คำอธิษฐานขอให้พ้นจากการกดขี่

คำอธิษฐานของดาวิด

¹ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงสดับคำร้องขอความยุติธรรม
 ขอทรงฟังเสียงร้องทูลของข้าพระองค์
 ขอเงี่ยพระกรรณฟังคำอธิษฐานของข้าพระองค์ซึ่งมาจากริมฝีปากที่ไม่หลอกลวง
²ขอให้การชนะความของข้าพระองค์มาจากพระองค์
 ขอทอดพระเนตรสิ่งที่เที่ยงธรรม
³เมื่อพระองค์ทรงลองใจข้าพระองค์ และเสด็จเยี่ยมเยียนข้าพระองค์ในเวลากลางคืน
 เมื่อทรงทดสอบข้าพระองค์แล้ว
 พระองค์จะไม่ทรงพบความอธรรมในข้าพระองค์เลย
 ปากของข้าพระองค์ก็มิได้ละเมิด
⁴ในเรื่องกิจการของมนุษย์ โดยอาศัยพระวจนะจากพระโอษฐ์ของพระองค์
 ข้าพระองค์ได้เลี่ยงพ้นทางของคนโหดร้าย
⁵ย่างเท้าของข้าพระองค์แนบสนิทกับวิถีของพระองค์
 เท้าของข้าพระองค์มิได้พลาด

การตรัสสอนเรื่องการหย่าร้าง

 ¹เมื่อพระเยซูตรัสถ้อยคำเหล่านี้เสร็จแล้ว ก็เสด็จจากแคว้นกาลิลีเข้าไปในเขตแดนแคว้นยูเดียที่อยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำจอร์แดน ²มหาชนติดตามพระองค์ไป และพระองค์ทรงรักษาโรคของเขาทั้งหลายที่นั่น
 ³พวกฟาริสีมาทดลองพระองค์โดยทูลถามว่า “ผู้ชายจะหย่าภรรยาของเขาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เป็นสิ่งที่ถูกต้องตามธรรมบัญญัติหรือไม่?” ⁴พระองค์ตรัสตอบว่า “ท่านทั้งหลายไม่ได้อ่านหรือว่า พระผู้ทรงสร้างมนุษย์แต่เดิมนั้นทรงสร้างให้เป็นชายและหญิง ⁵และตรัสว่า ‘เพราะเหตุนี้ ผู้ชายจะละบิดามารดาไปผูกพันอยู่กับภรรยา และเขาทั้งสองจะเป็นเนื้อเดียวกัน’ ⁶ด้วยเหตุนี้เขาทั้งสองจึงไม่เป็นสองต่อไป แต่เป็นเนื้ออันเดียวกัน เพราะฉะนั้นสิ่งซึ่งพระเจ้าทรงผูกพันกันแล้ว อย่าให้มนุษย์ทำให้พรากจากกันเลย” ⁷พวกเขาจึงถามพระองค์ว่า “ถ้าอย่างนั้นทำไมโมเสสสั่งให้ทำหนังสือหย่าให้ภรรยา แล้วก็หย่าได้?” ⁸พระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า “โมเสสยอมให้ท่านทั้งหลายหย่าภรรยา เพราะใจของท่านแข็งกระด้าง แต่เมื่อเดิมไม่ได้เป็นอย่างนั้น ⁹เราขอบอกท่านทั้งหลายว่า ใครก็ตามที่หย่าภรรยาของตน แล้วไปมีภรรยาใหม่ก็ผิดประเวณี เว้นแต่ว่านางเป็นชู้กับชายอื่น
 ¹⁰พวกสาวกทูลพระองค์ว่า “ถ้าลักษณะสามีภรรยาเป็นอย่างนั้น ไม่แต่งงานยังจะดีกว่า” ¹¹พระองค์ทรงตอบว่า “ไม่ใช่ทุกคนจะรับคำสอนนี้ได้ ยกเว้นคนที่พระเจ้าประทานให้เท่านั้น ¹²เพราะคนที่เป็นขันทีตั้งแต่เกิดก็มี คนที่มนุษย์ทำให้เป็นขันทีก็มี คนที่ทำตัวเองให้เป็นขันทีเพราะเห็นแก่แผ่นดินสวรรค์ก็มี ใครรับได้ก็ให้รับเอาเถิด”

การทรงอวยพรเด็กเล็กๆ

 ¹³เวลานั้นมีคนพาเด็กเล็กๆ มาเฝ้าพระองค์ เพื่อจะให้พระองค์วางพระหัตถ์และทรงอธิษฐาน แต่พวกสาวกต่อว่าคนที่พาพวกเขามา ¹⁴พระเยซูตรัสว่า “จงยอมให้เด็กเล็กๆ เข้ามาเฝ้าเรา อย่าห้ามพวกเขาเลย เพราะว่าแผ่นดินสวรรค์เป็นของคนเช่นเด็กเหล่านั้น” ¹⁵เมื่อพระองค์วางพระหัตถ์บนเด็กเหล่านั้นแล้ว ก็เสด็จไปจากที่นั่น

เอลีฟัสว่าโยบทำบาป

¹แล้วเอลีฟัสชาวเทมานตอบว่า
²“ถ้าจะลองพูดกับท่านสักคำ ท่านจะทนไหวหรือ?
 ถึงกระนั้น ผู้ใดจะอดพูดได้?
³ดูเถิด ท่านได้สั่งสอนคนจำนวนมาก
 และท่านได้ทำให้มือที่อ่อนแรงมีกำลัง
⁴ถ้อยคำของท่านหนุนใจคนที่กำลังสะดุด
 และท่านได้ทำให้เข่าที่อ่อนล้านั้นมั่นคง
⁵แต่บัดนี้ความทุกข์มาถึงท่านแล้ว และท่านก็ทนไม่ไหว
 มันแตะต้องท่านเข้า และท่านก็หวาดผวา
⁶ความยำเกรงพระเจ้าคือความไว้วางใจของท่านมิใช่หรือ?
 และการดำเนินชีวิตที่ซื่อสัตย์คือความหวังของท่านมิใช่หรือ?
⁷“ขอคิดหน่อยซิว่า ผู้ที่ไร้ความผิดเคยพินาศหรือ?
 หรือคนเที่ยงธรรมถูกทำลายที่ไหน?
⁸ตามที่ข้าได้เห็น บรรดาผู้ไถความบาปผิด
 และผู้หว่านความลำบากก็จะได้เกี่ยวสิ่งนั้น ⁹เขาพินาศด้วยลมหายใจของพระเจ้า
 และเขาต้องสิ้นไปด้วยลมแห่งพระพิโรธของพระองค์
¹⁰แม้สิงห์จะคำราม และราชสีห์จะแผดเสียง
 แต่ฟันของสิงห์หนุ่มก็หักเสียแล้ว
¹¹สิงห์แข็งแรงพินาศเพราะขาดเหยื่อ
 และลูกของแม่สิงห์ก็กระจัดกระจายไป
¹²“มีคำหนึ่งมาถึงข้าอย่างเงียบๆ
 หูของข้าได้ยินเสียงกระซิบคำนั้น
¹³ท่ามกลางความคิดจากนิมิตกลางคืน
 เมื่อคนหลับสนิท
¹⁴ความกลัวและการตัวสั่นมาเหนือข้า
 ซึ่งทำให้กระดูกทั้งสิ้นของข้าสั่นสะเทือน
¹⁵มีวิญญาณผ่านหน้าข้าไป
 ขนที่เนื้อของข้าลุกชัน
¹⁶สิ่งนั้นนิ่งอยู่
 แต่ข้าไม่อาจบอกรูปร่างของสิ่งนั้นได้
มีสัณฐานอย่างหนึ่งอยู่ต่อตาของข้า
 แล้วข้าได้ยินเสียงหนึ่งจากความสงัดว่า
¹⁷‘มนุษย์จะชอบธรรมเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าได้หรือ?
 คนเราจะบริสุทธิ์ต่อหน้าผู้สร้างเขาได้หรือ?
¹⁸ดูเถิด แม้ผู้รับใช้ของพระองค์ พระองค์ก็ไม่วางพระทัย
 และแม้ทูตสวรรค์ของพระองค์ พระองค์ก็ทรงกล่าวโทษ
¹⁹ผู้อาศัยในเรือนดินจะยิ่งกว่านั้นสักเท่าใด
 ผู้ที่รากฐานของเขาอยู่ในผงคลีดิน
 ผู้ถูกขยี้อย่างแมลงเม่า
²⁰เขาถูกทำลายระหว่างเวลาเช้าและเย็น
 เขาพินาศไปเป็นนิตย์โดยไม่มีผู้ใดสนใจ
²¹เมื่อสายโยงเต็นท์ภายในเขาถูกถอดเสีย
 เขาจะตายด้วยปราศจากปัญญา มิใช่หรือ?’

โยบ 5

เอลีฟัสว่าโยบถูกพระเจ้าตีสอน

¹“ร้องเรียกเดี๋ยวนี้ซิ มีผู้ใดจะตอบท่านเล่า?
 ท่านจะหันไปหาทูตสวรรค์องค์ใด?
²แน่ละ ความขุ่นเคืองใจฆ่าคนโง่
 และความริษยาฆ่าคนรู้น้อย
³ข้าเคยเห็นคนโง่หยั่งราก
 แต่ทันใดนั้น ข้าก็แช่งที่อาศัยของเขา
⁴บุตรของเขาห่างไกลจากความปลอดภัย
 พวกเขาถูกบีบคั้นที่ประตูเมือง
 และไม่มีผู้ใดช่วยกู้ได้
⁵ผลที่เขาเกี่ยว คนหิวก็กินเสีย
 แม้ส่วนที่เอาหนามสะไว้ เขาก็เอาไป
 และคนกระหายก็กระเหี้ยนกระหือรือไล่ตามความมั่งคั่งของเขา
⁶เพราะความทุกข์มิได้มาจากผงคลี
 และความยากลำบากมิได้งอกมาจากดิน
⁷แต่มนุษย์เกิดมาเพื่อความยากลำบาก
 อย่างประกายไฟย่อมปลิวขึ้นไป
⁸“ส่วนข้าเอง ข้าจะแสวงหาพระเจ้า
 และข้าจะมอบเรื่องของข้าไว้กับพระเจ้า
⁹ผู้ทรงทำการใหญ่เหลือที่จะหยั่งรู้ได้
 และการอัศจรรย์นับไม่ถ้วน
¹⁰พระองค์ประทานฝนบนพื้นแผ่นดิน
 และทรงส่งน้ำมาบนพื้นนา
¹¹พระองค์ทรงตั้งคนต่ำต้อยไว้บนที่สูง
 และคนที่ไว้ทุกข์ ก็ทรงยกขึ้นให้ปลอดภัย
¹²พระองค์ทรงขัดขวางอุบายของคนเจ้าเล่ห์
 เพื่อมือของเขาจะทำไม่สำเร็จ
¹³พระองค์ทรงจับคนมีปัญญาด้วยเล่ห์กลของเขาเอง
 และแผนการของคนหลอกลวงก็ทรงให้ยุติลงฉับพลัน
¹⁴เขาพบความมืดในเวลากลางวัน
 และคลำทางในตอนเที่ยงวันเหมือนอย่างเวลากลางคืน
¹⁵แต่พระองค์ทรงช่วยคนขัดสนให้พ้นดาบที่ออกมาจากปากของพวกเขา
 และช่วยไว้จากมือของคนมีกำลัง
¹⁶คนจนจึงมีความหวัง
 และความอยุติธรรมก็ปิดปากของตน
¹⁷“ดูเถิด มนุษย์คนใดที่พระเจ้าทรงตักเตือนก็เป็นสุข
 เพราะฉะนั้น อย่าดูหมิ่นการตีสอนขององค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์
¹⁸เพราะพระองค์ทรงให้บาดเจ็บ แต่พระองค์ทรงพันแผลให้
 พระองค์ทรงโบยตี แต่พระหัตถ์ของพระองค์ก็รักษา
¹⁹พระองค์จะทรงช่วยกู้ท่านจากความทุกข์ยากหกประการ
 เออ เจ็ดประการ จะไม่มีเหตุร้ายมาแตะต้องท่าน
²⁰ในคราวกันดารอาหาร พระองค์จะทรงไถ่ท่านออกจากความตาย
 และในการสงคราม จากอานุภาพของดาบ
²¹จะทรงซ่อนท่านไว้จากการใส่ร้ายของลิ้น
 และท่านจะไม่กลัวการทำลายเมื่อมันมาถึง
²²ท่านจะหัวเราะเยาะการทำลายและการกันดารอาหาร
 และจะไม่กลัวสัตว์ป่าแห่งแผ่นดิน
²³เพราะท่านจะทำพันธสัญญากับหินแห่งท้องทุ่ง
 และสัตว์ป่าแห่งท้องทุ่งจะอยู่อย่างสงบกับท่าน
²⁴ท่านจะทราบว่าเต็นท์ของท่านปลอดภัย
 ท่านจะตรวจดูคอกแกะของท่านและไม่มีตัวใดหายไป
²⁵ท่านจะทราบด้วยว่าพงศ์พันธุ์ของท่านจะมากมาย
 และลูกหลานของท่านจะเป็นเหมือนหญ้าแห่งแผ่นดิน
²⁶ท่านจะมาถึงหลุมศพของท่านเมื่อแก่หง่อม
 อย่างฟ่อนข้าวที่นำมาสู่ลานตามฤดู
²⁷นี่แหละเรื่องที่เราพิเคราะห์แล้ว และมันเป็นความจริง
 ท่านจงฟังและรับทราบเถิด”

โยบ 6

โยบตอบว่าคำบ่นของตนเหมาะสมแล้ว

¹แล้วโยบตอบว่า
²“โอ ข้าอยากให้ชั่งดูความทุกข์ใจของข้า
 และเอาภัยพิบัติของข้าใส่ในตราชูด้วย
³ก็จะหนักกว่าทรายในทะเล
 เพราะเหตุนี้ ข้าจึงพูดไม่ยั้งคิด
⁴เพราะธนูขององค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ก็อยู่ในตัวข้า
 จิตวิญญาณข้าดื่มพิษของมัน
 บรรดาสิ่งน่ากลัวจากพระเจ้าเรียงแถวเข้าหาข้า
⁵ลาป่าร้องเมื่อมันมีหญ้าหรือ?
 วัวผู้ร้องเมื่อมันมีฟางหรือ?
⁶จะกินของจืดโดยไม่ใส่เกลือได้หรือ?
 หรือไข่ขาวจะมีรสชาติอะไร?
⁷ข้าไม่ยอมแตะต้องของเหล่านั้น
 มันเป็นเหมือนอาหารที่ข้ารังเกียจ
⁸“โอ ข้าอยากจะได้ตามที่ทูลขอ
 ขอพระเจ้าประทานตามที่ข้าปรารถนา
⁹คือพระเจ้าพอพระทัยที่จะขยี้ข้า
 คือพระองค์จะเหยียดพระหัตถ์และตัดข้าออกเสีย
¹⁰นี่จะเป็นการปลอบโยนใจข้า
 ข้าจะเต้นโลด แม้เจ็บปวดแสนสาหัส
 เพราะข้ามิได้ปฏิเสธพระวจนะขององค์บริสุทธิ์นั้น
¹¹ข้ามีกำลังอะไรที่ข้าจะคอย?
 และอะไรเป็นปลายทางของข้าที่ข้าจะต้องอดทน?
¹²กำลังของข้าเป็นกำลังของหินหรือ?
 เนื้อของข้าเป็นเนื้อทองสัมฤทธิ์หรือ?
¹³ที่จริงข้าไม่มีความช่วยเหลือในตัวข้าเลย
 สติปัญญาก็พรากไปจากข้า
¹⁴“ผู้ใดหน่วงเหนี่ยวความเมตตาไว้จากเพื่อน
 ก็ทอดทิ้งความยำเกรงองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์
¹⁵พี่น้องของข้าก็เชื่อถือไม่ได้อย่างห้วย
 อย่างลำห้วยที่น้ำไหลล้น
¹⁶ซึ่งมืดทึบไปด้วยน้ำแข็ง
 และหิมะซ่อนตัวอยู่ในนั้น
¹⁷ในฤดูร้อน มันก็หายไป
 เมื่อร้อน มันก็อันตรธานไปจากที่ของมัน
¹⁸กองคาราวานหันออกจากทางของตน
 พวกเขาขึ้นไปยังที่ร้างเปล่า และพินาศ
¹⁹กองคาราวานแห่งเทมามองหาน้ำ
 กลุ่มคนเดินทางแห่งเชบารอคอย
²⁰เพราะพวกเขามั่นใจ จึงต้องอับอาย
 เขามาถึงที่นั่นและตกตะลึง
²¹บัดนี้ ท่านทั้งหลายเป็นอย่างนั้นสำหรับข้า
 พวกท่านเห็นสิ่งที่สยองขวัญก็กลัว
²²ข้าพูดหรือว่า ‘ขอของกำนัลข้าหน่อย’?
 หรือพูดว่า ‘ขอสินบนจากทรัพย์ของท่านให้ข้า’?
²³หรือว่า ‘ขอช่วยกู้ข้าจากมือของปฏิปักษ์’?
 หรือว่า ‘ขอไถ่ข้าจากมือของผู้บีบบังคับ’?
²⁴“สอนข้าซี แล้วข้าจะเงียบ
 ขอทำให้ข้าเข้าใจว่าข้าผิดตรงไหน
²⁵คำซื่อตรงมีอำนาจมากจริงๆ
 แต่คำตำหนิของท่านตำหนิอะไร?
²⁶ท่านคิดว่าท่านตำหนิถ้อยคำได้หรือ
 เมื่อคำกล่าวของคนสิ้นหวังเป็นเพียงลม?
²⁷เออ ท่านทั้งหลายคงจะได้จับฉลากเอาลูกกำพร้าพ่อ
 และต่อรองเอาเพื่อนของท่านเหมือนเป็นสินค้า
²⁸“แต่บัดนี้ ขอมองดูข้า
 เพราะข้าจะไม่โกหกต่อหน้าท่าน
²⁹โปรดหันมาคิดใหม่ อย่าทำผิดเลย
 เออ หันมาคิดใหม่เถอะ ข้ายังถูกอยู่
³⁰ลิ้นข้าพูดสิ่งใดผิดหรือ?
 ข้าไม่รู้ซึ้งถึงภัยพิบัติหรือ?

โยบ 7

โยบว่าความทุกข์ของท่านไม่มีสิ้นสุด

¹“มนุษย์มีงานเหนื่อยยากบนแผ่นดินมิใช่หรือ?
 และชีวิตเขาเหมือนชีวิตลูกจ้างมิใช่หรือ?
²เหมือนทาสผู้โหยหาร่มเงา
 และเหมือนลูกจ้างผู้เฝ้าคอยค่าแรง
³เช่นเดียวกัน ข้าได้ส่วนแบ่งเป็นเดือนแห่งความอนิจจัง
 และคืนแห่งความทุกข์ถูกจัดสรรแก่ข้า
⁴เมื่อข้านอนลง ข้าว่า ‘เมื่อไรหนอข้าจะลุกขึ้น?’
 แต่กลางคืนก็ยาว
 และข้าก็พลิกไปพลิกมาจนรุ่งเช้า
⁵เนื้อของข้าห่มด้วยหนอนและฝุ่น
 หนังของข้าด้านแข็งและปริออก ⁶วันคืนของข้าเร็วกว่ากระสวยของช่างทอ
 และจบลงอย่างสิ้นหวัง
⁷“ขอทรงระลึกว่า ชีวิตข้าพระองค์เป็นเพียงลมหายใจ
 ดวงตาข้าพระองค์จะไม่เห็นสิ่งดีอีกเลย
⁸ดวงตาที่เคยเห็นข้าพระองค์จะไม่เห็นข้าพระองค์อีกต่อไป
 ฝ่ายพระเนตรของพระองค์มองหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ก็ไม่อยู่เสียแล้ว
⁹เมฆจางและหายไปฉันใด
 ผู้ที่ลงไปยังแดนคนตายก็มิได้ขึ้นมาฉันนั้น
¹⁰เขาไม่กลับไปเรือนของเขาอีก
 และที่อยู่ของเขาก็ไม่รู้จักเขาอีกเลย
¹¹“เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จึงไม่ยั้งปาก
 ข้าพระองค์จะพูดด้วยใจระทม
ข้าพระองค์จะบ่นด้วยใจขมขื่น
¹²ข้าพระองค์เป็นทะเล หรือเป็นมังกรหรือ
 พระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์?
¹³เมื่อข้าพระองค์พูดว่า ‘เตียงของข้าจะปลอบโยนข้า
 ที่นอนของข้าจะผ่อนคลายทุกข์ของข้า’
¹⁴พระองค์ก็ทรงทำให้ข้าพระองค์กลัวด้วยความฝัน
 และทำให้ข้าพระองค์หวาดเสียวด้วยนิมิต
¹⁵ข้าพระองค์จึงเลือกที่จะถูกรัดคอตาย
ดีกว่าจะเหลือแต่กระดูกอย่างนี้
¹⁶ข้าพระองค์เบื่อชีวิต ข้าพระองค์จะไม่อยู่ค้ำฟ้า
 ปล่อยข้าพระองค์ตามลำพังเถิด เพราะวันเวลาของข้าพระองค์เป็นแต่เพียงลมหายใจ
¹⁷มนุษย์เป็นผู้ใดเล่า พระองค์จึงทรงถือว่าเขาสำคัญนัก
 และเป็นผู้ที่พระองค์ใส่พระทัย
¹⁸ทรงเยี่ยมเขาทุกเช้า
 ทรงทดสอบเขาทุกขณะ?
¹⁹พระองค์จะไม่ละพระเนตรจากข้าพระองค์สักครู่
 หรือปล่อยข้าพระองค์ตามลำพัง เพื่อข้าพระองค์จะกลืนน้ำลายได้บ้างเชียวหรือ?
²⁰ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงเฝ้าดูมนุษย์ ถ้าข้าพระองค์ทำบาป
ข้าพระองค์ทำอะไรแก่พระองค์เล่า?
 ทำไมพระองค์จึงทรงทำให้ข้าพระองค์เป็นเป้าหมายของพระองค์?
 ทำไมข้าพระองค์จึงเป็นภาระแก่พระองค์?
²¹ทำไมพระองค์ไม่ทรงอภัยการละเมิดของข้าพระองค์
 และนำเอาความผิดของข้าพระองค์ไปเสีย?
 เพราะบัดนี้ข้าพระองค์จะนอนลงในผงคลีดิน
 พระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ก็ไม่อยู่เสียแล้ว”