¹⁹ขออย่าให้พวกศัตรูผู้ทรยศยินดีเย้ยข้าพระองค์
 และอย่าให้บรรดาผู้ที่เกลียดชังข้าพระองค์อย่างไร้เหตุผลได้ส่งสายตายิ้มเยาะข้าพระองค์
²⁰เพราะเขาไม่พูดจาอย่างเป็นมิตร
 แต่คิดถ้อยคำหลอกลวง
 ต่อผู้ที่อยู่อย่างสงบในแผ่นดิน
²¹พวกเขาอ้าปากกว้างใส่ข้าพระองค์
 เขากล่าวว่า “ฮะฮ้า ฮะฮ้า
 เราได้เห็นกับตาแล้ว”
²²ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ได้ทอดพระเนตรแล้ว ขออย่าทรงนิ่งเฉย
 ข้าแต่องค์เจ้านาย ขออย่าสถิตไกลจากข้าพระองค์
²³ข้าแต่พระเจ้า องค์เจ้านายของข้าพระองค์ ขอทรงลุกขึ้น ขอทรงตื่นขึ้น เพื่อปกป้องสิทธิของข้าพระองค์
 เพื่อพิจารณาคดีของข้าพระองค์เถิด
²⁴ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระเจ้าของข้าพระองค์ ขอประทานความเป็นธรรม
 แก่ข้าพระองค์ตามความชอบธรรมของพระองค์
 และขออย่าให้พวกเขายินดีเย้ยข้าพระองค์
²⁵อย่าให้พวกเขารำพึงในใจว่า
 “ฮะฮ้า เราได้สมใจแล้ว”
 อย่าให้เขากล่าวได้ว่า “เราได้กลืนเขาแล้ว”
²⁶ขอให้พวกเขาอับอายและอดสูด้วยกัน
 คือเขาผู้เปรมปรีดิ์ในความหายนะของข้าพระองค์
ขอให้พวกเขาห่มความอับอายและความขายหน้า
 คือเขาผู้อวดตัวสู้ข้าพระองค์
²⁷ขอให้บรรดาผู้ที่เห็นชอบในชัยชนะของข้าพระองค์
 โห่ร้องและยินดี
 และกล่าวเสมอว่า
“พระยาห์เวห์นั้นยิ่งใหญ่
 พระองค์ผู้พอพระทัยในความสมบูรณ์พูนสุขของผู้รับใช้ของพระองค์”
²⁸แล้วลิ้นของข้าพระองค์จะกล่าวถึงความชอบธรรมของพระองค์
 และจะสรรเสริญพระองค์วันยังค่ำ

การประกาศของยอห์นผู้ให้บัพติศมา

¹ในปีที่สิบห้าแห่งรัชกาลของจักรพรรดิทิเบริอัส ปอนทิอัสปีลาตเป็นเจ้าเมืองยูเดีย เฮโรดเป็นเจ้าเมืองกาลิลี ฟีลิปน้องชายของเฮโรดเป็นเจ้าเมืองอิทูเรียกับเมืองตราโคนิติส ลีซาเนียสเป็นเจ้าเมืองอาบีเลน ²และอันนาสกับคายาฟาสเป็นมหาปุโรหิต ช่วงเวลานี้เองที่พระวจนะของพระเจ้ามาถึงยอห์นบุตรเศคาริยาห์ในถิ่นทุรกันดาร ³ยอห์นจึงไปทั่วลุ่มแม่น้ำจอร์แดน ประกาศให้คนกลับใจใหม่และรับบัพติศมาเพื่อให้พระเจ้าทรงยกโทษความผิดบาป 4ตามที่มีเขียนไว้ในหนังสือที่เป็นถ้อยคำของอิสยาห์ผู้เผยพระวจนะว่า

“มีเสียงของผู้หนึ่งป่าวร้องในถิ่นทุรกันดารว่า
จงเตรียมมรรคาแห่งองค์พระผู้เป็นเจ้า
 จงทำหนทางของพระองค์ให้ตรงไป
⁵หุบเขาทุกแห่งจะถมให้เต็ม
 ภูเขาและเนินทุกแห่งจะให้ต่ำลง
ทางคดจะกลายเป็นทางตรง
 และทางที่สูงๆ ต่ำๆ จะเป็นทางราบ
⁶และมนุษย์ทั้งหลายจะได้เห็นความรอดของพระเจ้า”

 ⁷ยอห์นกล่าวกับฝูงชนที่ออกมารับบัพติศมาพิธีชำระ ใช้น้ำเป็นสัญลักษณ์ เล็งถึงการที่พระเจ้าทรงให้อภัยคนบาปจากท่านว่า “พวกชาติงูร้าย ใครเตือนพวกท่านให้หนีจากพระพิโรธที่จะมานั้น ⁸จงพิสูจน์การกลับใจด้วยผลที่เกิดขึ้น อย่านึกว่าตนมีอับราฮัมเป็นบิดา เพราะข้าพเจ้าจะบอกพวกท่านว่า พระเจ้าทรงสามารถทำให้ก้อนหินเหล่านี้กำเนิดบุตรแก่อับราฮัมได้ ⁹บัดนี้ขวานวางไว้ที่โคนต้นไม้แล้ว และทุกต้นที่ไม่เกิดผลดีจะต้องถูกตัดแล้วโยนทิ้งในกองไฟ” ¹⁰ฝูงชนจึงถามท่านว่า “เราจะต้องทำอย่างไร?” ¹¹ท่านตอบพวกเขาว่า “ใครมีเสื้อสองตัวจงแบ่งปันให้แก่คนที่ไม่มี และใครมีอาหารก็จงทำเหมือนกัน” ¹²พวกคนเก็บภาษีต่างก็มาขอรับบัพติศมาด้วย และถามท่านว่า “อาจารย์ เราต้องทำอย่างไร?” ¹³ท่านจึงตอบพวกเขาว่า “อย่าเก็บภาษีเกินพิกัด” ¹⁴พวกทหารก็ถามท่านด้วยว่า “แล้วเราล่ะ จะต้องทำอย่างไร?” ท่านตอบเขาว่า “อย่ากรรโชก อย่าใส่ความเพื่อเอาเงิน แต่จงพอใจในค่าจ้างของตัวเอง”
 ¹⁵ส่วนคนทั้งหลายนั้นกำลังรอคอย และครุ่นคิดเรื่องยอห์นว่า ท่านเป็นพระคริสต์ผู้นั้นหรือไม่ ¹⁶ยอห์นตอบพวกเขาว่า “ข้าพเจ้าให้พวกท่านรับบัพติศมาด้วยน้ำ แต่จะมีพระองค์หนึ่งเสด็จมา ทรงยิ่งใหญ่กว่าข้าพเจ้า ซึ่งข้าพเจ้าไม่คู่ควรแม้แต่จะแก้สายฉลองพระบาทคำราชาศัพท์หมายถึง รองเท้าของพระองค์ พระองค์จะทรงให้พวกท่านรับบัพติศมาด้วยพระวิญญาณบริสุทธิ์และด้วยไฟ ¹⁷พระองค์ทรงถือพลั่วอยู่ในพระหัตถ์แล้ว เพื่อจะทรงชำระลานข้าวของพระองค์ให้ทั่ว และเพื่อจะรวบรวมข้าวของพระองค์ไว้ในยุ้งฉาง แต่พระองค์จะทรงเผาแกลบด้วยไฟที่ไม่มีวันดับ”
 ¹⁸ยอห์นยังตักเตือนประชาชนอีกหลายเรื่องและประกาศข่าวดีแก่พวกเขา ¹⁹ส่วนเฮโรดเจ้าเมืองเมื่อถูกยอห์นติเตียนเพราะเรื่องนางเฮโรเดียสภรรยาของน้องชาย และเพราะเรื่องความชั่วทั้งหมดที่ท่านทำ ²⁰ท่านก็ยิ่งทำความชั่วเพิ่มมากขึ้นกว่าที่เคยทำมาแล้ว คือจับยอห์นขังไว้ในคุก

พระเยซูทรงรับบัพติศมา

²¹เมื่อคนทั้งหลายรับบัพติศมา พระเยซูก็ทรงรับบัพติศมาด้วย ขณะที่พระองค์ทรงอธิษฐานอยู่ ท้องฟ้าก็แหวกออก ²²และพระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงรูปสัณฐานเหมือนนกพิราบเสด็จลงมาอยู่กับพระองค์ และมีพระสุรเสียงมาจากฟ้าสวรรค์ว่า “ท่านเป็นบุตรที่รักของเรา เราชอบใจท่านมาก”

เสาเมฆและเสาไฟ

 ¹⁵ในวันที่จัดตั้งพลับพลา มีเมฆมาปกคลุมพลับพลาคือเต็นท์แห่งสักขีพยาน ในเวลาเย็นเมฆนั้นก็ปรากฏเหมือนเปลวไฟอยู่เหนือพลับพลาจนรุ่งเช้า ¹⁶เป็นอย่างนั้นอยู่เสมอ คือมีเมฆปกคลุมตอนกลางวัน ส่วนกลางคืนก็ปรากฏเหมือนเปลวไฟ ¹⁷เมื่อไรที่เมฆลอยขึ้นจากเต็นท์ คนอิสราเอลก็จะยกออกเดินทางไปภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ออกเดินทางหลังจากนั้น และเมื่อเมฆนั้นหยุดอยู่ที่ไหน คนอิสราเอลก็จะตั้งค่ายที่นั่น ¹⁸คนอิสราเอลยกออกเดินตามพระดำรัสของพระยาห์เวห์ และตั้งค่ายตามพระดำรัสของพระยาห์เวห์ ตราบใดที่เมฆยังหยุดอยู่เหนือพลับพลา พวกเขาก็จะยังตั้งค่ายอยู่ ¹⁹แม้เมื่อเมฆหยุดอยู่เหนือพลับพลานานเป็นเวลาหลายๆ วัน คนอิสราเอลก็ทำตามพระบัญชาของพระยาห์เวห์คือไม่ยกออกเดินทาง ²⁰บางครั้งเมฆหยุดอยู่เหนือพลับพลาเพียงไม่กี่วัน เขาก็อยู่ในค่ายตามพระดำรัสของพระยาห์เวห์ และตามพระดำรัสของพระยาห์เวห์ พวกเขาก็ยกออกเดินทาง ²¹บางครั้งเมฆหยุดอยู่ตั้งแต่เวลาเย็นจนถึงเวลาเช้า แต่เมื่อเมฆลอยขึ้นในเวลาเช้า พวกเขาก็ยกออกเดินทาง หรือถ้าเมฆหยุดอยู่ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน เมื่อเมฆลอยขึ้น พวกเขาก็ยกออกเดินทาง ²²ไม่ว่าเมฆจะหยุดอยู่เหนือพลับพลาสองวัน หรือหนึ่งเดือน หรือนานถึงหนึ่งปี คนอิสราเอลก็จะอยู่ในค่ายนานเท่านั้นโดยไม่ยกออกเดินทาง แต่ถ้าเมฆลอยขึ้นเมื่อไร พวกเขาก็จะยกออกเดินทางเมื่อนั้น 23เขาทั้งหลายตั้งค่ายอยู่ตามพระดำรัสของพระยาห์เวห์ และยกออกเดินทางตามพระดำรัสของพระยาห์เวห์ เขาทั้งหลายรักษาพระบัญชาของพระยาห์เวห์ตามพระดำรัสที่พระองค์ตรัสสั่งโมเสส

กันดารวิถี 10

แตรเงิน

 ¹แล้วพระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า ²“จงทำแตรเงินสองคันให้ตัวเจ้าเอง ให้ทำโดยการใช้ค้อนทุบ เจ้าจงใช้แตรนั้นเรียกชุมชนให้มาชุมนุมกัน และใช้รื้อย้ายค่ายออกเดิน ³เมื่อเป่าแตรทั้งสอง ก็ให้ชุมชนทั้งหมดมาประชุมกับเจ้าตรงทางเข้าเต็นท์นัดพบ ⁴แต่ถ้าเป่าแตรคันเดียว ก็ให้บรรดาผู้นำคือหัวหน้ากองพันของอิสราเอลมาประชุมกับเจ้า ⁵แต่เมื่อเจ้าเป่าสัญญาณแตรปลุก ก็ให้ค่ายต่างๆ ที่ตั้งอยู่ด้านตะวันออกยกออกเดินทาง ⁶เมื่อเป่าสัญญาณแตรปลุกครั้งที่สอง ให้บรรดาค่ายที่อยู่ด้านใต้ยกออกเดินทาง เมื่อจะยกออกเดินทางก็ให้เป่าสัญญาณแตรปลุก ⁷แต่เมื่อจะให้ชุมชนมาประชุมพร้อมกัน ก็จงเป่าแตรแต่อย่าทำเสียงสัญญาณปลุก ⁸ให้ลูกๆ ของอาโรนคือปุโรหิตเป็นคนเป่าแตร แตรนี้จะเป็นกฎเกณฑ์ถาวรตลอดชั่วชาติพันธุ์ของเจ้า ⁹และเมื่อเจ้าทั้งหลายจะไปทำสงครามกับศัตรูที่มาบีบบังคับพวกเจ้าในแผ่นดินของเจ้า ก็ให้เป่าแตรทำเสียงสัญญาณปลุก เพื่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้าจะทรงระลึกถึงพวกเจ้า และช่วยให้พ้นจากศัตรูของเจ้า ¹⁰ในวันที่เจ้าทั้งหลายมีความยินดีในงานเทศกาลเลี้ยงและในวันต้นเดือนของเจ้า เจ้าจงเป่าแตรเหนือเครื่องบูชาเผาทั้งตัวและเหนือเครื่องบูชาที่เป็นศานติบูชา ซึ่งจะทำให้พระเจ้าของเจ้าระลึกถึงพวกเจ้าเฉพาะพระพักตร์พระองค์ เราคือยาห์เวห์พระเจ้าของพวกเจ้า”

การเดินทางออกจากภูเขาซีนาย

 ¹¹ในวันที่ยี่สิบเดือนที่สองปีที่สอง เมฆนั้นถูกยกขึ้นจากพลับพลาแห่งสักขีพยาน ¹²คนอิสราเอลก็ยกออกเดินทางเป็นระยะๆ จากถิ่นทุรกันดารซีนาย และเมฆนั้นมาหยุดอยู่ที่ถิ่นทุรกันดารปาราน ¹³เขาทั้งหลายได้ยกออกเดินทางเป็นครั้งแรกตามพระดำรัสของพระยาห์เวห์ที่ตรัสผ่านโมเสส
 ¹⁴ธงค่ายของพงศ์พันธุ์ยูดาห์ออกเดินทางเป็นกองๆ ไปก่อน มีนาโชนบุตรอัมมีนาดับเป็นผู้นำทุกๆ กอง ¹⁵นาธันเอลบุตรศุอาร์เป็นผู้นำทุกๆ กองของพงศ์พันธุ์เผ่าอิสสาคาร์ ¹⁶และเอลีอับบุตรเฮโลนเป็นผู้นำทุกๆ กองของเผ่าเศบูลุน
 ¹⁷จากนั้นพลับพลาจะถูกรื้อลง แล้วบุตรทั้งหลายของเกอร์โชน และของเมรารีผู้แบกหามพลับพลานั้นจะยกออกเดินทาง
 ¹⁸แล้วธงค่ายของคนรูเบนจะออกเดินทางเป็นกองๆ เอลีซูร์บุตรเชเดเออร์เป็นผู้นำทุกๆ กอง ¹⁹เชลูมิเอลบุตรศุริชัดดัยเป็นผู้นำทุกๆ กองของพงศ์พันธุ์เผ่าสิเมโอน ²⁰เอลียาสาฟบุตรเดอูเอลเป็นผู้นำทุกๆ กองของพงศ์พันธุ์เผ่ากาด ²¹แล้วคนโคฮาทจะหามสิ่งบริสุทธิ์ต่างๆ และยกออกเดินทาง เขาจะต้องตั้งพลับพลาให้เสร็จก่อนที่พวกนี้จะไปถึง
 ²²แล้วธงค่ายของพงศ์พันธุ์เอฟราอิมจะออกเดินทางเป็นกองๆ เอลีชามาบุตรอัมมีฮูดเป็นผู้นำของทุกๆ กอง ²³กามาลิเอลบุตรเปดาซูร์เป็นผู้นำทุกๆ กองของพงศ์พันธุ์เผ่ามนัสเสห์ ²⁴อาบีดันบุตรกิเดโอนีเป็นผู้นำทุกๆ กองของพงศ์พันธุ์เผ่าเบนยามิน
 ²⁵แล้วธงค่ายของพงศ์พันธุ์ดานจะยกออกเดินเป็นกองๆ เป็นพวกระวังหลังของค่ายทั้งหมด มีอาหิเยเซอร์บุตรอัมมีชัดดัยเป็นผู้นำของทุกๆ กอง ²⁶ปากีเอลบุตรชายโอครานเป็นผู้นำทุกๆ กองของพงศ์พันธุ์เผ่าอาเชอร์ ²⁷อาหิราบุตรเอนันเป็นผู้นำทุกๆ กองของพงศ์พันธุ์เผ่านัฟทาลี ²⁸นี่เป็นลำดับการเดินทางเป็นกองๆ ของคนอิสราเอล เมื่อเขาทั้งหลายยกออกเดินทาง
 ²⁹โมเสสพูดกับโฮบับบุตรเรอูเอลคนมีเดียนพ่อตาของตนว่า “ข้าพเจ้าทั้งหลายออกเดินทางไปยังที่ที่พระยาห์เวห์ตรัสไว้ว่า ‘เราจะยกให้แก่เจ้าทั้งหลาย’ เชิญไปกับข้าพเจ้าเถิด และพวกข้าพเจ้าจะทำดีต่อท่าน เพราะพระยาห์เวห์ทรงสัญญาให้สิ่งที่ดีแก่คนอิสราเอล” ³⁰แต่เขาตอบโมเสสว่า “เราไม่ไป เราจะกลับบ้านเมืองของเรา และไปยังวงศ์ญาติของเรา” ³¹แต่โมเสสกล่าวว่า “ขออย่าจากข้าพเจ้าทั้งหลายไปเลย ท่านทราบแล้วว่า พวกข้าพเจ้าต้องตั้งค่ายอยู่ในถิ่นทุรกันดาร และท่านจะเป็นเหมือนดวงตาของข้าพเจ้า ³²ถ้าท่านไปกับพวกข้าพเจ้า พระยาห์เวห์ทรงทำดีอะไรต่อข้าพเจ้า ข้าพเจ้าทั้งหลายจะทำอย่างนั้นต่อท่าน”
 ³³เขาทั้งหลายก็ออกเดินจากภูเขาของพระยาห์เวห์เป็นระยะการเดินทางสามวัน หีบพันธสัญญาของพระยาห์เวห์นำหน้าเขาทั้งหลายไปสามวันเพื่อหาที่พักให้พวกเขา ³⁴เขาทั้งหลายรื้อค่ายออกเดินทางเมื่อไร เมฆของพระยาห์เวห์ก็อยู่เหนือพวกเขาในตอนกลางวันเมื่อนั้น
 ³⁵เมื่อหีบยกออกเดินเมื่อไร โมเสสกราบทูลว่า

“ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงลุกขึ้นเถิด ขอให้พวกศัตรูของพระองค์กระจัดกระจายไป
 และขอให้พวกที่เกลียดชังพระองค์หลบหนีพระองค์ไป”
  ³⁶และเมื่อหีบหยุด ท่านกราบทูลว่า
“ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอเสด็จกลับมายังคนอิสราเอลที่นับเป็นพันๆ หมื่นๆ นี้เถิด”

กันดารวิถี 11

การบ่นว่าพระเจ้าในถิ่นทุรกันดาร

 ¹ประชาชนบ่นว่าเรื่องความลำบากต่อพระกรรณของพระยาห์เวห์ เมื่อพระยาห์เวห์ทรงได้ยินแล้วก็กริ้ว มีไฟจากพระยาห์เวห์มาไหม้อยู่ท่ามกลางพวกเขา และเผารอบนอกของค่ายไปบางส่วน ²ประชาชนก็ร้องต่อโมเสส และโมเสสอธิษฐานต่อพระยาห์เวห์ แล้วไฟก็ดับ ³เขาจึงเรียกชื่อตำบลนั้นว่าทาเบ-ราห์เพราะไฟของพระยาห์เวห์มาไหม้อยู่ท่ามกลางเขาทั้งหลาย
 ⁴คนที่ปะปนมากับเขาทั้งหลายเป็นพวกที่มีความอยากกินเป็นอย่างมาก และคนอิสราเอลก็ร้องไห้คร่ำครวญอีกด้วยว่า “ใครจะให้เนื้อเรากิน? ⁵เราคิดถึงปลาที่เราเคยกินโดยไม่ต้องซื้อในอียิปต์ อีกทั้งแตงกวา แตงโม กระเทียมจีน หอมใหญ่ หัวกระเทียม ⁶บัดนี้จิตใจของเราก็ห่อเหี่ยว เราไม่เห็นอะไรเลยนอกจากมานานี้” ⁷(มานานั้นเหมือนเมล็ดผักชี สีของมันเหมือนยางไม้ตะคร้ำตะคร้ำเป็นไม้ยืนต้นชนิดหนึ่งที่ยางไม้มีสีเหลืองใสและมีกลิ่นหอม ⁸ประชาชนจะออกไปเก็บมาโม่ด้วยหินโม่หรือตำในครก และใส่หม้อต้มทำขนม รสของมานาเหมือนรสของขนมคลุกเคล้าด้วยน้ำมัน ⁹เมื่อน้ำค้างตกลงมาเหนือค่ายตอนกลางคืน มานาก็จะตกลงมากับน้ำค้างด้วย)
 ¹⁰เมื่อโมเสสได้ยินประชาชนร้องไห้กันไปทั่วตระกูลต่างๆ โดยแต่ละคนอยู่ที่ประตูเต็นท์ของตน และพระยาห์เวห์กริ้วอย่างยิ่ง โมเสสก็ไม่พอใจแปลได้อีกว่า ก็ร้อนใจด้วย ¹¹โมเสสจึงกราบทูลพระยาห์เวห์ว่า “ทำไมพระองค์จึงทรงให้ผู้รับใช้ของพระองค์ลำบากเช่นนี้? ทำไมข้าพระองค์จึงไม่เป็นที่โปรดปรานต่อพระองค์? พระองค์จึงทรงวางภาระเรื่องประชาชนทั้งหมดนี้ลงบนข้าพระองค์ ¹²ข้าพระองค์ตั้งครรภ์คนพวกนี้มาหรือ? ข้าพระองค์คลอดคนพวกนี้หรือ? พระองค์จึงตรัสกับข้าพระองค์ว่า ‘จงโอบอุ้มเขาทั้งหลายไว้ในอกของเจ้าเหมือนพี่เลี้ยงโอบอุ้มเด็กทารก และนำไปยังแผ่นดินที่พระองค์ทรงปฏิญาณต่อบรรพบุรุษของเขา’ ¹³ข้าพระองค์จะหาเนื้อจากไหนมาให้แก่คนทั้งหมดนี้? เพราะพวกเขาร้องไห้ต่อข้าพระองค์ว่า ‘ขอเนื้อให้เรากิน’