ห้าข้อแก้ตัว

คำตักเตือนให้ดำเนินในทางที่ถูก

¹⁰ลูกเอ๋ย จงฟังและรับถ้อยคำของข้า
 แล้วปีเดือนแห่งชีวิตเจ้าจะมากมาย
¹¹ข้าได้สอนเจ้าเรื่องทางแห่งปัญญาแล้ว
 ข้าได้นำเจ้าในหนทางแห่งความเที่ยงธรรม
¹²เมื่อเจ้าเดิน ย่างเท้าของเจ้าจะไม่ถูกขัดขวาง
 และถ้าเจ้าวิ่ง เจ้าจะไม่สะดุด
¹³จงยึดคำสั่งสอนไว้ และอย่าปล่อยไป
 จงเฝ้าเธอไว้ เพราะเธอเป็นชีวิตของเจ้า
¹⁴อย่าเข้าไปในวิถีของคนอธรรม
 และอย่าเดินในทางของคนชั่ว
¹⁵จงหลีกเสีย อย่าเดินบนนั้น
 เลี้ยวออกไปเสีย และจงผ่านไป
¹⁶เพราะพวกเขานอนไม่หลับ ถ้ามิได้ทำชั่ว
 พวกเขาจะหลับไม่ลง ถ้ามิได้ทำให้คนสะดุด
¹⁷เพราะพวกเขากินอาหารแห่งความโหดร้าย
 และดื่มเหล้าองุ่นแห่งความทารุณ
¹⁸แต่วิถีของคนชอบธรรมเหมือนแสงอรุณ
 ซึ่งฉายสุกใสยิ่งๆ ขึ้นจนสว่างเต็มที่
¹⁹ทางของคนอธรรมก็เหมือนความมืดทึบ
 พวกเขาไม่ทราบว่าสะดุดอะไร

การทรงพยากรณ์ถึงเรื่องที่เปโตรจะปฏิเสธ

 ³¹เวลานั้นพระเยซูตรัสกับเขาทั้งหลายว่า “ในคืนวันนี้พวกท่านทุกคนจะทิ้งเรา เพราะมีคำเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า  ‘เราจะประหารผู้เลี้ยงแกะ   และแกะฝูงนั้นจะกระจัดกระจายไป’  ³²แต่หลังจากพระเจ้าทรงทำให้เราเป็นขึ้นมาแล้ว เราจะไปยังแคว้นกาลิลีก่อนพวกท่าน” ³³เปโตรทูลพระองค์ว่า “แม้ทุกคนจะทิ้งพระองค์ไป ข้าพระองค์จะไม่มีวันทิ้งพระองค์เลย” ³⁴พระเยซูตรัสกับเขาว่า “เราบอกความจริงกับท่านว่า ในคืนวันนี้ก่อนไก่ขัน ท่านจะปฏิเสธเราสามครั้ง” ³⁵เปโตรทูลพระองค์ว่า “ถึงแม้ข้าพระองค์จะต้องตายกับพระองค์ ข้าพระองค์ก็จะไม่ปฏิเสธพระองค์เลย” พวกสาวกก็ทูลเช่นนั้นเหมือนกันทุกคน

การทรงอธิษฐานในสวนเกทเสมนี

 ³⁶แล้วพระเยซูทรงพาสาวกทั้งหลายมายังที่แห่งหนึ่งที่เรียกว่าเกทเสมนี แล้วตรัสกับสาวกของพระองค์ว่า “จงนั่งอยู่ที่นี่ขณะเมื่อเราไปอธิษฐานที่โน่น” ³⁷พระองค์ก็ทรงพาเปโตรกับบุตรทั้งสองของเศเบดีไปด้วย พระองค์ทรงเริ่มโศกเศร้าและทรงทุกข์ใจอย่างยิ่ง ³⁸จึงตรัสกับพวกเขาว่า “ใจของเราเป็นทุกข์แทบจะตาย จงอยู่ที่นี่และเฝ้าระวังกับเรา” ³⁹แล้วทรงดำเนินไปอีกหน่อยหนึ่ง ก็ซบพระพักตร์ลงถึงดินอธิษฐานว่า “โอพระบิดาของข้าพระองค์ ถ้าเป็นได้ขอให้ถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์เถิด แต่อย่างไรก็ดี อย่าให้เป็นไปตามใจปรารถนาของข้าพระองค์ แต่ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” ⁴⁰แล้วพระองค์เสด็จกลับมาหาพวกสาวก ทอดพระเนตรเห็นเขาทั้งหลายนอนหลับอยู่ พระองค์ตรัสกับเปโตรว่า “เป็นอย่างไรนะ พวกท่านจะเฝ้าระวังอยู่กับเราสักชั่วโมงไม่ได้หรือ? ⁴¹ท่านทั้งหลายจงเฝ้าระวังและอธิษฐานเพื่อจะไม่ถูกทดลอง จิตวิญญาณพร้อมแล้วก็จริง แต่กายยังอ่อนกำลัง” ⁴²พระองค์จึงเสด็จไปทรงอธิษฐานอีกเป็นครั้งที่สอง “ข้าแต่พระบิดาของข้าพระองค์ ถ้าถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์ไม่ได้ และข้าพระองค์จำต้องดื่มแล้ว ก็ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” ⁴³เมื่อเสด็จกลับมาอีกก็ทอดพระเนตรเห็นบรรดาสาวกนอนหลับอยู่ เพราะตาของพวกเขาลืมไม่ขึ้น ⁴⁴จึงเสด็จไปจากพวกเขา เสด็จไปทรงอธิษฐานเป็นครั้งที่สาม ทูลขอเหมือนคราวก่อนๆ อีก ⁴⁵แล้วเสด็จมายังพวกสาวกตรัสว่า “พวกท่านยังจะนอนต่อไปให้หายเหนื่อยอีกหรือ? นี่แน่ะ เวลามาใกล้แล้ว บุตรมนุษย์จะต้องถูกมอบไว้ในมือของพวกคนบาป ⁴⁶ลุกขึ้นไปกันเถิด คนที่ทรยศเรามาใกล้แล้ว”

อำนาจทำการอัศจรรย์ของโมเสส

 ¹โมเสสจึงทูลตอบว่า “แต่ดูสิ พวกเขาจะไม่เชื่อข้าพระองค์หรือฟังเสียงของข้าพระองค์ เพราะเขาจะกล่าวว่า ‘พระยาห์เวห์ไม่ได้ทรงปรากฏแก่ท่านเลย’ ” ²พระยาห์เวห์จึงตรัสกับโมเสสว่า “อะไรอยู่ในมือของเจ้า?” ท่านทูลว่า “ไม้เท้า พระเจ้าข้า” ³พระองค์ตรัสว่า “โยนลงที่พื้นดินเถิด” ท่านจึงโยนไม้เท้าลงบนพื้นดิน ไม้เท้านั้นก็กลายเป็นงู โมเสสก็หนีไปจากงูนั้น ⁴พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “เอื้อมมือไปจับหางงูสิ” (ท่านจึงเอื้อมมือจับไว้ มันก็กลายเป็นไม้เท้าอยู่ในมือของท่าน) ⁵“เพื่อเขาทั้งหลายจะเชื่อว่าพระยาห์เวห์ พระเจ้าแห่งบรรพบุรุษของพวกเขา คือพระเจ้าของอับราฮัม พระเจ้าของอิสอัค และพระเจ้าของยาโคบ ทรงปรากฏแก่เจ้าแล้ว”
 ⁶พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสอีกว่า “เอามือสอดไว้ที่อกของเจ้า” ท่านก็สอดมือไว้ที่อก เมื่อชักมือออก มือของท่านก็เป็นโรคเรื้อนขาวเหมือนหิมะ ⁷พระองค์จึงตรัสว่า “เอามือสอดไว้ที่อกอีกครั้งหนึ่ง” โมเสสก็สอดมือเข้าที่อกอีก แล้วเมื่อท่านชักออกมา ดูสิ มือนั้นก็กลับเป็นปกติเช่นเดิม ⁸พระเจ้าตรัสว่า “ถ้าพวกเขาไม่เชื่อเจ้า และไม่ใส่ใจหมายสำคัญครั้งแรกนี้ พวกเขาอาจเชื่อหมายสำคัญครั้งที่สอง ⁹ถ้าพวกเขาไม่เชื่อหมายสำคัญทั้งสองครั้งนี้ ทั้งไม่ฟังเสียงของเจ้า จงตักน้ำจากแม่น้ำไนล์และเทลงบนดินแห้ง แล้วน้ำที่เจ้าตักมาจากแม่น้ำนั้นจะกลายเป็นเลือดบนดินแห้งนั้น”
 ¹⁰แต่โมเสสทูลพระยาห์เวห์ว่า “องค์เจ้านาย ข้าพระองค์ไม่ใช่นักพูด ทั้งในอดีต และตั้งแต่เมื่อพระองค์ตรัสกับผู้รับใช้ของพระองค์ ข้าพระองค์เป็นคนพูดไม่คล่อง”
 ¹¹พระยาห์เวห์จึงตรัสกับโมเสสว่า “ใครเล่าสร้างปากมนุษย์หรือทำให้เป็นใบ้ หูหนวก ตาดี หรือตาบอด? เรา ยาห์เวห์ เป็นผู้ทำไม่ใช่หรือ? ¹²บัดนี้ ไปเถิด เราจะช่วยเจ้าให้พูด และจะสอนคำซึ่งควรจะพูด” ¹³แต่ท่านทูลว่า “องค์เจ้านาย โปรดใช้คนอื่นไปเถิด” ¹⁴พระยาห์เวห์จึงกริ้วโมเสส แล้วตรัสว่า “เจ้ามีพี่ชายคืออาโรนคนเลวีไม่ใช่หรือ? เรารู้แล้วว่าเขาเป็นคนพูดเก่ง และดูสิ บัดนี้เขากำลังเดินทางมาพบเจ้า เมื่อเขาเห็นเจ้า เขาจะดีใจ ¹⁵เจ้าจงพูดกับเขา และบอกคำที่จะให้เขาพูด แล้วเราจะช่วยเจ้าและเขาในการพูด และจะสั่งสอนเจ้าทั้งสองให้รู้ว่าควรทำอย่างไร ¹⁶เขาจะเป็นผู้พูดกับประชาชนแทนเจ้า เขาจะเป็นปากแทนเจ้า และเจ้าจะเป็นดังพระเจ้าสำหรับเขา ¹⁷เจ้าจงถือไม้เท้านี้ไว้เพื่อทำหมายสำคัญต่างๆ”

โมเสสกลับอียิปต์

 ¹⁸โมเสสจึงกลับไปหาเยโธรพ่อตาของตน บอกว่า “ขอลากลับไปหาพี่น้องซึ่งอยู่ในอียิปต์ เพื่อจะได้ดูว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่” เยโธรตอบโมเสสว่า “จงไปโดยสวัสดิภาพเถิด”
 ¹⁹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสในมีเดียนว่า “จงกลับไปอียิปต์ เพราะคนทั้งหลายที่หาช่องทางประหารชีวิตเจ้านั้นตายหมดแล้ว” ²⁰โมเสสจึงให้ภรรยาและบรรดาบุตรของตนขี่ลากลับไปยังแผ่นดินอียิปต์ ส่วนโมเสสก็ถือไม้เท้าของพระเจ้าไปด้วย
 ²¹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “เมื่อเจ้ากลับไปถึงอียิปต์ จงทำการอัศจรรย์ทั้งสิ้นซึ่งเรามอบไว้ในอำนาจของเจ้าแล้วนั้นต่อหน้าฟาโรห์ แต่เราจะทำให้ใจของฟาโรห์กระด้าง ไม่ยอมให้ประชากรไป ²²เจ้าจงทูลฟาโรห์ว่า ‘พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า คนอิสราเอลเป็นบุตรชายของเรา บุตรหัวปีของเรา ²³เราบอกแก่เจ้าว่า “จงปล่อยบุตรของเราให้ไปนมัสการเรา” ถ้าเจ้าไม่ยอม เราจะประหารบุตรหัวปีของเจ้าเสีย’ ”
 ²⁴ณ ที่พักระหว่างทาง พระยาห์เวห์เสด็จมาหาโมเสส และทรงประสงค์จะประหารท่านเสีย ²⁵นางศิปโปราห์จึงเอาหินคมตัดหนังที่ปลายองคชาตบุตรชายคนหนึ่งของตน แล้วเอาไปแตะเท้าของโมเสสภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า เท้าของเขา บางคนเข้าใจว่าเป็นคำสุภาพ หมายถึง อวัยวะเพศของเขากล่าวว่า “จริงนะ ท่านเป็นเจ้าบ่าวแห่งโลหิตแก่ฉัน” ²⁶พระเจ้าจึงทรงไว้ชีวิตท่าน (ในเวลานั้น นางกล่าวว่า “ท่านเป็นเจ้าบ่าวแห่งโลหิต”) เนื่องจากพิธีเข้าสุหนัต ²⁷พระยาห์เวห์ตรัสกับอาโรนว่า “จงไปพบกับโมเสสในถิ่นทุรกันดาร” เขาก็ไปพบกับท่านที่ภูเขาของพระเจ้าและจูบท่าน ²⁸โมเสสจึงเล่าให้อาโรนทราบถึงพระดำรัสทั้งสิ้นซึ่งพระยาห์เวห์ทรงใช้ให้ตนพูด และถึงหมายสำคัญทั้งปวงซึ่งพระองค์ทรงกำชับให้ทำ ²⁹โมเสสกับอาโรนเรียกประชุมบรรดาผู้ใหญ่แห่งพงศ์พันธุ์อิสราเอลพร้อมกัน ³⁰แล้วอาโรนจึงกล่าวพระดำรัสทั้งหมดซึ่งพระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสส และเขาทำหมายสำคัญต่างๆ นั้นต่อหน้าประชาชน ³¹ประชาชนก็เชื่อ เมื่อได้ยินว่าพระยาห์เวห์เสด็จมาเยี่ยมเยียนชนชาติอิสราเอล และทอดพระเนตรเห็นความทุกข์ยากของพวกเขา พวกเขาต่างกราบลงนมัสการ

อพยพ 5

ให้ทำอิฐแต่ไม่ให้ฟาง

 ¹ต่อมาภายหลังโมเสสกับอาโรนพากันเข้าเฝ้าฟาโรห์ ทูลว่า “พระยาห์เวห์ พระเจ้าของอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า ‘จงปล่อยประชากรของเราไป เพื่อพวกเขาจะได้ฉลองเทศกาลเลี้ยงให้เกียรติเราในถิ่นทุรกันดาร’ ”
 ²ฟาโรห์ตรัสว่า “พระยาห์เวห์นั้นเป็นใครเล่า? เราจึงจะต้องฟังเสียงของพระองค์และปล่อยคนอิสราเอลไป เราไม่รู้จักพระยาห์เวห์ และยิ่งกว่านั้น เราจะไม่ปล่อยคนอิสราเอลไปเป็นอันขาด” ³เขาทั้งสองจึงทูลว่า “พระเจ้าของคนฮีบรูทรงปรากฏแก่พวกข้าพระบาท ดังนั้นขอโปรดให้ข้าพระบาททั้งหลายเดินทางไปในถิ่นทุรกันดารเป็นระยะทางสามวัน เพื่อจะได้ถวายสัตวบูชาแด่พระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกข้าพระบาท ถ้าไม่ทำอย่างนั้น พระเจ้าจะทรงลงโทษพวกข้าพระบาทด้วยโรคระบาดหรือด้วยดาบ”
 ⁴กษัตริย์อียิปต์ตรัสกับพวกเขาว่า “เจ้าโมเสสกับอาโรน พวกเจ้าจะให้ประชาชนละทิ้งการงานของเขาทำไม? พวกเจ้าจงกลับไปทำงานของตัวเอง” ⁵ฟาโรห์ตรัสต่อไปว่า “ดูสิ เดี๋ยวนี้ประชาชนในดินแดนนี้มีมาก และเจ้าทั้งสองทำให้พวกเขาต้องหยุดงานเสีย”
 ⁶ในวันนั้นเองฟาโรห์ทรงบัญชานายทาสและนายงานของประชาชนว่า ⁷“ตั้งแต่วันนี้ไป อย่าให้ฟางแก่พวกทาสสำหรับใช้ทำอิฐเหมือนแต่ก่อน แต่ให้พวกเขาไปเที่ยวหาฟางเอาเอง ⁸ส่วนจำนวนอิฐซึ่งแต่ก่อนเกณฑ์ให้ทำเท่าไร ก็จงเกณฑ์ให้ทำเท่านั้น อย่าได้ลดหย่อนลง เพราะว่าพวกเขาเกียจคร้าน ฉะนั้นพวกเขาจึงพากันร้องว่า ‘ขอให้พวกข้าพระบาทไปถวายสัตวบูชาแด่พระเจ้าของพวกข้าพระบาท’ ⁹จงจัดงานให้พวกเขาทำหนักกว่าแต่ก่อน เพื่อจะได้ไม่มีเวลาไปฟังคำพูดเหลวไหล”
 ¹⁰แล้วนายทาสและนายงานของประชาชนก็ออกไปบอกประชาชนว่า “ฟาโรห์ทรงบัญชาดังนี้ว่า ‘เราจะไม่ยอมให้ฟางแก่พวกเจ้าเลย ¹¹พวกเจ้าจงไปหาฟางมาเอง ตามแต่จะหาได้ แต่งานที่เกณฑ์นั้นก็ไม่ลดหย่อนให้เลย’ ” ¹²ประชาชนจึงแยกย้ายกันไปทั่วแผ่นดินอียิปต์ เก็บตอข้าวมาแทนฟาง ¹³นายทาสก็เร่งรัดว่า “จงทำงานประจำวันของพวกเจ้าให้ครบเหมือนเมื่อยังมีฟางอยู่” ¹⁴นายงานของชนชาติอิสราเอล ซึ่งนายทาสของฟาโรห์ตั้งให้เป็นผู้ควบคุมเขานั้น ก็ถูกทุบตีและถูกถามว่า “ทำไมหมู่นี้จึงไม่ได้อิฐที่เกณฑ์ไว้เต็มจำนวนเหมือนแต่ก่อน?”
 ¹⁵นายงานของชนชาติอิสราเอลจึงมาร้องทูลฟาโรห์ว่า “ทำไมจึงทรงทำอย่างนี้กับพวกทาสของฝ่าพระบาท? ¹⁶พวกเขาไม่ได้ให้ฟางแก่พวกทาสของฝ่าพระบาทเลย แต่สั่งว่า ‘ทำอิฐสิ’ ดูซิ พวกทาสของฝ่าพระบาทถูกโบยตี แต่คนของฝ่าพระบาทเองเป็นฝ่ายผิด”
 ¹⁷ฟาโรห์ตรัสว่า “พวกเจ้าขี้เกียจ ขี้เกียจจริงๆ เพราะฉะนั้นพวกเจ้าจึงมาร้องว่า ‘ขอให้พวกข้าพระบาทไปถวายสัตวบูชาแด่พระยาห์เวห์’ ¹⁸พวกเจ้าจงไปทำงานเดี๋ยวนี้ ส่วนฟางนั้นเจ้าจะไม่ได้รับเลย แต่เจ้าต้องทำอิฐให้ครบจำนวน”
 ¹⁹นายงานชนชาติอิสราเอลเมื่อถูกสั่งว่า “ไม่ให้ลดหย่อนจำนวนอิฐที่ถูกเกณฑ์ให้ทำทุกๆ วันลง” ก็เห็นว่าพวกตนตกที่นั่งลำบากแล้ว ²⁰เมื่อออกมาจากเข้าเฝ้าฟาโรห์ พวกเขาพบโมเสสกับอาโรนยืนคอยอยู่ ²¹จึงกล่าวกับท่านทั้งสองว่า “ขอพระยาห์เวห์ทรงพิจารณา และพิพากษาท่านทั้งสอง เพราะพวกท่านทำให้เราเป็นที่เกลียดชังในสายพระเนตรของฟาโรห์ และในสายตาของข้าราชการของพระองค์ เหมือนหนึ่งเอาดาบใส่มือพวกเขาให้ฆ่าเราเสีย”  ²²โมเสสจึงกลับไปทูลพระยาห์เวห์ว่า “องค์เจ้านาย ทำไมพระองค์ทรงนำความเลวร้ายมาสู่ชนชาตินี้? ทำไมพระองค์จึงทรงใช้ข้าพระองค์มา? ²³ตั้งแต่ข้าพระองค์ไปเข้าเฝ้าฟาโรห์ และทูลในพระนามของพระองค์แล้ว ฟาโรห์ก็ทำการเลวร้ายแก่ชนชาตินี้ ส่วนพระองค์ก็ไม่ได้ทรงช่วยประชากรของพระองค์เลย”

อพยพ 6

พระเจ้าทรงย้ำพระสัญญาว่าจะปลดปล่อยอิสราเอล

 ¹แล้วพระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “บัดนี้ เจ้าจะได้เห็นสิ่งที่เราจะทำกับฟาโรห์ คือด้วยมืออันเข้มแข็งของเรา ฟาโรห์จำต้องปล่อยประชาชนไป และด้วยมืออันเข้มแข็งนั้น เขาจำต้องไล่ประชาชนออกจากแผ่นดินของเขา”
 ²พระเจ้าตรัสกับโมเสสอีกว่า “เราคือยาห์เวห์ ³เราปรากฏแก่อับราฮัม แก่อิสอัค และแก่ยาโคบด้วยนามว่าพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ แต่เราไม่ได้สำแดงให้พวกเขารู้จักในนามยาห์เวห์ ⁴นอกจากนี้ เราทำพันธสัญญาไว้กับเขาทั้งหลายแล้วว่า เราจะยกแผ่นดินคานาอันให้พวกเขา อันเป็นแผ่นดินที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ในฐานะคนต่างด้าว ⁵ยิ่งกว่านั้น เราได้ยินเสียงคร่ำครวญของชนชาติอิสราเอลซึ่งคนอียิปต์กักไว้เป็นทาส และเราระลึกถึงพันธสัญญาของเรา ⁶เพราะฉะนั้น จงกล่าวแก่ชนชาติอิสราเอลว่า ‘เราคือยาห์เวห์ เราจะนำพวกเจ้าไปให้พ้นจากงานหนักที่คนอียิปต์เกณฑ์ให้ทำ และจะช่วยพวกเจ้าให้พ้นจากการเป็นทาสพวกเขา เราจะไถ่พวกเจ้าด้วยแขนที่เงื้อง่าและด้วยการพิพากษาอันใหญ่หลวง ⁷เราจะรับพวกเจ้าเป็นประชากรของเรา และเราจะเป็นพระเจ้าของพวกเจ้า พวกเจ้าจะรู้ว่า เราคือยาห์เวห์พระเจ้าของพวกเจ้า ผู้นำพวกเจ้าให้พ้นจากงานหนักที่คนอียิปต์เกณฑ์ให้ทำ ⁸เราจะนำพวกเจ้าเข้าไปในแผ่นดินซึ่งเราได้ปฏิญาณไว้ว่าจะให้แก่อับราฮัม แก่อิสอัค และแก่ยาโคบ เราจะยกแผ่นดินนั้นให้แก่พวกเจ้าเป็นกรรมสิทธิ์ เราคือยาห์เวห์’ ”
 ⁹โมเสสจึงบอกเรื่องนั้นแก่ชนชาติอิสราเอล แต่พวกเขาไม่ฟังโมเสสเพราะหมดอาลัยตายอยากและทนงานทาสแทบไม่ไหว ¹⁰พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า ¹¹“จงไปบอกฟาโรห์กษัตริย์อียิปต์ ให้ปล่อยชนชาติอิสราเอลไปจากแผ่นดินของเขา” ¹²แต่โมเสสทูลพระยาห์เวห์ว่า “แม้แต่ชนชาติอิสราเอลก็ไม่ได้ฟังข้าพระองค์ แล้วฟาโรห์จะฟังข้าพระองค์ได้อย่างไร? ข้าพระองค์เป็นคนพูดไม่เก่ง”