คุณสามารถไว้วางใจในพระเจ้าได้

ความมั่นคงที่แท้จริง

²¹ลูกเอ๋ย อย่าให้สิ่งต่อไปนี้คลาดสายตาของเจ้า
 แต่จงเฝ้ารักษาไว้ คือสติปัญญาและความเฉลียวฉลาด
²²ทั้งสองสิ่งจะเป็นชีวิตแก่เจ้า
 เป็นเครื่องประดับที่คอของเจ้า
²³แล้วเจ้าจะดำเนินในทางของเจ้าอย่างปลอดภัย  และเท้าของเจ้าจะไม่สะดุด ²⁴เมื่อเจ้านอน เจ้าจะไม่หวาดผวา
 เมื่อเจ้านอน ก็จะหลับสบาย
²⁵อย่ากลัวความสยดสยองที่มาถึงอย่างฉับพลัน
 หรือกลัวความย่อยยับที่มาถึงคนอธรรม
²⁶เพราะพระยาห์เวห์จะเป็นความไว้วางใจของเจ้า
 และจะทรงปกป้องเท้าของเจ้าจากการถูกจับ
²⁷อย่ากีดกันสิ่งดีไว้จากผู้สมควรจะได้รับ
 ในเมื่อสิ่งนี้อยู่ในอำนาจของเจ้าที่จะทำได้
²⁸อย่าพูดกับเพื่อนบ้านของเจ้าว่า “ไปเถอะ แล้วค่อยมาใหม่
 พรุ่งนี้ฉันจะให้” ในเมื่อเจ้ามีให้อยู่แล้ว
²⁹อย่าวางแผนปองร้ายเพื่อนบ้านของเจ้า
 ผู้อาศัยอยู่ข้างๆ เจ้าอย่างไว้วางใจ
³⁰อย่าโต้แย้งกับใครอย่างไร้เหตุผล
 ในเมื่อเขาไม่ได้ทำอันตรายอะไรเจ้า
³¹อย่าอิจฉาคนโหดร้าย
 อย่าเลือกทางใดๆ ของเขาเลย
³²เพราะพระยาห์เวห์ทรงเกลียดชังคนคดโกง
 แต่ไว้พระทัยคนเที่ยงธรรม
³³คำสาปของพระยาห์เวห์อยู่บนบ้านของคนอธรรม
 แต่พระองค์ทรงอวยพรที่อาศัยของคนชอบธรรม
³⁴พระองค์ทรงเยาะเย้ยคนที่ชอบเยาะเย้ย
 แต่พระองค์ประทานพระคุณแก่คนถ่อมตัว
³⁵คนมีปัญญาจะได้เกียรติเป็นมรดก
 แต่คนโง่จะได้ความอัปยศ

การทรงสาปต้นมะเดื่อ

 ¹⁸พอรุ่งเช้า ขณะเสด็จกลับไปยังกรุง พระองค์ทรงหิว ¹⁹และเมื่อทอดพระเนตรเห็นต้นมะเดื่อต้นหนึ่งอยู่ริมทาง ก็ทรงดำเนินเข้าไปใกล้ และไม่ทรงพบสิ่งใดบนต้นนั้นนอกจากใบ จึงตรัสกับมะเดื่อต้นนั้นว่า “จงอย่าเกิดผลอีกต่อไป” ทันใดนั้นต้นมะเดื่อก็เหี่ยวแห้งไป ²⁰เมื่อบรรดาสาวกเห็นก็ประหลาดใจ พูดกันว่า “ต้นมะเดื่อเหี่ยวแห้งไปทันทีได้อย่างไรนะ?” ²¹พระเยซูตรัสตอบว่า “เราบอกความจริงกับท่านทั้งหลายว่า ถ้าเพียงพวกท่านมีความเชื่อและไม่ได้สงสัย ท่านไม่เพียงจะสามารถทำแบบเดียวกับที่เราทำกับต้นมะเดื่อ แต่ถ้าท่านทั้งหลายจะสั่งภูเขาลูกนี้ว่า ‘จงลอยขึ้นและเคลื่อนไปลงทะเล’ ก็จะเป็นไปตามนั้น ²²ทุกสิ่งที่ท่านอธิษฐานขอด้วยความเชื่อก็จะได้”

ปัญหาเรื่องสิทธิอำนาจของพระเยซู

 ²³พระองค์เสด็จเข้าไปในบริเวณพระวิหาร และระหว่างที่ทรงสั่งสอนอยู่นั้น พวกหัวหน้าปุโรหิตและพวกผู้ใหญ่ของประชาชนมาหาพระองค์ ทูลถามว่า “ท่านทำสิ่งเหล่านี้โดยสิทธิอำนาจอะไร? ใครให้สิทธิอำนาจแก่ท่าน?” ²⁴พระเยซูตรัสตอบว่า “เราก็จะถามพวกท่านสักข้อหนึ่งเหมือนกัน ถ้าพวกท่านตอบเรา เราก็จะบอกท่านว่าเราทำสิ่งเหล่านี้โดยสิทธิอำนาจอะไร ²⁵คือบัพติศมาของยอห์นนั้นมาจากไหน? มาจากสวรรค์หรือมาจากมนุษย์?” เขาทั้งหลายปรึกษากันว่า “ถ้าเราว่า ‘มาจากสวรรค์’ เขาจะถามเราว่า ‘ทำไมถึงไม่เชื่อยอห์น?’ ²⁶แต่ถ้าเราบอกว่า ‘มาจากมนุษย์’ ก็กลัวฝูงชน เพราะทุกคนถือว่ายอห์นเป็นผู้เผยพระวจนะ” ²⁷เขาทั้งหลายจึงทูลตอบพระเยซูว่า “เราไม่รู้” พระองค์จึงตรัสว่า “เราก็จะไม่บอกพวกท่านเหมือนกันว่า เรามีสิทธิอำนาจอะไรถึงได้ทำสิ่งเหล่านี้”

อุปมาเรื่องบุตรชายสองคน

 ²⁸“ท่านทั้งหลายคิดอย่างไร? ชายคนหนึ่งมีบุตรชายสองคน บิดาไปหาบุตรคนแรกบอกว่า ‘ลูกเอ๋ย วันนี้จงไปทำงานในสวนองุ่นเถิด’ ²⁹บุตรคนนั้นตอบว่า ‘ไม่ไป’ แต่ภายหลังกลับใจแล้วก็ไป ³⁰บิดาไปหาบุตรคนที่สองพูดอย่างเดียวกัน บุตรคนนั้นกล่าวว่า ‘ไป’ แต่ไม่ได้ไป ³¹คนไหนในบุตรสองคนนี้ที่ทำตามใจของบิดา?” พวกเขาทูลตอบว่า “บุตรคนแรก” พระเยซูตรัสตอบว่า “เราบอกความจริงกับท่านทั้งหลายว่า บรรดาคนเก็บภาษีและหญิงโสเภณีจะได้เข้าในแผ่นดินของพระเจ้าก่อนพวกท่าน ³²เพราะยอห์นมาหาพวกท่านและแสดงวิถีทางของความชอบธรรม และท่านไม่ได้เชื่อ แต่พวกคนเก็บภาษีและพวกหญิงโสเภณีเชื่อ และแม้เมื่อท่านทั้งหลายเห็นแล้วก็ยังไม่กลับใจและเชื่อยอห์น

เอลีฟัสว่า โยบมีความชั่วมหันต์

¹แล้วเอลีฟัสชาวเทมานตอบว่า
²“มนุษย์จะเป็นประโยชน์อะไรแก่พระเจ้าได้เล่า?
 คนฉลาดจะเป็นประโยชน์อะไรแก่พระองค์ได้เล่า?
³ถ้าท่านเป็นคนชอบธรรม จะเป็นที่พอพระทัยอะไรแก่องค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์เล่า?
 หรือถ้าท่านเป็นคนดีพร้อม จะเป็นประโยชน์อะไรแก่พระองค์เล่า?
⁴เป็นเพราะท่านยำเกรงพระองค์ พระองค์จึงทรงกล่าวโทษท่าน
 และเป็นความกับท่านหรือ?
⁵ความชั่วของท่านก็ใหญ่โตมิใช่หรือ?
 ความผิดของท่านไม่มีที่สิ้นสุด
⁶เพราะท่านยึดของประกันจากพี่น้องโดยไม่ถูกต้อง
 และริบเสื้อผ้าของคนที่เปลือยกาย
⁷ท่านมิได้ให้น้ำคนอิดโรยดื่ม
 และท่านหน่วงเหนี่ยวมิให้อาหารแก่คนหิว
⁸คนมีอิทธิพลได้ที่ดินเป็นกรรมสิทธิ์
 และคนมีอภิสิทธิ์ได้เข้าอาศัย
⁹ท่านไล่แม่ม่ายออกไปมือเปล่า
 และหักแขนของลูกกำพร้า
¹⁰เพราะฉะนั้นกับดักอยู่รอบท่าน
 และความกลัวอย่างฉับพลันก็ท่วมทับท่าน
¹¹มีความมืดทึบจนท่านไม่เห็นอะไร
 และน้ำที่ท่วมก็คลุมท่านมิด
¹²“พระเจ้ามิได้สถิต ณ ที่สูงในฟ้าสวรรค์หรือ?
 จงดูดาวที่สูงที่สุดเถิด มันช่างสูงจริงๆ
¹³เพราะฉะนั้นท่านว่า ‘พระเจ้าทรงรู้อะไร?
 พระองค์จะทรงพิพากษาผ่านความมืดทึบได้หรือ?
¹⁴เมฆทึบคลุมพระองค์ไว้ พระองค์ทรงมองอะไรไม่เห็น
 และพระองค์ทรงดำเนินอยู่บนพื้นฟ้า’
¹⁵ท่านจะเดินทางเก่า
 ซึ่งคนชั่วเคยดำเนินนั้นหรือ?
¹⁶พวกเขาถูกฉวยเอาไปก่อนเวลากำหนด
 รากฐานของเขาถูกกวาดล้างไปในสายน้ำ
¹⁷พวกเขาทูลพระเจ้าว่า ‘ขอไปเสียจากเรา’
 และ ‘องค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์จะทำอะไรแก่เราได้?’
¹⁸แต่พระองค์ทรงให้เรือนของเขาเต็มด้วยของดี
 แต่คำปรึกษาของคนอธรรมอยู่ห่างไกลจากข้า
¹⁹คนชอบธรรมเห็นและยินดี
 คนไร้ผิดหัวเราะเยาะ
²⁰กล่าวว่า ‘ปฏิปักษ์ของเราถูกทำลายแน่ทีเดียว
 อะไรที่เขามีเหลือ ไฟก็เผาเสีย’
²¹“จงปรองดองกับพระเจ้าและอยู่อย่างสันติ
 แล้วสิ่งดีจะมาถึงท่าน
²²ขอจงรับคำสั่งสอนจากพระโอษฐ์ของพระองค์
 และเก็บพระวจนะของพระองค์ไว้ในใจของท่าน
²³ถ้าท่านกลับมาหาองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ ท่านจะได้รับการซ่อมแซม
 ถ้าท่านทิ้งความอธรรมให้ไกลจากเต็นท์ของท่าน
²⁴ถ้าท่านถือว่าแร่ทองคำเป็นเหมือนผงคลีดิน
 และทองคำเมืองโอฟีร์เหมือนหินในลำห้วย
²⁵และถ้าองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์เป็นทองคำของท่าน
 และเป็นเงินที่ประเสริฐของท่าน
²⁶แล้วท่านจะปีติยินดีในองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์
 และเงยหน้าของท่านหาพระเจ้า
²⁷ท่านจะอธิษฐานต่อพระองค์ และพระองค์จะทรงฟังท่าน
 และท่านจะแก้บนของท่าน ²⁸ท่านตัดสินใจจะทำสิ่งใด สิ่งนั้นจะสำเร็จสมประสงค์  และจะมีแสงสว่างส่องทางให้ท่าน
²⁹เพราะพระเจ้าทรงกดผู้เย่อหยิ่งลงต่ำ
 แต่พระองค์ทรงช่วยคนถ่อมใจให้รอด
³⁰พระองค์จะทรงช่วยกู้ผู้ไร้ความผิด
 เออ ท่านจะได้รับการช่วยกู้โดยความสะอาดแห่งมือของท่าน”

โยบ 23

โยบตอบว่า คำร้องทุกข์ของข้าก็ขมขื่น

¹แล้วโยบตอบว่า
²“คำร้องทุกข์ของข้าก็ขมขื่นแปลได้อีกว่า ก็เอาเรื่องกับพระเจ้าในวันนี้ด้วย
 มือของข้าก็หนักเพราะการร้องครวญครางของข้า
³โอ ข้าอยากทราบว่าจะพบพระองค์ได้ที่ไหน
 เพื่อข้าจะมาถึงที่ประทับของพระองค์
⁴ข้าจะยื่นคดีของข้าเฉพาะพระพักตร์พระองค์
 และบรรจุข้อโต้แย้งให้เต็มปากข้า
⁵ข้าจะทราบว่า พระองค์จะทรงตอบข้าอย่างไร
 และเข้าใจสิ่งที่พระองค์จะตรัสกับข้า
⁶พระองค์จะทรงสู้คดีกับข้าด้วยพลานุภาพยิ่งใหญ่ของพระองค์หรือ?
 เปล่าเลย พระองค์จะทรงฟังข้า
⁷ณ ที่นั้นคนเที่ยงธรรมจะสู้ความกับพระองค์ได้
 และข้าจะรับการช่วยกู้ให้พ้นจากผู้พิพากษาของข้าเป็นนิตย์
⁸“ดูเถิด ข้าเดินไปข้างหน้า แต่พระองค์มิได้สถิตที่นั่น
 และไปข้างหลัง แต่ก็ไม่สังเกตเห็นพระองค์
⁹ข้างซ้ายที่พระองค์ทรงทำกิจ ข้าก็ไม่เห็นพระองค์
 ข้างขวาที่พระองค์ทรงซ่อนอยู่ ข้าก็ไม่พบพระองค์
¹⁰แต่พระองค์ทรงทราบทางที่ข้าไป
 เมื่อทรงทดสอบข้าแล้ว ข้าก็จะเป็นอย่างทองคำ
¹¹เท้าของข้าเดินตามติดรอยพระบาทของพระองค์
 ข้าถือรักษาพระมรรคา และมิได้หันเห
¹²ข้ามิได้พรากจากพระบัญญัติแห่งไพรพระโอษฐ์
 ข้าสะสมพระวจนะแห่งพระโอษฐ์ของพระองค์ไว้มากกว่ากฎเกณฑ์ของข้า
¹³แต่พระองค์มีพระทัยแน่วแน่ แล้วผู้ใดจะห้ามพระองค์ได้?
 พระองค์มีพระประสงค์สิ่งใด พระองค์ก็ทรงทำสิ่งนั้น
¹⁴เพราะพระองค์จะทรงทำสิ่งที่ทรงกำหนดให้ข้านั้นครบถ้วน
 และสิ่งอย่างนั้นมากมายอยู่ในพระดำริของพระองค์
¹⁵เพราะฉะนั้นข้าจึงหวาดผวาเฉพาะพระพักตร์พระองค์
 เมื่อข้าตรึกตรอง ข้าก็ครั่นคร้ามต่อพระองค์
¹⁶พระเจ้าทรงทำให้ใจข้าอ่อนเปลี้ย
 องค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ทรงทำให้ข้าสะทกสะท้าน
¹⁷ถึงกระนั้น ข้าจะไม่ถูกตัดขาดโดยความมืด
 แม้ความมืดจะปกคลุมหน้าข้าไว้

โยบ 24

โยบอุทธรณ์เรื่องความรุนแรงในโลก

¹“ไฉนวาระพิพากษาไม่ได้ถูกกำหนดโดยองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์?
 ไฉนผู้ที่รู้จักพระองค์ไม่เห็นวันกำหนดของพระองค์?
²คนอธรรมย้ายหลักเขต
 เขายึดฝูงแพะแกะไปเลี้ยง
³เขาไล่ต้อนลาของลูกกำพร้าไป
 เขาเอาวัวของหญิงม่ายเป็นประกัน
⁴เขาผลักคนขัดสนออกนอกถนน
 คนยากจนแห่งแผ่นดินต่างก็ซ่อนตัวหมด
⁵นี่แน่ะ ดังลาป่าอยู่ในถิ่นทุรกันดาร
 คนยากจนนั้นออกไปทำงาน
เสาะหาของกิน
 ถิ่นแห้งแล้งให้อาหารแก่บุตรของเขา
⁶เขาเก็บหญ้าแห้งที่ในทุ่ง
 และเขาเก็บองุ่นที่เหลือในสวนองุ่นของคนอธรรม
⁷เขานอนเปลือยกายไม่มีเสื้อผ้าตลอดคืน
 และไม่มีผ้าห่มกันหนาว
⁸เขาเปียกฝนแห่งภูเขา
 และเกาะหินอยู่เพราะขาดที่กำบัง
⁹มีผู้ฉวยเด็กกำพร้าไปจากอก
 และเอาทารกของคนยากจนไปเป็นประกัน
¹⁰คนยากจนจึงเดินเปลือยกายไป ไม่มีเสื้อผ้า
 ทั้งๆ ที่หิว เขาก็แบกฟ่อนข้าวไป
¹¹เขาหีบมะกอกเอาน้ำมันท่ามกลางแนวหมู่ไม้
 เขาย่ำองุ่นที่บ่อย่ำ แต่ต้องทนกระหาย
¹²คนกำลังจะตายคร่ำครวญออกมาจากเมือง
 และคนบาดเจ็บร้องขอความช่วยเหลือ
 แต่พระเจ้ามิได้สนพระทัยคำอธิษฐานของเขา
¹³“มีผู้กบฏต่อความสว่าง
 ผู้ที่ไม่คุ้นเคยกับทางของความสว่างนั้น
 และมิได้อยู่ในวิถีของความสว่างนั้น
¹⁴ฆาตกรลุกขึ้นแต่เช้าตรู่
 เขาฆ่าคนยากจนและคนขัดสน
 และในยามค่ำคืน เขาเป็นเหมือนขโมย
¹⁵ดวงตาของผู้ล่วงประเวณีคอยเวลาพลบค่ำ
 กล่าวว่า ‘ไม่มีตาใดจะเห็นข้า’
 และเขาก็คลุมหน้า
¹⁶ในยามมืดเขาขุดเข้าไปในเรือน
 กลางวันเขาก็เก็บตัว
 เขาไม่รู้จักความสว่าง
¹⁷เพราะความมืดทึบเป็นเหมือนเวลาเช้าแก่เขาทุกคน
 เพราะเขาคุ้นเคยกับความสยดสยองของความมืดทึบ
¹⁸“เขาลอยละลิ่วไปบนผิวน้ำ
 ส่วนแบ่งของเขาถูกสาปในแผ่นดิน
 ไม่มีผู้ใดหันหน้าไปสู่สวนองุ่นของเขา
¹⁹ความแห้งแล้งและความร้อนฉวยเอาน้ำที่ละลายจากหิมะไปฉันใด
 แดนคนตายก็ฉวยเอาผู้ทำบาปไปฉันนั้น
²⁰ครรภ์จะลืมเขา
 ตัวหนอนจะกินเขาอย่างอร่อย
ไม่มีผู้ใดจำชื่อเขาได้ต่อไป
 ความอธรรมจึงหักลงเหมือนต้นไม้
²¹“เขาข่มเหงหญิงหมันที่ไม่มีลูก
 และไม่ได้ทำดีอะไรแก่หญิงม่าย
²²แต่พระเจ้ายังทรงยืดชีวิตของคนมีกำลังด้วยพลานุภาพของพระองค์
 แม้เขาสิ้นหวังในชีวิต เขาก็ลุกขึ้นได้
²³พระองค์ประทานความปลอดภัยแก่เขา และเขาก็พึ่งพิงอยู่
 และพระเนตรพระองค์จับอยู่บนหนทางของเขา
²⁴เขาทั้งหลายถูกยกย่องขึ้นครู่หนึ่งแล้วก็สิ้นไป
 เขาเหี่ยวแห้งและสิ้นไปเหมือนคนอื่นๆ
 เขาถูกตัดออกเหมือนยอดรวงข้าว
²⁵ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น ผู้ใดจะพิสูจน์ได้ว่าข้าโกหก
 และสำแดงว่าสิ่งที่ข้ากล่าวนั้นไร้สาระ?”