาห์เวห์มาจากเมืองชิโลห์เถิด เพื่อว่าพระองค์จะเสด็จมาท่ามกลางเรา และทรงช่วยพวกเราให้พ้นจากมือศัตรู” ⁴ประชาชนจึงใช้คนไปที่เมืองชิโลห์ และพวกเขานำหีบพันธสัญญาแห่งพระยาห์เวห์จอมทัพ ผู้ประทับเหนือเครูบมาจากที่นั่น บุตรทั้งสองของเอลี คือโฮฟนีและฟีเนหัส ก็อยู่กับหีบพันธสัญญาของพระเจ้าที่นั่น
 ⁵เมื่อหีบพันธสัญญาของพระยาห์เวห์มาที่ค่าย แล้วคนอิสราเอลทั้งสิ้นก็โห่ร้องเสียงดังจนแผ่นดินก้องไปด้วยเสียงนั้น ⁶และเมื่อพวกฟีลิสเตียได้ยินเสียงโห่ร้องเช่นนั้น เขาก็กล่าวว่า “เสียงโห่ร้องอึกทึกครึกโครมในค่ายของพวกฮีบรูนั้นหมายความว่าอะไรกัน” พอพวกเขาทราบว่าหีบพระยาห์เวห์มาที่ค่ายแล้ว ⁷พวกฟีลิสเตียก็กลัวเพราะพวกเขากล่าวว่า “พระเจ้าได้เสด็จมาที่ค่ายแล้ว” และพวกเขากล่าวว่า “วิบัติแก่พวกเราเพราะแต่ก่อนไม่เคยเกิดเรื่องอย่างนี้เลย ⁸วิบัติแก่พวกเรา ใครจะช่วยกู้พวกเราจากพระอันทรงฤทธานุภาพเหล่านี้ได้ พระเหล่านี้เป็นผู้ที่ฆ่าฟันชาวอียิปต์ด้วยภัยพิบัติทุกชนิดในถิ่นทุรกันดาร ⁹โอ พวกฟีลิสเตียเอ๋ยจงกล้าหาญเถิด จงเป็นลูกผู้ชาย เพื่อพวกเจ้าจะไม่เป็นทาสของพวกฮีบรูดังที่พวกเขาเคยเป็นทาสพวกเจ้า จงเป็นลูกผู้ชายและเข้ารบ” ¹⁰เพราะฉะนั้นพวกฟีลิสเตียจึงสู้รบและอิสราเอลก็พ่ายแพ้ ต่างก็หนีไปยังเต็นท์ของเขา ครั้งนั้นมีการฆ่าฟันกันหนักมาก เพราะทหารราบของอิสราเอลตายเสีย 30,000 คน ¹¹และหีบของพระเจ้าถูกยึดไป และบุตรทั้งสองของเอลี คือโฮฟนีและฟีเนหัสก็ตายด้วย

เอลีตาย

 ¹²ผู้ชายเผ่าเบนยามินคนหนึ่งวิ่งไปจากแนวรบมาถึงชิโลห์ ในวันเดียวกัน เสื้อผ้าขาดและดินก็อยู่บนศีรษะของเขา ¹³เมื่อเขามาถึงนั้น นี่แน่ะ เอลีอยู่บนที่นั่งข้างถนนคอยเฝ้าอยู่ เพราะจิตใจของท่านหวาดกลัวเกี่ยวกับเรื่องหีบของพระเจ้า เมื่อชายคนนั้นเข้ามาในเมืองและบอกข่าว ชาวเมืองทั้งสิ้นก็ร้องลั่น ¹⁴เมื่อเอลีได้ยินเสียงร้องดังลั่นเช่นนั้นก็ถามว่า “เสียงอึกทึกครึกโครมนี้เป็นเสียงอะไรกัน?” แล้วชายคนนั้นก็รีบเข้ามาบอกเอลี ¹⁵เอลีมีอายุ 98 ปี ตาของท่านมัวมองอะไรไม่เห็น ¹⁶ชายคนนั้นบอกเอลีว่า “ข้าพเจ้าเป็นคนที่มาจากแนวรบ ข้าพเจ้าเองหนีมาจากแนวรบวันนี้” เอลีก็ถามว่า “ลูกเอ๋ยเป็นอย่างไรบ้าง?” ¹⁷ผู้ส่งข่าวนั้นก็ตอบว่า “อิสราเอลหนีต่อหน้าพวกฟีลิสเตียไปแล้ว มีการฆ่าฟันกันมากท่ามกลางประชาชน ยิ่งกว่านั้นบุตรทั้งสองของท่าน คือโฮฟนีและฟีเนหัสก็ตาย และหีบของพระเจ้าถูกยึดไปแล้ว” ¹⁸เมื่อเขากล่าวถึงหีบของพระเจ้า เอลีก็หงายหลังตกจากที่นั่งที่อยู่ข้างประตู ท่านก็คอหักตาย เพราะท่านชรามากและตัวก็หนัก ท่านได้วินิจฉัยคนอิสราเอลอยู่ 40 ปี
 ¹⁹บุตรสะใภ้ของท่าน คือภรรยาของฟีเนหัสมีครรภ์ใกล้คลอดบุตร และเมื่อนางได้ยินข่าวว่าหีบของพระเจ้าถูกยึดไป และพ่อสามีและสามีของนางก็ตายไป นางก็โน้มตัวลงและคลอดบุตร เพราะความเจ็บปวดเกิดขึ้นแก่นาง ²⁰เมื่อนางกำลังจะตายนั้น พวกผู้หญิงที่เฝ้านางอยู่ได้บอกนางว่า “อย่ากลัวเลย เพราะเจ้ามีลูกผู้ชายคนหนึ่ง” แต่นางไม่ตอบไม่สนใจ ²¹นางให้ชื่อเด็กนั้นว่า อีคาโบดกล่าวว่า “พระสิริพรากไปจากอิสราเอลแล้ว” เพราะหีบของพระเจ้าถูกยึดไป และเพราะเรื่องพ่อสามีและสามีของนาง ²²และนางกล่าวว่า “พระสิริพรากจากอิสราเอลแล้ว เพราะหีบของพระเจ้าถูกยึดไป”