⁶ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ เพราะพระองค์จะทรงตอบข้าพระองค์
 ขอเอียงพระกรรณฟังถ้อยคำของข้าพระองค์เถิด
⁷ขอทรงสำแดงความรักมั่นคงของพระองค์อย่างอัศจรรย์เถิด
 ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงช่วยบรรดาผู้ลี้ภัย
 ให้พ้นจากผู้ที่ลุกขึ้นสู้พวกเขาโดยพระหัตถ์ขวาของพระองค์
⁸ขอทรงรักษาข้าพระองค์ดังแก้วตา
 ขอทรงซ่อนข้าพระองค์ไว้ใต้ร่มปีกของพระองค์
⁹ให้พ้นจากคนอธรรมผู้ล้างผลาญข้าพระองค์
 และจากศัตรูอำมหิตที่ล้อมข้าพระองค์ไว้
¹⁰ใจของเขาไร้ความสงสาร
 ปากของเขาพูดจายโส
¹¹เขาสะกดรอยข้าพระองค์ เดี๋ยวนี้ได้ล้อมข้าพระองค์ไว้
 เขาจ้องจะเหวี่ยงข้าพระองค์ลงดิน
¹²เขาเป็นดุจสิงห์ที่กระหายอยากจะกัดฉีก
 เหมือนดังสิงห์หนุ่มซึ่งซุ่มดักทำร้ายอยู่ในที่ซ่อน

คนทำงานในสวนองุ่น

 ¹“เพราะว่าแผ่นดินสวรรค์เป็นเหมือนเจ้าของสวนคนหนึ่ง ที่ออกไปจ้างคนงานเพื่อสวนองุ่นของตนตั้งแต่เวลาเช้าตรู่ ²เมื่อตกลงกับคนงานวันละเดนาริอันแล้ว ก็ใช้ให้ไปทำงานในสวนองุ่น ³พอเวลาประมาณเก้าโมง เจ้าของสวนก็ออกไปอีก เห็นบางคนยืนอยู่ว่างๆ กลางตลาด ⁴จึงพูดกับเขาทั้งหลายว่า ‘พวกท่านก็ไปทำงานในสวนองุ่นด้วยเถิด เราจะให้ค่าจ้างแก่ท่านตามสมควร’ แล้วพวกเขาก็พากันไป ⁵พอเวลาเที่ยงและเวลาบ่ายสามโมง เจ้าของสวนก็ออกไปอีก และทำเหมือนเดิม ⁶ประมาณห้าโมงเย็นก็ออกไปอีกครั้งหนึ่งและพบอีกพวกหนึ่งยืนอยู่ จึงพูดกับเขาทั้งหลายว่า ‘พวกท่านยืนอยู่ว่างๆ ที่นี่ทั้งวันทำไม?’ ⁷เขาทั้งหลายตอบว่า ‘เพราะว่าไม่มีใครจ้างเรา’ เจ้าของสวนบอกว่า ‘ท่านก็จงไปทำงานในสวนองุ่นด้วยเถิด’ ⁸เมื่อถึงเวลาพลบค่ำ เจ้าของสวนสั่งผู้จัดการว่า ‘ไปเรียกพวกคนงานมา แล้วให้ค่าจ้างแก่พวกเขา เริ่มจากพวกสุดท้ายจนถึงพวกแรก’ ⁹พวกที่มาทำงานเวลาประมาณห้าโมงเย็นนั้นได้ค่าจ้างคนละหนึ่งเดนาริอัน ¹⁰พวกแรกจึงคิดว่าเขาจะได้มากกว่านั้น แต่ก็ได้คนละหนึ่งเดนาริอันเหมือนกัน ¹¹เมื่อพวกเขารับเงินแล้วก็บ่นต่อว่าเจ้าของสวน ¹²ว่า ‘พวกสุดท้ายทำงานแค่ชั่วโมงเดียว แต่ท่านกลับให้ค่าจ้างพวกเขาเท่ากับเราที่ทำงานตรากตรำกลางแดดตลอดวัน’ ¹³เจ้าของสวนก็ตอบคนหนึ่งในพวกนั้นว่า ‘เพื่อนเอ๋ย เราไม่ได้โกงท่านเลย ท่านตกลงกับเราวันละหนึ่งเดนาริอันไม่ใช่หรือ? ¹⁴รับค่าจ้างของท่านไปเถิด เราต้องการจะให้กับคนสุดท้ายนี้เท่ากับท่าน ¹⁵เราจะใช้เงินทองของเราตามใจตัวเองไม่ได้หรือ? ทำไมท่านอิจฉาเมื่อเห็นเราใจดี?’ ¹⁶อย่างนั้นแหละ คนที่เป็นคนสุดท้ายจะกลับเป็นคนแรก และคนที่เป็นคนแรกจะกลับเป็นคนสุดท้าย”

การทรงพยากรณ์เป็นครั้งที่สาม ถึงการสิ้นพระชนม์ และการคืนพระชนม์ของพระองค์

 ¹⁷ขณะพระเยซูกำลังเสด็จขึ้นไปยังกรุงเยรูซาเล็ม พระองค์ทรงพาสาวกสิบสองคนไปกันตามลำพังและตรัสกับเขาทั้งหลายตามทางว่า ¹⁸“ฟังนะ พวกเราจะขึ้นไปยังกรุงเยรูซาเล็ม และบุตรมนุษย์จะถูกมอบไว้กับพวกหัวหน้าปุโรหิตและพวกธรรมาจารย์ และพวกเขาจะลงโทษท่านถึงตาย ¹⁹ทั้งจะมอบตัวท่านไว้กับพวกต่างชาติเพื่อให้เยาะเย้ย เฆี่ยนตีและตรึงไว้ที่กางเขน และวันที่สามจะเป็นขึ้นมาใหม่”

โศฟาร์ว่าโยบสมควรรับโทษเพราะทำผิด

¹แล้วโศฟาร์ชาวนาอาเมห์ตอบว่า
²“ควรจะฟังถ้อยคำมากมายโดยไม่ตอบหรือ?
 และคนช่างพูดควรจะนับว่าชอบธรรมหรือ?
³ควรหรือที่คำพูดไร้สาระของท่านทำให้คนอึ้ง?
 และเมื่อท่านเยาะเย้ย ไม่ควรมีผู้ใดทำให้ท่านอายหรือ?
⁴เพราะท่านว่า ‘คำสอนของข้าบริสุทธิ์
 และข้าก็สะอาดในสายพระเนตรพระเจ้า’
⁵แต่ โอ อยากให้พระเจ้าตรัส
 และเปิดไพรพระโอษฐ์ตรัสกับท่าน
⁶ขอพระองค์บอกเคล็ดลับแห่งปัญญาแก่ท่าน
 เพราะสติปัญญามีสองด้าน
 พึงทราบเถิดว่า พระเจ้าทรงเอาโทษท่านน้อยกว่าที่ท่านควรได้รับ
⁷“ท่านจะหยั่งรู้ความลี้ลับของพระเจ้าได้หรือ?
 ท่านจะหยั่งรู้ความไพบูลย์ขององค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ได้หมดสิ้นหรือ?
⁸มันสูงกว่าฟ้าสวรรค์ ท่านจะทำอะไรได้?
 ลึกกว่าแดนคนตาย ท่านจะทราบอะไรได้?
⁹วัดดูก็ยาวกว่าโลก
 และกว้างกว่าทะเล
¹⁰ถ้าพระองค์ทรงผ่านไป และทรงคุมขัง
 และทรงเรียกมาพิพากษา ผู้ใดจะห้ามพระองค์ได้?
¹¹เพราะพระองค์ทรงรู้จักคนหลอกลวง
 เมื่อทรงเห็นความชั่ว พระองค์จะไม่ทรงพิจารณาหรือ?
¹²แต่คนโง่จะได้ความเข้าใจ
 ก็ต่อเมื่อลาป่าเกิดมาเป็นคน
¹³“ถ้าท่านเตรียมใจอย่างถูกต้อง
 ท่านจะชูมือออกไปยังพระองค์
¹⁴ถ้าความชั่วอยู่ในมือท่าน จงทิ้งเสียให้ไกล
 และอย่าให้ความอธรรมอาศัยอยู่ในเต็นท์ของท่าน
¹⁵แล้วแน่นอน ท่านจะเงยหน้าขึ้นโดยปราศจากตำหนิ
 ท่านจะปลอดภัย และไม่ต้องกลัว
¹⁶ท่านเองจะลืมความทุกข์ยาก
 ท่านจะจดจำมิได้ เหมือนน้ำที่ไหลผ่านไป
¹⁷แล้วชีวิตของท่านจะสุกใสยิ่งกว่าเวลาเที่ยงวัน
 ความมืดก็จะเป็นเหมือนเวลาเช้า
¹⁸และท่านจะปลอดภัย เพราะมีความหวัง
 เออ พระองค์จะทรงปกป้องท่าน และท่านจะนอนพักอย่างปลอดภัย
¹⁹ท่านจะนอนลง และไม่มีผู้ใดทำให้ท่านกลัว
 เออ คนจำนวนมากจะมาวอนขอความช่วยเหลือจากท่าน
²⁰แต่ดวงตาคนอธรรมจะมืดมัว
 หนทางหลุดพ้นจะอันตรธานไปจากเขา
 และความหวังของเขาก็คือการสิ้นลมนั่นเอง”

โยบ 12

โยบตอบว่า ข้าเป็นที่หัวเราะเยาะของคน

¹แล้วโยบตอบว่า
²“แน่ทีเดียว ท่านทั้งหลายเป็นเสียงของประชาชน
 และปัญญาจะตายไปกับพวกท่าน
³แต่ข้าก็มีความเข้าใจอย่างท่าน
 ข้ามิได้ด้อยกว่าท่าน
 เออ เรื่องอย่างนี้ผู้ใดจะไม่ทราบ
⁴ข้าเป็นที่หัวเราะเยาะของเพื่อนๆ
 แม้ข้าได้ร้องทูลพระเจ้าและพระองค์ทรงตอบข้า
 คนชอบธรรมและดีพร้อมก็ยังเป็นที่หัวเราะเยาะ
⁵ฝ่ายผู้อยู่สบายก็เยาะหยันเคราะห์ร้าย
 ซึ่งพร้อมเกิดแก่ผู้ที่ซวนเซจะล้ม ⁶เต็นท์ของโจรก็สงบสุข
 และผู้ที่ยั่วเย้าพระเจ้าก็ปลอดภัย
 คือผู้ที่นำพระของเขาติดมือมา
⁷“แต่ จงถามสัตว์ทั้งหลาย และมันจะสอนท่าน
 จงถามนกบนฟ้า และมันจะบอกท่าน
⁸จงพูดกับแผ่นดินโลก และมันจะสอนท่าน
 และถามปลาในทะเล มันจะแจ้งแก่ท่าน
⁹มีสิ่งใดในทั้งหมดนี้ที่ไม่ทราบว่า
 พระหัตถ์พระยาห์เวห์ได้ทำสิ่งนี้ขึ้น?
¹⁰ชีวิตของสิ่งมีชีวิตทุกอย่างอยู่ในพระหัตถ์พระองค์
 รวมทั้งลมหายใจของมนุษย์ทั้งปวง
¹¹หูตรวจสอบถ้อยคำ
 อย่างลิ้นลิ้มรสอาหารมิใช่หรือ?
¹²ปัญญาอยู่ในผู้สูงวัย
 และอายุยืนยาวทำให้เกิดความเข้าใจ
¹³“ปัญญาและพลังอยู่กับพระองค์
 คำปรึกษาและความเข้าใจเป็นของพระองค์
¹⁴ถ้าพระองค์ทรงรื้อถอน ก็ไม่มีผู้ใดสร้างใหม่ได้
 ถ้าพระองค์ทรงคุมขังคน ก็ไม่มีผู้ใดปล่อยเขาได้
¹⁵ถ้าพระองค์ทรงกักน้ำไว้ แผ่นดินก็แห้งไป
 ถ้าทรงปล่อยน้ำออกไป มันก็ท่วมแผ่นดิน
¹⁶กำลังและสติปัญญาอยู่กับพระองค์
 ผู้ถูกหลอกลวงและผู้หลอกลวงเป็นของพระองค์
¹⁷พระองค์ทรงให้ที่ปรึกษาไปเปลือยเปล่า
 และทรงทำให้ผู้พิพากษาเป็นคนโง่
¹⁸พระองค์ทรงปลดโซ่ตรวนของบรรดาพระราชา
 และทรงคาดผ้ารอบเอวพวกเขา
¹⁹พระองค์ทรงให้ปุโรหิตไปเปลือยเปล่า
 และทรงคว่ำผู้มีกำลังเสีย
²⁰พระองค์ทรงเอาคำพูดไปจากผู้ที่เขาวางใจ
 และทรงนำวิจารณญาณไปจากพวกผู้อาวุโส
²¹พระองค์ทรงเทความเหยียดหยามลงบนเจ้านาย
 และปลดเข็มขัดของผู้แข็งแรง
²²พระองค์ทรงเผยสิ่งล้ำลึกจากความมืด
 และทรงนำความมืดทึบมาสู่ความสว่าง
²³พระองค์ทรงทำให้ประชาชาติทั้งหลายใหญ่โต และทรงทำลายเสีย
 พระองค์ทรงขยายบรรดาประชาชาติ และทรงนำเขาทั้งหลายไปเป็นเชลย
²⁴พระองค์ทรงเอาความเข้าใจไปจากผู้นำประชาชน
 และทรงทำให้พวกเขาพเนจรไปในถิ่นทุรกันดารซึ่งไร้หนทาง
²⁵เขาทั้งหลายคลำอยู่ในความมืด ปราศจากความสว่าง
 และพระองค์ทรงทำให้เขาโซเซอย่างคนเมา

โยบ 13

¹“นี่แน่ะ ดวงตาข้าเห็นสิ่งทั้งหมดนี้แล้ว
 หูข้าได้ยินและเข้าใจเรื่องนี้แล้ว
²อะไรที่ท่านทั้งหลายรู้ ข้าก็รู้ด้วย
 ข้ามิได้ด้อยกว่าท่าน
³แต่ข้าจะทูลองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์
 และข้าปรารถนาจะสู้ความกับพระเจ้า
⁴ส่วนท่านนั้น ท่านฉาบไปด้วยการโกหก
 ท่านทุกคนเป็นแพทย์ที่ใช้ไม่ได้
⁵โอ ท่านน่าจะนิ่งเสีย
 และความนิ่งนั้นจะเป็นปัญญาของท่าน
⁶บัดนี้ขอฟังเหตุผลของข้า
 และขอสดับคำวิงวอนแห่งริมฝีปากของข้า
⁷พวกท่านจะพูดเท็จเพื่อพระเจ้าหรือ?
 และพูดล่อลวงเพื่อพระองค์หรือ?
⁸พวกท่านจะลำเอียงเข้าข้างพระองค์หรือ?
 ท่านจะว่าความฝ่ายพระเจ้าหรือ?
⁹เมื่อพระองค์ทรงตรวจสอบท่าน มันจะดีแก่ท่านหรือ?
 ท่านจะหลอกลวงพระองค์ได้ อย่างผู้หนึ่งผู้ใดหลอกลวงมนุษย์หรือ?
¹⁰พระองค์จะทรงตำหนิท่านทั้งหลายแน่
 หากท่านลำเอียงอย่างลับๆ
¹¹ความโอ่อ่าตระการของพระองค์จะไม่ทำให้ท่านคร้ามกลัวหรือ?
 ความกลัวพระองค์จะไม่ตกเหนือท่านหรือ?
¹²คติของท่านไร้ค่าดังขี้เถ้า
 คำแก้ต่างของท่านก็เปราะอย่างโล่ดินเหนียว
¹³“เงียบหน่อย และข้าจะพูด
 และอะไรจะเกิดกับข้า ก็ให้เกิดเถิด
¹⁴ทำไมข้าเสี่ยงชีวิต
 และวางชีวิตข้าเป็นเดิมพัน?
¹⁵ดูเถิด พระองค์จะทรงประหารข้าเสีย ข้าไม่มีความหวัง
 แต่ข้ายังจะสู้ความเฉพาะพระพักตร์พระองค์
¹⁶นี่จะเป็นความรอดของข้า
 คือคนที่ไม่นับถือพระเจ้าจะไม่ได้เข้ามาอยู่เฉพาะพระพักตร์พระองค์
¹⁷ขอฟังถ้อยคำของข้าให้ดี
 และให้คำกล่าวของข้าอยู่ในหูของท่าน
¹⁸ดูเถิด ข้าเตรียมคดีของข้าแล้ว
 ข้าทราบว่า ข้าเองจะเป็นฝ่ายถูก
¹⁹มีผู้ใดจะสู้คดีกับข้า?
 ถ้ามี ข้าจะนิ่งและตาย

โยบอธิษฐานอย่างสิ้นหวัง

²⁰ขอทรงทำสองสิ่งแก่ข้าพระองค์
 แล้วข้าพระองค์จะไม่ซ่อนตัวจากพระองค์
²¹ขอหดพระหัตถ์ให้ห่างจากข้าพระองค์
 และขออย่าให้ความน่าครั่นคร้ามจากพระองค์ทำให้ข้าพระองค์กลัว
²²ขอทรงเรียกเถิด แล้วข้าพระองค์จะทูลตอบ
 หรือให้ข้าพระองค์ร้องทูล และขอพระองค์ทรงตอบข้าพระองค์เถิด
²³ความผิดและบาปของข้าพระองค์มีมากเท่าใด?
 ขอทรงให้ข้าพระองค์ทราบถึงการละเมิดและบาปของข้าพระองค์
²⁴ไฉนพระองค์ซ่อนพระพักตร์
 และทรงถือว่าข้าพระองค์เป็นศัตรู?
²⁵พระองค์จะทรงให้ใบไม้ที่ปลิวคว้างตกใจหรือ?
 และจะทรงไล่ติดตามฟางแห้งหรือ?
²⁶เพราะพระองค์ทรงจารึกสิ่งขมขื่นต่อสู้ข้าพระองค์
 และทรงทำให้ข้าพระองค์รับโทษความผิดที่ทำเมื่อเยาว์วัย
²⁷พระองค์ทรงใส่เท้าของข้าพระองค์ไว้ในขื่อ
 และทรงเฝ้าดูทางทั้งสิ้นของข้าพระองค์
 พระองค์ทรงจำกัดเขตแก่ฝ่าเท้าของข้าพระองค์
²⁸ข้าพระองค์ก็โทรมไปเหมือนไม้ผุ
 เหมือนเครื่องแต่งกายที่ตัวแมลงกิน

โยบ 14

¹“มนุษย์ที่เกิดมาโดยผู้หญิงก็อยู่แต่น้อยวัน
 และเต็มไปด้วยความยุ่งยากใจ
²เขาออกมาเหมือนดอกไม้ แล้วก็เหี่ยวแห้งไป
 เขาหายไปอย่างเงา และไม่ยืนยงคงอยู่
³แล้วพระองค์ทอดพระเนตรมองคนอย่างนี้หรือ?
 และทรงนำข้าพระองค์เข้าสู่การพิพากษาโดยพระองค์หรือ?
⁴ผู้ใดจะเอาสิ่งสะอาดออกมาจากสิ่งมลทินได้?
 ไม่มีสักคน
⁵วันเวลาของเขาถูกกำหนดไว้เสียแล้ว
 และจำนวนเดือนของเขาก็อยู่กับพระองค์
 พระองค์ทรงจำกัดขอบเขตของเขา ไม่ให้เขาผ่านไปได้
⁶ฉะนั้น ขอหันพระพักตร์ไปจากเขา เพื่อเขาจะได้พัก
 เพื่อเขาจะชื่นบานในวันของเขาอย่างลูกจ้าง
⁷“เพราะสำหรับต้นไม้ก็มีความหวัง
 ถ้ามันถูกตัดลง มันก็แตกหน่ออีก
 และหน่ออ่อนของมันจะมีไม่หยุด
⁸ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดิน
 และตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน
⁹แต่พอได้กลิ่นอายของน้ำ มันจะแตกตา
 และแตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน
¹⁰แต่มนุษย์ตายและสิ้นแรง
 มนุษย์สิ้นลม แล้วเขาอยู่ที่ไหน?
¹¹น้ำขาดไปจากทะเลสาบ
 แม่น้ำก็เหือดและแห้งไปฉันใด
¹²มนุษย์ก็นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีกฉันนั้น
 จนท้องฟ้าไม่มีอีก เขาก็ไม่ตื่นขึ้น
 และปลุกเขาจากหลับก็ไม่ได้
¹³โอ อยากให้พระองค์ซ่อนข้าพระองค์ไว้ในแดนคนตาย
 และปกปิดข้าพระองค์ไว้จนพระพิโรธของพระองค์พ้นไป
 อยากให้พระองค์กำหนดเวลาให้ข้าพระองค์ และระลึกถึงข้าพระองค์
¹⁴ถ้ามนุษย์ตายแล้ว เขาจะมีชีวิตอีกได้หรือ?
 ข้าพระองค์จะคอยอยู่ตลอดวันประจำการของข้าพระองค์
 จนกว่าการปลดปล่อยข้าพระองค์จะมาถึง
¹⁵พระองค์จะทรงเรียก และข้าพระองค์จะทูลตอบพระองค์
 พระองค์จะทรงอาลัยอาวรณ์พระหัตถกิจของพระองค์
¹⁶เพราะบัดนี้พระองค์จะทรงนับย่างก้าวของข้าพระองค์
 แต่มิได้จ้องจับผิดข้าพระองค์
¹⁷การละเมิดของข้าพระองค์นั้นจะทรงใส่ไว้ในถุงที่ผนึกตรา
 และจะทรงฉาบทับความผิดของข้าพระองค์
¹⁸“แต่ภูเขาก็ทลายลงและผุพังไป
 ก้อนหินก็ถูกย้ายไปจากที่ของมัน
¹⁹น้ำเซาะหินไปเสีย
 กระแสน้ำพัดพาผงคลีดินไป
 พระองค์ทรงทำลายความหวังของมนุษย์เช่นกัน
²⁰พระองค์ทรงชนะเขาเสมอ และเขาก็ล่วงลับไป
 พระองค์ทรงเปลี่ยนสีหน้าของเขา และทรงส่งเขาไปเสีย
²¹บรรดาบุตรของเขาได้รับเกียรติ เขาก็ไม่ทราบ
 เขาทั้งหลายตกต่ำลง เขาก็หาหยั่งรู้ไม่
²²เขารู้สึกเพียงความเจ็บในร่างกายของตน
 และเขาคร่ำครวญเพื่อตัวเขาเอง”