พระคำเปลี่ยนชีวิต

⁷ธรรมบัญญัติของพระยาห์เวห์ดีพร้อม
 และฟื้นฟูชีวิต
พระโอวาทของพระยาห์เวห์นั้นแน่นอน
 ทำให้คนรู้น้อยมีปัญญา
⁸ข้อบังคับของพระยาห์เวห์นั้นถูกต้อง
 ทำให้ใจยินดี
พระบัญญัติของพระยาห์เวห์นั้นบริสุทธิ์
 ทำให้ดวงตากระจ่างแจ้ง
⁹ความยำเกรงพระยาห์เวห์นั้นสะอาดหมดจด
 ถาวรเป็นนิตย์
กฎหมายของพระยาห์เวห์ก็สัตย์จริง
 และชอบธรรมทั้งสิ้น
¹⁰น่าปรารถนามากกว่าทองคำ
 ยิ่งกว่าทองบริสุทธิ์มากนัก
 หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้ง
 ที่หยดลงจากรวง
¹¹อนึ่ง สิ่งเหล่านี้เป็นที่ตักเตือนผู้รับใช้ของพระองค์
 การรักษาข้อความเหล่านั้นก็ได้บำเหน็จยิ่งใหญ่
¹²แต่ผู้ใดจะเห็นความผิดพลาดของตนได้เล่า?
 ขอทรงชำระข้าพระองค์ให้พ้นจากความผิดที่ซ่อนเร้นอยู่
¹³ขอทรงยับยั้งผู้รับใช้ของพระองค์จากการทำบาปโดยตั้งใจ
 ขออย่าให้มันมีอำนาจเหนือข้าพระองค์เลย
แล้วข้าพระองค์จะไร้ตำหนิ
 และพ้นผิดจากการละเมิดใหญ่หลวงนั้น
¹⁴ข้าแต่พระยาห์เวห์ ผู้ทรงเป็นศิลาและผู้ไถ่ของข้าพระองค์
 ขอให้ถ้อยคำจากปากข้าพระองค์ และการภาวนาในใจ
 เป็นที่โปรดปรานเฉพาะพระพักตร์พระองค์เถิด

การทรยศและการจับกุมพระเยซู

 ⁴⁷พระองค์ตรัสยังไม่ทันขาดคำ ยูดาสที่เป็นหนึ่งในกลุ่มสิบสองคนก็มาถึง พร้อมกับคนกลุ่มใหญ่ที่มาจากพวกหัวหน้าปุโรหิตและพวกผู้ใหญ่ของประชาชนซึ่งถือดาบ ถือไม้ตะบองมา ⁴⁸คนที่ทรยศพระองค์ก็ให้สัญญาณกับพวกเขาว่า “เราจูบคำนับใครก็คือคนนั้นแหละ จงจับเขาไว้”
 ⁴⁹แล้วยูดาสก็ตรงมาเฝ้าพระเยซูทูลว่า “สวัสดีพระอาจารย์” แล้วจูบพระองค์ ⁵⁰พระเยซูตรัสกับเขาว่า “เพื่อนเอ๋ย จงทำตามที่ท่านตั้งใจเถิด” แล้วพวกเขาก็เข้ามาและลงมือจับกุมพระเยซู ⁵¹คนหนึ่งที่อยู่กับพระเยซูก็ยื่นมือออกชักดาบฟันหูบ่าวของมหาปุโรหิตขาด ⁵²พระเยซูจึงตรัสกับเขาว่า “เอาดาบของท่านใส่ฝักเสีย เพราะว่าพวกที่ใช้ดาบจะต้องพินาศเพราะดาบ ⁵³ท่านคิดว่าเราจะทูลขอพระบิดาของเราไม่ได้หรือ? และพระองค์ก็จะประทานทูตสวรรค์ให้เรามากกว่าสิบสองกองพลในทันที ⁵⁴แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นข้อพระคัมภีร์ที่ว่า จำเป็นจะต้องเป็นอย่างนี้จะสำเร็จได้อย่างไร?” ⁵⁵ในเวลานั้นพระเยซูตรัสกับกลุ่มชนว่า “ท่านทั้งหลายเห็นเราเป็นโจรหรือ ถึงได้ถือดาบถือตะบองออกมาจับเรา เรานั่งสั่งสอนในบริเวณพระวิหารทุกวัน ท่านก็ไม่ได้จับเรา ⁵⁶แต่ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพื่อให้สำเร็จตามที่ผู้เผยพระวจนะเขียนไว้” แล้วสาวกทั้งหมดก็ละทิ้งพระองค์ และพากันหนีไป

พระเยซูทรงอยู่ต่อหน้าสภายิว

 ⁵⁷พวกคนที่จับพระเยซูก็พาพระองค์ไปถึงบ้านคายาฟาสมหาปุโรหิต ซึ่งเป็นที่ที่บรรดาธรรมาจารย์และพวกผู้ใหญ่ประชุมกันอยู่ ⁵⁸แต่เปโตรตามพระองค์ไปห่างๆ จนถึงลานบ้านของมหาปุโรหิต และเข้าไปนั่งข้างในลานบ้านกับบรรดาคนรับใช้ เพื่อคอยดูว่าเรื่องจะจบลงอย่างไร ⁵⁹พวกหัวหน้าปุโรหิตกับสมาชิกสภายิวทั้งหมดก็หาพยานเท็จมาปรักปรำพระเยซูเพื่อจะประหารพระองค์เสีย ⁶⁰แต่ถึงแม้มีพยานเท็จหลายคนมาให้การก็ยังหาหลักฐานไม่ได้ ในที่สุดมีสองคนมาให้การ ⁶¹ว่า “คนนี้กล่าวว่าเขาสามารถทำลายพระวิหารของพระเจ้าและสร้างขึ้นใหม่ภายในสามวัน” ⁶²มหาปุโรหิตจึงลุกขึ้นถามพระองค์ว่า “เจ้าจะไม่แก้ตัวในข้อหาที่พวกเขาเป็นพยานกล่าวหาเจ้าหรือ?” ⁶³แต่พระเยซูทรงนิ่งอยู่ ท่านมหาปุโรหิตจึงกล่าวว่า “เราให้เจ้าสาบานโดยอ้างพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่ ให้บอกเราว่าเจ้าเป็นพระคริสต์พระบุตรของพระเจ้าหรือไม่” ⁶⁴พระเยซูตรัสตอบว่า “ท่านได้พูดแล้ว แต่เราจะบอกท่านทั้งหลายด้วยว่า ตั้งแต่นี้ไป พวกท่านจะเห็น บุตรมนุษย์
 ประทับข้างขวาของผู้ทรงฤทธิ์เดช
  และเสด็จมาบนเมฆแห่งฟ้าสวรรค์”
 ⁶⁵แล้วมหาปุโรหิตก็ฉีกเสื้อของตนกล่าวว่า “เขาพูดหมิ่นประมาทพระเจ้า เราต้องการพยานอะไรอีก ท่านก็ได้ยินเขาพูดหมิ่นประมาทพระเจ้าแล้ว ⁶⁶พวกท่านคิดอย่างไร?” พวกเขาตอบว่า “เขาสมควรตาย” ⁶⁷แล้วพวกเขาก็ถ่มน้ำลายรดพระพักตร์และทุบตีพระองค์ บางคนก็ตบพระองค์ ⁶⁸แล้วกล่าวว่า “เจ้าพระคริสต์ จงทำนายให้เรารู้ซิว่าใครตีเจ้า”

¹³พระยาห์เวห์จึงตรัสกับโมเสสและอาโรน ให้แจ้งแก่ชนชาติอิสราเอลและฟาโรห์กษัตริย์อียิปต์ว่า พระองค์ทรงบัญชาให้ท่านทั้งสองพาชนชาติอิสราเอลออกจากแผ่นดินอียิปต์

พงศ์พันธุ์ของโมเสสและอาโรน

 ¹⁴ต่อไปนี้เป็นต้นตระกูลของพวกเขา

บุตรของรูเบนผู้เป็นบุตรหัวปีของอิสราเอลชื่อ ฮาโนค ปัลลู เฮสโรน และคารมี เหล่านี้เป็นตระกูลเผ่ารูเบน
¹⁵บุตรของสิเมโอนชื่อ เยมูเอล ยามีน โอหาด ยาคีน โศหาร์ และชาอูลผู้เกิดจากหญิงคานาอัน เหล่านี้เป็นตระกูลเผ่าสิเมโอน
¹⁶ต่อไปนี้เป็นชื่อบุตรของเลวี ตามชาติพันธุ์ของเขาคือ เกอร์โชน โคฮาท และเมรารี เลวีนั้นมีอายุได้ 137 ปี ¹⁷บุตรของเกอร์โชนชื่อลิบนี และชิเมอี ตามตระกูลของพวกเขา
¹⁸บุตรของโคฮาทชื่อ อัมราม อิสฮาร์ เฮโบรน และอุสซีเอล โคฮาทมีอายุได้ 133 ปี
¹⁹บุตรของเมรารีชื่อ มาห์ลีและมูชี เหล่านี้เป็นตระกูลของคนเลวี ตามชาติพันธุ์ของเขา
²⁰ส่วนอัมรามได้โยเคเบดน้องบิดาของตนเป็นภรรยา แล้วนางให้กำเนิดบุตรแก่เขาชื่อ อาโรนและโมเสส อัมรามมีอายุได้ 137 ปี
²¹บุตรของอิสฮาร์ชื่อ โคราห์ เนเฟก และศิครี
²²บุตรของอุสซีเอลชื่อ มิชาเอล เอลซาฟาน และสิธรี
²³ส่วนอาโรนได้นางเอลีเชบาบุตรีของอัมมีนาดับ น้องสาวของนาโชนเป็นภรรยา นางมีบุตรกับเขาชื่อ นาดับ อาบีฮู เอเลอาซาร์ และอิธามาร์
²⁴บุตรของโคราห์ชื่อ อัสสีร์ เอลคานาห์ และอาบียาสาฟ เหล่านี้เป็นตระกูลของคนโคราห์
²⁵ฝ่ายเอเลอาซาร์บุตรอาโรน ได้รับบุตรหญิงคนหนึ่งของปูทิเอลเป็นภรรยา นางมีบุตรกับเขาชื่อ ฟีเนหัส
คนเหล่านี้เป็นต้นตระกูลของคนเลวี ตามตระกูล
²⁶อาโรนและโมเสสสองคนนี้แหละ คือผู้ที่พระยาห์เวห์ได้ตรัสว่า “จงพาชนชาติอิสราเอลออกจากแผ่นดินอียิปต์โดยแยกเป็นขบวนๆ” ²⁷โมเสสและอาโรนสองคนนี้แหละ เป็นผู้กราบทูลฟาโรห์กษัตริย์อียิปต์เรื่องพาชนชาติอิสราเอลออกจากอียิปต์

โมเสสและอาโรนเชื่อฟังพระบัญชาของพระเจ้า

 ²⁸ในวันที่พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสในแผ่นดินอียิปต์นั้น ²⁹พระองค์ตรัสกับโมเสสว่า “เราคือยาห์เวห์ เจ้าจงบอกฟาโรห์กษัตริย์อียิปต์ตามข้อความทั้งหมดที่เราได้บอกเจ้า” ³⁰โมเสสกราบทูลพระยาห์เวห์ว่า “ข้าพระองค์เป็นคนพูดไม่เก่ง ไฉนฟาโรห์จะฟังข้าพระองค์เล่า?”

อพยพ 7

 ¹พระยาห์เวห์จึงตรัสกับโมเสสว่า “ดูสิ เราตั้งเจ้าไว้เป็นดังพระเจ้าต่อฟาโรห์ และอาโรนพี่ชายของเจ้าจะเป็นผู้เผยพระวจนะของเจ้า ²เจ้าจงบอกข้อความทั้งหมดที่เราสั่งเจ้า แล้วอาโรนพี่ชายของเจ้าจะบอกฟาโรห์ให้ปล่อยชนชาติอิสราเอลออกไปจากแผ่นดินของเขา ³เราจะทำให้ใจของฟาโรห์แข็ง เพื่อเราจะทำหมายสำคัญและการอัศจรรย์ให้ทวีมากขึ้นในแผ่นดินอียิปต์ ⁴ฟาโรห์จะไม่ฟังพวกเจ้า แล้วเราจะวางมือของเราบนอียิปต์ และจะพาไพร่พลของเราคือชนชาติอิสราเอลประชากรของเราออกจากแผ่นดินอียิปต์ด้วยการพิพากษาอันใหญ่หลวง ⁵คนอียิปต์จะรู้ว่าเราคือยาห์เวห์ เมื่อเราได้ยื่นมือออกปราบอียิปต์ และพาชนชาติอิสราเอลออกจากท่ามกลางพวกเขา”
⁶โมเสสและอาโรนก็ทำตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชา ⁷เมื่อเขาทั้งสองไปทูลฟาโรห์นั้น โมเสสมีอายุ 80 ปี และอาโรนมีอายุ 83 ปี

ไม้เท้าอัศจรรย์ของอาโรน

 ⁸พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสและอาโรนว่า ⁹“เมื่อฟาโรห์สั่งพวกเจ้าว่า ‘จงทำการอัศจรรย์พิสูจน์ตัวเจ้า’ เจ้าจงพูดกับอาโรนว่า ‘เอาไม้เท้าของท่านโยนลงต่อหน้าฟาโรห์ แล้วไม้เท้าจะกลายเป็นงู’ ” ¹⁰โมเสสกับอาโรนจึงไปเข้าเฝ้าฟาโรห์ และทำตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชา อาโรนโยนไม้เท้าลงต่อหน้าฟาโรห์และพวกข้าราชการ ไม้นั้นก็กลายเป็นงู
 ¹¹ฟาโรห์ทรงเรียกพวกนักปราชญ์ และพวกนักวิทยาคมมา เขาเป็นพวกที่ใช้เวทมนตร์คาถาแห่งอียิปต์ จึงทำได้เหมือนกันด้วยศิลปะอันลี้ลับของพวกเขา ¹²เมื่อเขาต่างคนต่างโยนไม้เท้าลง ไม้เท้าเหล่านั้นก็กลายเป็นงู แต่ไม้เท้าของอาโรนกลืนไม้เท้าของพวกเขาเสียสิ้น ¹³ถึงกระนั้นพระทัยของฟาโรห์ก็ยังกระด้างไม่ยอมฟังเขาทั้งสอง จริงดังที่พระยาห์เวห์ตรัสไว้แล้ว

ภัยพิบัติแรก: น้ำกลายเป็นเลือด

 ¹⁴พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “ใจของฟาโรห์แข็งกระด้าง ไม่ยอมปล่อยประชากรไป ¹⁵จงไปเข้าเฝ้าฟาโรห์ในเวลาเช้า เมื่อเขาไปที่แม่น้ำ ให้ยืนคอยเขาอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำ จงถือไม้เท้าที่กลายเป็นงูได้นั้นไปด้วย ¹⁶และกล่าวกับเขาว่า ‘พระยาห์เวห์ พระเจ้าของคนฮีบรูทรงใช้ข้าพระบาทมาทูลฝ่าพระบาทว่า “จงปล่อยประชากรของเราไปนมัสการเราในถิ่นทุรกันดาร แต่ดูสิ จนบัดนี้เจ้าก็ยังไม่เชื่อฟัง” ¹⁷พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า “เจ้าจะรู้ว่าเราคือยาห์เวห์โดยการกระทำนี้” นี่แน่ะ ข้าพระบาทจะเอาไม้เท้าในมือของข้าพระบาทฟาดน้ำในแม่น้ำไนล์ น้ำนั้นจะกลายเป็นเลือด ¹⁸ปลาในแม่น้ำนั้นจะตาย และแม่น้ำจะเหม็น จนคนอียิปต์ดื่มน้ำในแม่น้ำไนล์ไม่ได้’ ”
 ¹⁹พระยาห์เวห์ตรัสสั่งโมเสสอีกว่า “จงบอกอาโรนว่า ‘ถือไม้เท้าของท่าน และเหยียดมือออกเหนือน้ำแห่งอียิปต์ คือ เหนือแม่น้ำ ลำคลอง หนอง บึง และสระทั้งหมดของพวกเขา น้ำจะกลายเป็นเลือด จะมีแต่เลือดทั่วแผ่นดินอียิปต์ แม้แต่ในภาชนะไม้หรือภาชนะหิน’ ”
 ²⁰โมเสสกับอาโรนก็ทำตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชา คือท่านได้ยกไม้เท้าขึ้นตีน้ำในแม่น้ำไนล์เฉพาะพระพักตร์ฟาโรห์และต่อหน้าพวกข้าราชการ แล้วน้ำในแม่น้ำไนล์ก็กลายเป็นเลือดจนหมด ²¹ปลาในแม่น้ำไนล์ก็ตาย แม่น้ำไนล์ก็เหม็น และคนอียิปต์ก็ดื่มน้ำในแม่น้ำไนล์นั้นไม่ได้ มีเลือดทั่วแผ่นดินอียิปต์  ²²แต่พวกที่ใช้เวทมนตร์คาถาแห่งอียิปต์ก็ทำได้เหมือนกัน ด้วยศิลปะอันลึกลับของเขา แต่พระทัยของฟาโรห์ยังกระด้าง ไม่ฟังท่านทั้งสอง ซึ่งก็เป็นจริงดังที่พระยาห์เวห์ตรัสไว้
 ²³ฟาโรห์เสด็จกลับวัง ไม่ได้เอาพระทัยใส่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ ²⁴คนอียิปต์ทั้งหมดพากันขุดหลุมตามริมแม่น้ำไนล์หาน้ำดื่ม เพราะพวกเขาดื่มน้ำในแม่น้ำไนล์ไม่ได้
 ²⁵เจ็ดวันผ่านไปนับตั้งแต่พระยาห์เวห์ทรงบันดาลให้แม่น้ำไนล์เป็นเลือด

อพยพ 8

ภัยพิบัติที่สอง: ฝูงกบ

 ¹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงไปหาฟาโรห์บอกว่า ‘พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า “จงปล่อยประชากรของเราไปนมัสการเรา ²ถ้าเจ้าไม่ยอมปล่อยไป นี่แน่ะ เราจะให้ฝูงกบลงโทษทั่วเขตแดนของเจ้า ³ฝูงกบจะเต็มทั้งแม่น้ำไนล์ จะขึ้นมาอยู่ในวัง ในห้องนอน และบนที่นอนของเจ้า ในบ้านของพวกข้าราชการ ตามตัวพลเมือง ในเตาปิ้งขนม และในอ่างขยำแป้งของเจ้าด้วย ⁴ฝูงกบนั้นจะขึ้นมาที่ตัวเจ้า ตัวพลเมืองและตัวข้าราชการทั้งหมดของเจ้า” ⁵แล้วพระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงบอกอาโรนให้เหยียดมือที่ถือไม้เท้าออกเหนือแม่น้ำ ลำคลอง หนอง บึง ให้ฝูงกบขึ้นมาบนแผ่นดินอียิปต์” ⁶อาโรนก็เหยียดมือออกเหนือพื้นน้ำต่างๆ ของอียิปต์ กบก็ขึ้นมาเต็มแผ่นดินอียิปต์ ⁷ฝ่ายพวกที่ใช้เวทมนตร์คาถาก็ทำตามศิลปะอันลึกลับของพวกเขา ให้มีฝูงกบขึ้นมาบนแผ่นดินอียิปต์เหมือนกัน
 ⁸ฟาโรห์ตรัสเรียกโมเสสกับอาโรนมาว่า “เจ้าทั้งสองจงวิงวอนพระยาห์เวห์ ขอทรงบันดาลให้ฝูงกบไปเสียจากเราและจากพลเมืองของเรา แล้วเราจะยอมปล่อยให้คนอิสราเอลไปถวายสัตวบูชาแด่พระยาห์เวห์”
 ⁹โมเสสจึงทูลฟาโรห์ว่า “เวลาไหนที่ฝ่าพระบาทมีพระประสงค์ให้ข้าพระบาทวิงวอนต่อพระเจ้าเพื่อฝ่าพระบาท ข้าราชบริพารและพลเมืองของฝ่าพระบาท เพื่อกำจัดฝูงกบไปจากฝ่าพระบาทและบ้านเรือนของฝ่าพระบาท ให้เหลืออยู่แต่ในแม่น้ำไนล์ ก็โปรดบัญชาข้าพระบาทเถิด”
 ¹⁰ฟาโรห์ตรัสตอบว่า “พรุ่งนี้”
โมเสสจึงทูลว่า “จะเป็นไปตามพระดำรัส เพื่อฝ่าพระบาทจะได้ทราบว่า ไม่มีใครเหมือนพระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกข้าพระบาท ¹¹ฝูงกบจะไปจากฝ่าพระบาท จากบ้านเรือนของฝ่าพระบาท จากข้าราชบริพารและพลเมืองของฝ่าพระบาท เหลืออยู่แต่ในแม่น้ำไนล์” ¹²โมเสสกับอาโรนทูลลาฟาโรห์ไป แล้วโมเสสร้องทูลพระยาห์เวห์เรื่องฝูงกบที่ทรงให้มารบกวนฟาโรห์
 ¹³พระยาห์เวห์ทรงทำตามคำกราบทูลของโมเสส ฝูงกบเหล่านั้นก็ตายเกลื่อนบ้าน เกลื่อนลานบ้านและทุ่งนา ¹⁴พวกเขาเก็บซากกบเป็นกองๆ แผ่นดินก็เหม็นตลบ
 ¹⁵เมื่อฟาโรห์ทรงทราบว่าความเดือดร้อนบรรเทาลงแล้ว ก็มีพระทัยกระด้างอีก และไม่ทรงยอมเชื่อฟังโมเสสกับอาโรน จริงดังที่พระยาห์เวห์ตรัสไว้แล้ว

ภัยพิบัติที่สาม: ฝูงริ้น

 ¹⁶พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงบอกอาโรนว่า ‘จงยื่นไม้เท้าตีผงคลีดินให้กลายเป็นตัวริ้นทั่วแผ่นดินอียิปต์’ ” ¹⁷ท่านทั้งสองก็ทำตาม อาโรนเหยียดมือออกยกไม้เท้าตีผงคลีดิน ก็มีริ้นมาตอมมนุษย์และสัตว์ ผงคลีดินทั้งหมดกลายเป็นริ้นทั่วแผ่นดินอียิปต์ ¹⁸ส่วนพวกที่ใช้เวทมนตร์คาถาก็พยายามใช้ศิลปะอันลึกลับของพวกเขา เพื่อทำให้เกิดริ้น แต่ก็ทำไม่ได้ ริ้นก็พากันมาตอมมนุษย์และสัตว์ ¹⁹พวกที่ใช้เวทมนตร์คาถาจึงทูลฟาโรห์ว่า “นี่เป็นกิจการของพระเจ้า” แต่ฟาโรห์มีพระทัยกระด้าง ไม่ยอมฟังพวกเขา จริงดังที่พระยาห์เวห์ตรัสไว้แล้ว

ภัยพิบัติที่สี่: ฝูงเหลือบ

 ²⁰พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงลุกขึ้นแต่เช้าแล้วไปคอยเข้าเฝ้าฟาโรห์ ฟาโรห์กำลังมายังแม่น้ำ แล้วเจ้าจงบอกเขาว่า ‘พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า “จงปล่อยประชากรของเราไปนมัสการเรา ²¹เพราะถ้าไม่ปล่อยประชากรของเราไป นี่แน่ะ เราจะใช้ฝูงเหลือบมาตอมเจ้า ตอมข้าราชบริพารและพลเมืองของเจ้าด้วย ฝูงเหลือบจะเข้าไปในบ้านเรือนของเจ้า บ้านเรือนของคนอียิปต์จะเต็มไปด้วยฝูงเหลือบแม้กระทั่งพื้นดินที่เขาอยู่นั้น ²²ในวันนั้นเราจะกันแผ่นดินโกเชน ที่ประชากรของเราอาศัยอยู่นั้นออก ไม่ให้มีฝูงเหลือบที่นั่น เพื่อเจ้าจะได้รู้ว่าเราคือยาห์เวห์ผู้สถิตท่ามกลางแผ่นดินนั้น ²³เราจะแบ่งเขตแดนระหว่างประชากรของเรากับประชากรของเจ้า หมายสำคัญนี้จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้” ’ ” ²⁴แล้วพระยาห์เวห์ก็ทรงทำดังนั้น เหลือบฝูงใหญ่มากเข้าไปในพระราชวังของฟาโรห์ ในบ้านเรือนข้าราชการ และทั่วแผ่นดินอียิปต์ แผ่นดินก็เสียหายย่อยยับเพราะฝูงเหลือบ
 ²⁵ฟาโรห์จึงตรัสเรียกโมเสสกับอาโรนมา แล้วมีรับสั่งว่า “จงไปถวายสัตวบูชาแด่พระเจ้าของพวกเจ้าในเขตแผ่นดินนี้”
 ²⁶โมเสสทูลว่า “การทำเช่นนั้นไม่เหมาะ เพราะพวกข้าพระบาทต้องถวายสัตวบูชาแด่พระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกข้าพระบาท ซึ่งเป็นสิ่งพึงรังเกียจของคนอียิปต์ ดูสิ ถ้าพวกข้าพระบาทถวายสัตวบูชาต่อหน้าพวกเขา พวกเขาจะไม่เอาก้อนหินขว้างหรือ? ²⁷พวกข้าพระบาทต้องเดินทางไปในถิ่นทุรกันดารเป็นระยะทางสามวัน และถวายสัตวบูชาแด่พระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกข้าพระบาทตามที่ทรงบัญชา”
 ²⁸ฟาโรห์จึงตรัสว่า “เราจะปล่อยพวกเจ้าไป เพื่อถวายสัตวบูชาแด่พระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้าในถิ่นทุรกันดาร เพียงแต่อย่าไปไกลนัก จงวิงวอนเพื่อเราด้วย”
 ²⁹โมเสสจึงทูลว่า “เมื่อข้าพระบาททูลลาฝ่าพระบาทไป ข้าพระบาทจะอธิษฐานทูลพระยาห์เวห์ ขอให้ฝูงเหลือบไปจากฟาโรห์ จากข้ารชการและจากพลเมืองในเวลาพรุ่งนี้ แต่ขออย่าทรงกลับคำอีก ไม่ยอมปล่อยประชากรไปถวายสัตวบูชาแด่พระยาห์เวห์” ³⁰โมเสสทูลลาฟาโรห์ไป แล้วก็อธิษฐานต่อพระยาห์เวห์ ³¹พระยาห์เวห์ทรงทำตามคำกราบทูลของโมเสส ทรงให้ฝูงเหลือบไปจากฟาโรห์ จากข้าราชการและจากพลเมือง ไม่เหลืออยู่สักตัวเดียว
 ³²แต่ฟาโรห์ก็กลับมีพระทัยแข็งกระด้างอีกในคราวนี้ ไม่ทรงปล่อยประชากรไป