ให้สิ่งที่สำคัญที่สุดมาก่อน

¹²โคผู้มากมายล้อมข้าพระองค์ไว้
 โคบึกบึนแห่งบาชานรุมล้อมข้าพระองค์
¹³พวกศัตรูอ้าปากกว้างเข้าใส่ข้าพระองค์
 ดั่งสิงห์ขณะกัดฉีกและคำรามร้อง
¹⁴ข้าพระองค์ถูกเทออกเหมือนอย่างน้ำ
 กระดูกทั้งสิ้นของข้าพระองค์เคลื่อนหลุดจากที่
ใจของข้าพระองค์ก็เหมือนขี้ผึ้ง
 ละลายภายในอก
¹⁵กำลังของข้าพระองค์เหือดแห้งไปเหมือนเศษหม้อดิน
 และลิ้นของข้าพระองค์ก็เกาะติดที่ขากรรไกร
 พระองค์ทรงวางข้าพระองค์ไว้ในผงคลีแห่งความตาย
¹⁶พวกสุนัขล้อมข้าพระองค์ไว้
 คนทำชั่วกลุ่มหนึ่งโอบล้อมข้าพระองค์
 พวกเขาแทงมือแทงเท้าข้าพระองค์
¹⁷ข้าพระองค์นับกระดูกของข้าพระองค์ได้ทุกชิ้น
 พวกเขาจ้องมองและยิ้มเยาะข้าพระองค์
¹⁸พวกเขาเอาเสื้อผ้าของข้าพระองค์มาแบ่งกัน
 ส่วนเครื่องนุ่งห่มของข้าพระองค์นั้นเขาก็จับฉลากกัน
¹⁹ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขออย่าทรงห่างไกลเลย
 ข้าแต่องค์อุปถัมภ์ ขอทรงเร่งรีบมาช่วยข้าพระองค์เถิด
²⁰ขอทรงช่วยกู้ข้าพระองค์ให้พ้นจากดาบ
 ช่วยชีวิตข้าพระองค์จากเขี้ยว
²¹ขอทรงช่วยข้าพระองค์ให้พ้นจากปากสิงห์
 และทรงช่วยข้าพระองค์จากเขาของเหล่ากระทิงป่าด้วย

การทรงรักษาคนจำนวนมากที่บ้านของซีโมน

 ²⁹หลังจากออกมาจากธรรมศาลา พระองค์ก็ทรงเข้าไปในบ้านของซีโมนและอันดรูว์ทันทีพร้อมกับยากอบและยอห์น ³⁰แม่ยายของซีโมนกำลังนอนป่วยจับไข้อยู่ พวกเขาจึงมาทูลเรื่องของนางให้พระองค์ทราบทันที ³¹พระองค์จึงเสด็จไปหาและทรงจับมือนางพยุงให้ลุกขึ้น นางก็หายไข้ และปรนนิบัติพระองค์กับพวกเขา
 ³²ในเย็นวันนั้นเมื่อดวงอาทิตย์ตกแล้ว คนทั้งหลายพาบรรดาคนเจ็บป่วย และคนที่มีผีสิงมาเฝ้าพระองค์ ³³และคนทั้งเมืองก็มาออกันอยู่ที่ประตู ³⁴พระองค์จึงทรงรักษาคนจำนวนมากที่เป็นโรคต่างๆ ให้หาย และทรงขับผีออกไปมากมาย และทรงห้ามพวกมันพูด เพราะว่าพวกมันรู้จักพระองค์

การเทศนาสั่งสอนตามที่ต่างๆ

35ในเวลาเช้ามืดพระองค์ทรงลุกขึ้นเสด็จออกไปยังที่สงบ และทรงอธิษฐานที่นั่น 36ซีโมนและคนเหล่านั้นที่อยู่ด้วยก็ตามหาพระองค์ 37เมื่อพบแล้วพวกเขาจึงทูลว่า “ทุกคนกำลังตามหาพระองค์” 38พระองค์จึงตรัสแก่พวกเขาว่า “ให้พวกเราไปยังเมืองที่อยู่ใกล้เคียง เราจะได้ประกาศที่นั่นด้วย การที่เรามาก็เพื่อสิ่งนี้” 39แล้วพระองค์เสด็จไปประกาศในธรรมศาลาของพวกเขาทั่วแคว้นกาลิลี และขับผีทั้งหลายออก

การทรงรักษาคนโรคเรื้อน

 ⁴⁰มีคนโรคเรื้อนคนหนึ่งมาเฝ้าพระองค์และคุกเข่าลงทูลวิงวอนพระองค์ว่า “เพียงแต่พระองค์พอพระทัย ก็จะทรงบันดาลให้ข้าพระองค์หายสะอาดได้” ⁴¹พระเยซูทรงสงสารเขาจึงยื่นพระหัตถ์แตะต้องคนนั้น ตรัสกับเขาว่า “เราพอใจแล้ว จงหายสะอาดเถิด” ⁴²ในทันใดนั้นโรคเรื้อนก็ออกจากตัวเขาไป และคนนั้นได้รับการชำระให้สะอาด ⁴³พระองค์ทรงกำชับคนนั้น และทรงส่งเขาไปทันที ⁴⁴โดยตรัสกับเขาว่า “อย่าเล่าอะไรให้ใครฟังเลย แต่จงไปแสดงตัวต่อปุโรหิตและถวายเครื่องบูชาสำหรับคนที่หายสะอาดแล้วตามซึ่งโมเสสได้สั่งไว้ เพื่อเป็นหลักฐานยืนยันต่อคนทั้งหลาย” ⁴⁵แต่เมื่อคนนั้นออกไป เขาก็เริ่มป่าวประกาศข่าวนี้ไปทั่ว จนพระองค์ไม่สามารถเสด็จเข้าไปในเมืองอย่างเปิดเผยได้อีกต่อไป แต่ต้องประทับนอกเมือง และมีคนจากทุกหนแห่งมาหาพระองค์

มาระโก 2

การทรงรักษาคนง่อย

 ¹หลังจากผ่านไปหลายวัน พระองค์เสด็จเข้าไปในเมืองคาเปอรนาอุมอีก เมื่อคนทั้งหลายได้ยินว่าพระองค์ประทับอยู่ที่บ้าน ²คนจำนวนมากก็มาชุมนุมกันจนล้นออกไปถึงนอกประตู ขณะที่พระองค์กล่าวพระวจนะให้พวกเขาฟังอยู่นั้น ³มีคนสี่คนหามคนง่อยคนหนึ่งมาเฝ้าพระองค์ ⁴แต่เมื่อพวกเขาไม่สามารถเข้าไปถึงตัวของพระองค์เพราะมีคนมาก พวกเขาจึงเจาะดาดฟ้าตรงที่พระองค์ประทับนั้น และเมื่อทำเป็นช่องแล้ว พวกเขาก็หย่อนแคร่ที่คนง่อยนอนอยู่ลงไป ⁵เมื่อพระเยซูทอดพระเนตรเห็นความเชื่อของพวกเขา พระองค์จึงตรัสกับคนง่อยว่า “ลูกเอ๋ย บาปของเจ้าได้รับการอภัยแล้ว” ⁶แต่มีพวกธรรมาจารย์บางคนนั่งอยู่ที่นั่นและคิดในใจว่า ⁷“ทำไมคนนี้พูดอย่างนี้ หมิ่นประมาทพระเจ้านี่ ใครจะอภัยบาปได้นอกจากพระเจ้าองค์เดียว” ⁸พระเยซูทรงทราบในพระทัยทันทีว่าพวกเขาสนทนากันในหมู่พวกเขาอย่างนั้น จึงตรัสว่า “ทำไมพวกท่านถึงคิดในใจอย่างนี้ ⁹การที่พูดกับคนง่อยว่า ‘บาปต่างๆ ของท่านได้รับการอภัยแล้ว’ กับการพูดว่า ‘จงลุกขึ้นยกแคร่เดินไปเถิด’ แบบไหนจะง่ายกว่ากัน ¹⁰ทั้งนี้เพื่อให้พวกท่านรู้ว่าบุตรมนุษย์มีสิทธิอำนาจในโลกที่จะอภัยบาปได้” พระองค์จึงตรัสสั่งคนง่อยว่า ¹¹“เราสั่งท่านว่า จงลุกขึ้นยกแคร่แล้วกลับบ้านของท่าน” ¹²คนง่อยก็ลุกขึ้น แล้วยกแคร่ของตนทันที เดินออกไปต่อหน้าคนทั้งหลาย ทุกคนก็ประหลาดใจและสรรเสริญพระเจ้ากล่าวว่า “เราไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้เลย”

การทรงเรียกเลวี

 ¹³พระองค์เสด็จไปตามชายทะเลสาบอีก ฝูงชนทั้งหมดก็มาเฝ้าพระองค์ และพระองค์ตรัสสั่งสอนพวกเขา ¹⁴เมื่อพระองค์กำลังเสด็จไปนั้น ก็เห็นชายคนหนึ่งชื่อเลวีบุตรอัลเฟอัสนั่งอยู่ที่ด่านภาษี จึงตรัสกับเขาว่า “จงตามเรามาเถิด” เขาก็ลุกขึ้นตามพระองค์ไป
¹⁵เมื่อพระองค์ประทับเสวยอาหารอยู่ในบ้านของเลวีนั้น มีพวกเก็บภาษีและคนบาปอื่นๆ หลายคนร่วมสำรับกับพระเยซูและกับพวกสาวกของพระองค์ด้วย เพราะมีคนติดตามพระองค์มาก ¹⁶เมื่อพวกธรรมาจารย์ที่เป็นพวกฟาริสีเห็นพระองค์เสวยอาหารกับพวกคนบาปและพวกคนเก็บภาษี จึงถามสาวกของพระองค์ว่า “ทำไมอาจารย์ของท่านจึงร่วมรับประทานด้วยกันกับพวกคนเก็บภาษีและพวกคนบาป” ¹⁷เมื่อพระเยซูทรงได้ยินแล้ว จึงตรัสกับพวกเขาว่า “คนแข็งแรงไม่ต้องการหมอ แต่คนเจ็บป่วยต้องการ เราไม่ได้มาเพื่อเรียกคนชอบธรรม แต่มาเรียกคนบาป”

อิสราเอลมาถึงภูเขาซีนาย

 ¹ในเดือนที่สามนับตั้งแต่ชนชาติอิสราเอลออกจากแผ่นดินอียิปต์ ในวันนั้นพวกเขามาถึงถิ่นทุรกันดารซีนาย ²เมื่อเคลื่อนออกจากเรฟีดิม มาถึงถิ่นทุรกันดารซีนาย พวกเขาก็ตั้งค่ายอยู่ในถิ่นทุรกันดาร คนอิสราเอลตั้งค่ายอยู่ที่นั่นหน้าภูเขานั้น ³โมเสสขึ้นไปเข้าเฝ้าพระเจ้า พระยาห์เวห์ตรัสกับท่านจากภูเขานั้นว่า “จงบอกวงศ์วานยาโคบและชนชาติอิสราเอลดังนี้ว่า ⁴พวกเจ้าได้เห็นสิ่งที่เราทำกับคนอียิปต์แล้ว และที่เราชูพวกเจ้าขึ้นดุจดังด้วยปีกนกอินทรี เพื่อนำพวกเจ้ามาถึงเรา ⁵ฉะนั้น ถ้าพวกเจ้าฟังเสียงเราจริงๆ และรักษาพันธสัญญาของเราไว้ พวกเจ้าจะเป็นของล้ำค่าของเราที่เราเลือกสรรจากท่ามกลางชนชาติทั้งปวง เพราะแผ่นดินทั้งสิ้นเป็นของเรา ⁶พวกเจ้าจะเป็นอาณาจักรปุโรหิต และเป็นชนชาติบริสุทธิ์สำหรับเรา นี่เป็นถ้อยคำที่เจ้าต้องบอกกับคนอิสราเอล”
 ⁷โมเสสจึงมาเรียกประชุมพวกผู้ใหญ่ของประชาชน แล้วประกาศข้อความทั้งหมดนี้ต่อหน้าพวกเขาตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชาท่าน ⁸ประชาชนทั้งสิ้นก็ตอบพร้อมกันว่า “ทุกอย่างที่พระยาห์เวห์ตรัสนั้น พวกข้าพเจ้าจะทำตาม”
 โมเสสจึงนำถ้อยคำของประชาชนกลับไปกราบทูลพระยาห์เวห์ ⁹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “นี่แน่ะ เราจะมาหาเจ้าในเมฆหนาทึบ เพื่อประชาชนจะได้ยินขณะที่เราพูดกับเจ้า แล้วจะได้เชื่อถือเจ้าเสมอ”

ประชาชนชำระตัวให้บริสุทธิ์

 เมื่อโมเสสนำถ้อยคำของประชาชนไปกราบทูลพระยาห์เวห์ ¹⁰พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงไปหาประชาชนและชำระพวกเขาให้บริสุทธิ์ในวันนี้และวันพรุ่งนี้ และให้พวกเขาซักเสื้อผ้าให้สะอาด ¹¹จงเตรียมตัวไว้ให้พร้อมในวันที่สาม เพราะในวันที่สามนั้น พระยาห์เวห์จะเสด็จลงมาบนภูเขาซีนายต่อหน้าประชาชนทั้งปวง ¹²จงกำหนดเขตให้ประชาชนอยู่รอบภูเขา แล้วกำชับว่า ‘จงระวังตัวให้ดี อย่าขึ้นไปบนภูเขาหรือถูกต้องเชิงเขานั้น ใครถูกต้องภูเขาต้องมีโทษถึงตาย ¹³ห้ามเอามือถูกต้องผู้นั้น แต่ให้เอาหินขว้างหรือยิงด้วยลูกศร จะเป็นสัตว์ก็ดีหรือเป็นมนุษย์ก็ดี ห้ามไว้ชีวิต’ เมื่อมีเสียงแตรเป่ายาว จึงให้พวกเขาขึ้นมาที่ภูเขานั้น”
 ¹⁴โมเสสลงจากภูเขามายังประชาชน แล้วชำระประชาชนให้บริสุทธิ์ และพวกเขาก็ซักเสื้อผ้าให้สะอาด ¹⁵แล้วท่านกล่าวกับประชาชนว่า “ท่านทั้งหลายจงเตรียมตัวไว้ให้พร้อมในวันที่สาม อย่าเข้าหาผู้หญิงเลย”
¹⁶อยู่มาพอถึงรุ่งเช้าวันที่สาม ก็เกิดฟ้าร้องฟ้าแลบ มีเมฆหนาทึบปกคลุมภูเขานั้นกับมีเสียงแตรดังสนั่น จนประชาชนทุกคนในค่ายพากันกลัวจนตัวสั่น ¹⁷โมเสสก็นำประชาชนออกจากค่ายไปเข้าเฝ้าพระเจ้า พวกเขามายืนอยู่ที่ตีนเขา ¹⁸ภูเขาซีนายมีควันหุ้มอยู่ทั้งหมด เพราะพระยาห์เวห์เสด็จลงมาบนภูเขานั้นในเพลิง และควันก็พลุ่งขึ้นเหมือนควันจากเตาเผา ภูเขาทั้งลูก ประชาชนทั้งหมดก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
¹⁹เมื่อเสียงแตรยิ่งดังขึ้น โมเสสก็กราบทูล แล้วพระเจ้าตรัสตอบเป็นเสียงฟ้าร้อง ²⁰พระยาห์เวห์เสด็จลงมาบนยอดภูเขาซีนาย พระยาห์เวห์ทรงเรียกโมเสสให้ขึ้นไปบนยอดเขา โมเสสก็ขึ้นไป ²¹พระยาห์เวห์ตรัสสั่งโมเสสว่า “เจ้าจงลงไปกำชับประชาชน ไม่ให้ล่วงล้ำเข้ามาเพื่อดูพระยาห์เวห์ แล้วต้องพินาศไปเป็นจำนวนมาก ²²อนึ่ง พวกปุโรหิตที่เข้ามาเข้าเฝ้าพระยาห์เวห์นั้น ให้พวกเขาชำระตัวให้บริสุทธิ์ ด้วยเกรงว่าพระยาห์เวห์จะทรงลงโทษพวกเขา” ²³โมเสสกราบทูลพระยาห์เวห์ว่า “ประชาชนขึ้นมาบนภูเขาซีนายไม่ได้ เพราะพระองค์ทรงบัญชาพวกข้าพระองค์ว่า ‘จงกั้นเขตรอบภูเขานั้น และชำระให้เป็นที่บริสุทธิ์’ ” ²⁴พระยาห์เวห์จึงตรัสกับโมเสสว่า “เจ้าจงลงไปทันที แล้วกลับขึ้นมาอีกพาอาโรนขึ้นมาด้วย แต่อย่าให้พวกปุโรหิตและประชาชนล่วงล้ำขึ้นมาถึงพระยาห์เวห์ เกรงว่าพระองค์จะทรงลงโทษพวกเขา” ²⁵โมเสสก็ลงไปบอกประชาชนตามนั้น

อพยพ 20

พระบัญญัติสิบประการ

 ¹พระเจ้าตรัสพระวจนะทั้งสิ้นต่อไปนี้ว่า ²“เราคือยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า ผู้ได้นำเจ้าออกจากแผ่นดินอียิปต์คือจากแดนทาส
³“ห้ามมีพระเจ้าอื่นใดนอกเหนือจากเรา
⁴“ห้ามทำรูปเคารพแปลได้อีกว่า รูปแกะสลักสำหรับตน เป็นรูปสิ่งใดซึ่งมีอยู่ในฟ้าเบื้องบน หรือบนแผ่นดินเบื้องล่าง หรือในน้ำใต้แผ่นดิน ⁵ห้ามกราบไหว้หรือปรนนิบัติรูปเหล่านั้น เพราะเราคือยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า เป็นพระเจ้าที่หวงแหน ให้โทษของบิดาตกทอดไปถึงลูกหลานของผู้ที่ชังเราจนถึงสามชั่วสี่ชั่วอายุคน ⁶แต่แสดงความรักมั่นคงต่อคนที่รักเรา และรักษาบัญญัติของเราจนถึงนับพันชั่วอายุคน
 ⁷“ห้ามใช้พระนามพระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้าไปในทางที่ผิด เพราะผู้ที่ใช้พระนามของพระองค์ไปในทางที่ผิดนั้น พระยาห์เวห์จะทรงเอาโทษ ⁸“จงระลึกถึงวันสะบาโต ถือเป็นวันบริสุทธิ์ ⁹จงทำงานทั้งสิ้นของเจ้าหกวัน ¹⁰แต่วันที่เจ็ดนั้นเป็นสะบาโตแด่พระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า ในวันนั้นห้ามทำงานใดๆ ไม่ว่าเจ้าเอง หรือบุตรชายบุตรหญิงของเจ้า หรือทาสทาสีของเจ้า หรือสัตว์ใช้งานของเจ้า หรือคนต่างด้าวที่อาศัยอยู่ในประตูเมืองของเจ้า ¹¹เพราะในหกวันพระยาห์เวห์ทรงสร้างฟ้าและแผ่นดิน ทะเล และสรรพสิ่งซึ่งมีอยู่ในที่เหล่านั้น แต่ในวันที่เจ็ดทรงพัก เพราะฉะนั้นพระยาห์เวห์ทรงอวยพรวันสะบาโต และทรงตั้งวันนั้นไว้เป็นวันบริสุทธิ์
 ¹²“จงให้เกียรติแก่บิดามารดาของเจ้า เพื่ออายุของเจ้าจะได้ยืนยาวบนแผ่นดิน ซึ่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้าประทานแก่เจ้า
 ¹³“ห้ามฆ่าคน
 ¹⁴“ห้ามล่วงประเวณีผัวเมียเขา
 ¹⁵“ห้ามลักขโมย
 ¹⁶“ห้ามเป็นพยานเท็จใส่ร้ายเพื่อนบ้าน
 ¹⁷“ห้ามโลภบ้านเรือนของเพื่อนบ้าน ห้ามโลภภรรยาของเพื่อนบ้าน หรือทาสทาสีของเขา หรือโค ลาของเขา หรือสิ่งใดๆ ซึ่งเป็นของของเพื่อนบ้าน” ¹⁸ประชาชนทุกคนได้ยินเสียงฟ้าร้อง และเสียงแตร อีกทั้งได้เห็นฟ้าแลบและควันที่พลุ่งขึ้นจากภูเขานั้น ประชาชนก็กลัวจนตัวสั่นยืนอยู่แต่ไกล ¹⁹พวกเขาจึงกล่าวกับโมเสสว่า “ท่านจงนำความมาเล่าเถิด เราจะฟัง แต่อย่าให้พระเจ้าตรัสกับเราเลย เกรงว่าเราจะตาย”  ²⁰โมเสสจึงกล่าวกับประชาชนว่า “อย่ากลัวเลย เพราะว่าพระเจ้าเสด็จมาเพื่อทรงลองใจพวกท่าน เพื่อพวกท่านจะได้ยำเกรงพระองค์ และจะได้ไม่ทำบาป” ²¹ประชาชนยืนอยู่แต่ไกล แต่โมเสสเข้าไปใกล้ความมืดทึบที่พระเจ้าสถิตอยู่นั้น

กฎข้อบังคับเกี่ยวกับแท่นบูชา

 ²²พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงบอกชนชาติอิสราเอลดังนี้ว่า ‘พวกเจ้าได้เห็นแล้วว่า เราพูดกับพวกเจ้าจากท้องฟ้า ²³ห้ามทำรูปพระใดๆ ไว้บูชาเทียบเท่ากับเรา ห้ามทำรูปพระด้วยเงินหรือทองคำสำหรับตัว ²⁴จงใช้ดินก่อแท่นบูชาสำหรับเรา และบนแท่นนั้นจงใช้แกะและโคของเจ้าเป็นเครื่องบูชาเผาทั้งตัว และเป็นเครื่องศานติบูชาแก่เรา และเราจะมาหาเจ้าและอวยพรเจ้าในทุกแห่งที่เราให้ระลึกถึงนามของเรา ²⁵ถ้าจะก่อแท่นบูชาด้วยศิลาสำหรับเรา ห้ามก่อด้วยศิลาที่ตกแต่งแล้ว เพราะถ้าเจ้าใช้เครื่องมือตกแต่งศิลานั้น เจ้าก็ทำให้ศิลานั้นเป็นมลทิน ²⁶และห้ามขึ้นไปยังแท่นบูชาของเราทางบันได เพื่อจะไม่เป็นที่อุจาดตา’