คำอธิษฐานขอสติปัญญาและการยกโทษ

ถึงหัวหน้านักร้อง ถึงเยดูธูน เพลงสดุดีของดาวิด

¹ข้าพเจ้าได้กล่าวว่า “ข้าพเจ้าจะระแวดระวังทางของข้าพเจ้า
 เพื่อข้าพเจ้าจะไม่ทำบาปด้วยลิ้นของข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าจะใส่บังเหียนที่ปากของข้าพเจ้า
 ขณะที่คนอธรรมอยู่ต่อหน้าข้าพเจ้า”
²ข้าพเจ้าก็เป็นใบ้เงียบไป
 ข้าพเจ้านิ่งไม่พูดสักคำเดียว
 ความทุกข์ใจของข้าพเจ้ารุนแรงขึ้น
³จิตใจข้าพเจ้าร้อนอยู่ภายใน
 ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังตรึกตรองอยู่นั้นไฟก็ลุก
 ข้าพเจ้าจึงทูลด้วยลิ้นของข้าพเจ้าว่า
⁴“ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอให้ข้าพระองค์ทราบบั้นปลายของข้าพระองค์
 และทราบว่าข้าพระองค์จะมีชีวิตอยู่นานสักเท่าใด
 ขอให้ข้าพระองค์ทราบว่าสังขารข้าพระองค์ไม่เที่ยงอย่างไร
⁵ดูสิ พระองค์ทรงทำให้วันเวลาของข้าพระองค์สั้นแค่สองสามฝ่ามือเท่านั้น
 ช่วงชีวิตของข้าพระองค์ไม่เท่าไรเลย เฉพาะพระพักตร์พระองค์
 แน่ทีเดียว มนุษย์ทุกคนดำรงอยู่ชั่วเวลาหนึ่งอย่างลมหายใจ
⁶แน่ทีเดียว มนุษย์ไปๆ มาๆ อย่างเงา
 แน่ทีเดียว เขาวุ่นวายอยู่เปล่าๆ
 เขาโกยกองสมบัติไว้ และไม่ทราบว่าใครจะเก็บไป”
⁷“ข้าแต่องค์เจ้านาย บัดนี้ข้าพระองค์จะคอยอะไร?
 ความหวังของข้าพระองค์อยู่ในพระองค์
⁸ขอทรงช่วยกู้ข้าพระองค์ให้พ้นจากการละเมิดทั้งสิ้นของข้าพระองค์
 อย่าให้ข้าพระองค์เป็นที่เยาะเย้ยของคนโง่
⁹ข้าพระองค์เป็นใบ้ ข้าพระองค์ไม่อ้าปาก
 เป็นพระองค์เองที่ทรงทำเช่นนั้น
¹⁰ขอทรงถอนภัยพิบัติไปจากข้าพระองค์เถิด
 ข้าพระองค์ร่วงโรยไปด้วยพระหัตถ์ของพระองค์โบยตี
¹¹เมื่อพระองค์ทรงตีสอนมนุษย์
 พร้อมไปกับการดุว่าเรื่องความชั่ว
พระองค์ทรงทำลายสิ่งที่เขารักเสียอย่างตัวมอดทำลาย
 มนุษย์ทุกคนเป็นแต่ลมหายใจแน่ทีเดียว”
¹²“ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงสดับคำอธิษฐานของข้าพระองค์
 ขอเงี่ยพระกรรณฟังคำวิงวอนของข้าพระองค์
ขออย่าทรงเฉยเมยต่อน้ำตาของข้าพระองค์
 เพราะข้าพระองค์เป็นคนต่างด้าวสำหรับพระองค์
เป็นคนร่อนเร่ อย่างบรรพบุรุษทั้งสิ้นของข้าพระองค์
¹³ขอเมินพระพักตร์จากข้าพระองค์ เพื่อข้าพระองค์จะเบิกบานขึ้น
 ก่อนที่ข้าพระองค์จะจากไปและไม่มีตัวตนอยู่อีก”
 เป็นคนร่อนเร่ อย่างบรรพบุรุษทั้งสิ้นของข้าพระองค์
¹³ขอเมินพระพักตร์จากข้าพระองค์ เพื่อข้าพระองค์จะเบิกบานขึ้น
 ก่อนที่ข้าพระองค์จะจากไปและไม่มีตัวตนอยู่อีก”

มารดาและบรรดาน้องชายของพระเยซู

 ¹⁹มารดาและพวกน้องชายของพระเยซูมาหาพระองค์ แต่ไม่สามารถเข้าถึงตัวพระองค์ได้เพราะคนมาก ²⁰มีคนทูลพระองค์ว่า “มารดาและบรรดาน้องชายของท่านยืนอยู่ข้างนอก ต้องการจะพบท่าน” ²¹แต่พระองค์ตรัสกับพวกที่ชุมนุมกันในบ้านว่า “มารดาของเราและพี่น้องของเราคือคนเหล่านั้นที่ได้ฟังพระวจนะของพระเจ้าและทำตาม”

การทรงห้ามพายุ

 ²²อยู่มาวันหนึ่งพระองค์เสด็จลงเรือพร้อมกับพวกสาวกของพระองค์ แล้วพระองค์ตรัสกับเขาว่า “ให้พวกเราข้ามทะเลสาบไปฝั่งโน้น” พวกเขาก็ถอยเรือออกไป ²³ขณะกำลังแล่นไปนั้นพระองค์บรรทมหลับ และเกิดพายุหนักขึ้นกลางทะเล น้ำก็ทะลักเข้าเรือจนทุกคนตกอยู่ในอันตราย ²⁴พวกเขาจึงมาปลุกพระองค์ร้องว่า “พระอาจารย์ พระอาจารย์ เรากำลังจะจมน้ำตาย” พระองค์จึงทรงตื่นขึ้นห้ามลมและคลื่น แล้วคลื่นลมก็หยุดเงียบสงบ ²⁵พระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า “ความเชื่อของท่านทั้งหลายอยู่ที่ไหน?” เขาก็กลัวและอัศจรรย์ใจพูดกันว่า “ท่านผู้นี้เป็นใครนะ ถึงสั่งลมกับน้ำได้ และมันก็เชื่อฟังท่าน?”

การทรงรักษาคนผีเข้าที่แดนเก-ราซา

 ²⁶พวกเขาแล่นเรือไปถึงเขตแดนของเมืองเก-ราซาที่อยู่ตรงข้ามกาลิลี ²⁷ขณะที่พระองค์เสด็จขึ้นฝั่ง มีชาวเมืองคนหนึ่งที่มีผีเข้าสิงมาพบพระองค์ เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าและไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านเรือนนานแล้ว แต่อาศัยอยู่ตามอุโมงค์ฝังศพ ²⁸เมื่อเขาเห็นพระเยซูก็ร้องลั่นและมาหมอบกราบพระองค์ ร้องเสียงดังว่า “ข้าแต่พระเยซูบุตรของพระเจ้าสูงสุด พระองค์มายุ่งกับข้าทำไม? ขออย่าทรมานข้าเลย” ²⁹ที่พูดเช่นนี้ก็เพราะพระองค์สั่งให้ผีโสโครกออกจากตัวชายคนนั้น (เพราะว่าผีแผลงฤทธิ์ในตัวเขาบ่อยๆ เขาเคยถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน แต่เขาหักที่ล่ามโซ่ออก และถูกผีผลักไสเข้าไปในถิ่นกันดาร) ³⁰พระเยซูตรัสถามมันว่า “เจ้าชื่ออะไร?” มันตอบว่า “ชื่อกองพล” เพราะว่ามีผีหลายตัวสิงเขาอยู่ ³¹พวกผีก็อ้อนวอนขอพระองค์อย่าสั่งให้พวกมันกลับไปที่นรกขุมลึก ³²ขณะนั้นมีสุกรฝูงใหญ่กำลังหากินอยู่บนไหล่เขา ผีเหล่านั้นจึงอ้อนวอนพระองค์ ขออนุญาตให้พวกมันเข้าสิงในสุกรฝูงนั้น พระองค์ก็ทรงอนุญาต ³³ผีเหล่านั้นจึงออกจากชายคนนั้นแล้วเข้าสิงในฝูงสุกร สุกรทั้งฝูงก็วิ่งกระโดดจากหน้าผาชันลงไปในทะเลสาบสำลักน้ำตาย
 ³⁴เมื่อกลุ่มคนเลี้ยงสุกรเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาก็วิ่งหนีไปและเล่าเรื่องนั้นทั้งในเมืองและในชนบท ³⁵พวกชาวบ้านจึงพากันออกไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และเมื่อพวกเขาพบพระเยซู ก็เห็นคนที่มีผีออกจากตัวแล้ว นุ่งผ้ามีสติสัมปชัญญะและกำลังนั่งอยู่ใกล้พระบาทพระเยซู พวกเขาก็พากันกลัว ³⁶คนที่เห็นก็เล่าให้พวกเขาฟังถึงเรื่องคนผีเข้าว่าเขาหายเป็นปกติได้อย่างไร ³⁷ชาวเมืองเก-ราซาและทุกคนที่อยู่ตามชนบทโดยรอบจึงขอให้พระองค์ไปเสียจากพวกเขา เพราะว่าเขากลัวมาก พระองค์จึงเสด็จลงเรือกลับไป ³⁸คนที่ผีออกจากตัวแล้วนั้นก็ขออนุญาตติดตามพระองค์ แต่พระเยซูตรัสสั่งให้เขากลับไปเสีย ตรัสว่า ³⁹“จงกลับไปที่บ้านของท่านและเล่าให้ชาวเมืองฟังถึงสิ่งที่พระเจ้าทรงทำต่อท่าน” เขาก็ไปและประกาศให้คนทั้งเมืองทราบถึงเหตุการณ์ยิ่งใหญ่ที่พระเยซูทรงทำต่อเขา

การถวายเครื่องบูชาในเทศกาลอยู่เพิง

 ¹²“ในวันที่สิบห้าเดือนที่เจ็ด เจ้าทั้งหลายจงมีการประชุมบริสุทธิ์ ห้ามเจ้าทำงานอาชีพใดๆ และเจ้าจงมีการเลี้ยงฉลองเจ็ดวันแด่พระยาห์เวห์ ¹³เจ้าจงถวายเครื่องบูชาเผาทั้งตัว คือเครื่องบูชาด้วยไฟซึ่งเป็นกลิ่นที่พอพระทัยพระยาห์เวห์ ได้แก่โคหนุ่มสิบสามตัว แกะผู้สองตัวและลูกแกะผู้อายุหนึ่งปีสิบสี่ตัว ต้องไม่ให้มีตำหนิ ¹⁴และถวายแป้งอย่างดีเคล้าน้ำมันเป็นธัญบูชาที่คู่กัน คือแป้ง 3 กิโลกรัมสำหรับโคแต่ละตัวของโคทั้งสิบสามตัว แป้ง 2 กิโลกรัมสำหรับแกะผู้แต่ละตัวของแกะทั้งสองตัว ¹⁵และแป้งหนึ่งกิโลกรัมสำหรับลูกแกะแต่ละตัวของแกะทั้งสิบสี่ตัว ¹⁶และถวายแพะผู้ตัวหนึ่งเป็นเครื่องบูชาลบล้างบาป นอกเหนือจากเครื่องบูชาเผาทั้งตัวที่ถวายต่อเนื่อง กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กัน
 ¹⁷“ในวันที่สองจงถวายโคหนุ่มสิบสองตัว แกะผู้สองตัว ลูกแกะผู้อายุหนึ่งปีไม่มีตำหนิสิบสี่ตัว ¹⁸กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กันสำหรับโค แกะผู้ และลูกแกะตามจำนวนตามกฎเกณฑ์ ¹⁹และถวายแพะผู้ตัวหนึ่งเป็นเครื่องบูชาลบล้างบาป นอกเหนือจากเครื่องบูชาเผาทั้งตัวที่ถวายต่อเนื่อง กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กัน
 ²⁰“ในวันที่สามจงถวายโคสิบเอ็ดตัว แกะผู้สองตัว ลูกแกะผู้อายุหนึ่งปีไม่มีตำหนิสิบสี่ตัว ²¹กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กันสำหรับโค แกะผู้ และลูกแกะนั้นตามจำนวนตามกฎเกณฑ์ ²²และถวายแพะผู้ตัวหนึ่งเป็นเครื่องบูชาลบล้างบาป นอกเหนือจากเครื่องบูชาเผาทั้งตัวที่ถวายต่อเนื่อง กับธัญบูชา และเครื่องดื่มบูชาที่คู่กัน
 ²³“ในวันที่สี่จงถวายโคสิบตัว แกะผู้สองตัว ลูกแกะผู้อายุหนึ่งปีไม่มีตำหนิสิบสี่ตัว ²⁴กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กันสำหรับโค แกะผู้ และลูกแกะนั้นตามจำนวนตามกฎเกณฑ์ ²⁵และถวายแพะผู้ตัวหนึ่งเป็นเครื่องบูชาลบล้างบาป นอกเหนือจากเครื่องบูชาเผาทั้งตัวที่ถวายต่อเนื่อง กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กัน
 ²⁶“ในวันที่ห้าจงถวายโคเก้าตัว แกะผู้สองตัว ลูกแกะผู้อายุหนึ่งปีไม่มีตำหนิสิบสี่ตัว ²⁷กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กันสำหรับโค แกะผู้ และลูกแกะนั้นตามจำนวนตามกฎเกณฑ์ ²⁸และถวายแพะผู้ตัวหนึ่งเป็นเครื่องบูชาลบล้างบาป นอกเหนือจากเครื่องบูชาเผาทั้งตัวที่ถวายต่อเนื่อง กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กัน
 ²⁹“ในวันที่หกจงถวายโคแปดตัว แกะผู้สองตัว ลูกแกะผู้อายุหนึ่งปีไม่มีตำหนิสิบสี่ตัว ³⁰กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กันสำหรับโค แกะผู้ และลูกแกะนั้นตามจำนวนตามกฎเกณฑ์ ³¹และถวายแพะผู้ตัวหนึ่งเป็นเครื่องบูชาลบล้างบาป นอกเหนือจากเครื่องบูชาเผาทั้งตัวที่ถวายต่อเนื่อง กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กัน
 ³²“ในวันที่เจ็ดเจ้าจงถวายโคเจ็ดตัว แกะผู้สองตัว ลูกแกะผู้อายุหนึ่งปีไม่มีตำหนิสิบสี่ตัว ³³กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กันสำหรับโค แกะผู้ และลูกแกะนั้นตามจำนวนตามกฎเกณฑ์ ³⁴และถวายแพะผู้ตัวหนึ่งเป็นเครื่องบูชาลบล้างบาป นอกเหนือจากเครื่องบูชาเผาทั้งตัวที่ถวายต่อเนื่อง กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กัน
 ³⁵“ในวันที่แปดเจ้าจงมีการประชุมทำพิธี ห้ามเจ้าทำงานอาชีพใดๆ ³⁶แต่เจ้าจงถวายเครื่องบูชาเผาทั้งตัว เป็นเครื่องบูชาด้วยไฟ เป็นกลิ่นที่พอพระทัยพระยาห์เวห์ คือโคผู้หนึ่งตัว แกะผู้หนึ่งตัว และลูกแกะผู้อายุหนึ่งปีไม่มีตำหนิเจ็ดตัว ³⁷กับถวายธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กันสำหรับโค แกะผู้ และลูกแกะผู้นั้นตามจำนวนตามกฎเกณฑ์ ³⁸และถวายแพะผู้ตัวหนึ่งเป็นเครื่องบูชาลบล้างบาป นอกเหนือจากเครื่องบูชาเผาทั้งตัวที่ถวายต่อเนื่อง กับธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาที่คู่กัน
 ³⁹“สิ่งเหล่านี้เจ้าทั้งหลายจงถวายแด่พระยาห์เวห์ตามเทศกาลเลี้ยงของเจ้า นอกเหนือจากเครื่องบูชาแก้บนของพวกเจ้า และเครื่องบูชาที่ถวายด้วยความสมัครใจของเจ้าที่เป็นเครื่องบูชาเผาทั้งตัว เครื่องธัญบูชา เครื่องดื่มบูชา และเครื่องศานติบูชา”
 ⁴⁰และโมเสสได้บอกคนอิสราเอลตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชาท่านไว้ทุกประการ

กันดารวิถี 30

การสาบานของสตรี

 ¹โมเสสพูดกับบรรดาหัวหน้าเผ่าของคนอิสราเอลว่า “นี่เป็นสิ่งที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชา ²เมื่อชายคนไหนบนไว้กับพระยาห์เวห์ หรือสาบานผูกมัดตัวเองด้วยคำสัญญาอย่างใดอย่างหนึ่ง ก็อย่าให้เขาเสียวาจา เขาจะต้องทำตามคำทุกคำที่ออกจากปากของเขา ³หรือเมื่อหญิงคนไหนบนไว้กับพระยาห์เวห์ และผูกมัดตัวเองไว้ด้วยคำสัญญาอย่างใดอย่างหนึ่ง ในขณะที่เธอยังสาวและอยู่ในบ้านของบิดา ⁴และบิดาของเธอได้ยินคำที่เธอบนไว้ และได้ยินคำสัญญาที่ผูกมัดตัวเธอโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรกับเธอ ก็ให้คำที่บนไว้นั้นคงอยู่ รวมทั้งคำสัญญาที่ผูกมัดเธอไว้นั้นก็ให้คงอยู่ด้วย ⁵แต่ถ้าบิดาของเธอคัดค้านในวันที่เขาได้ยิน คำที่เธอบนไว้ทั้งหมดรวมทั้งคำสัญญาที่ผูกมัดเธอก็จะเป็นโมฆะ และพระยาห์เวห์จะทรงให้อภัยเธอ เพราะบิดาของเธอคัดค้านเธอไว้ ⁶และถ้าเธอแต่งงานโดยมีสิ่งที่เธอบนไว้หรือมีคำพูดที่ไม่ทันคิดผูกมัดเธอไว้ ⁷แล้วสามีก็มาได้ยิน และสามีไม่ได้พูดอะไรกับเธอในวันที่ได้ยินนั้น สิ่งที่เธอบนไว้นั้นก็คงอยู่ รวมทั้งคำสัญญาที่ผูกมัดตัวเธอก็คงอยู่ด้วย ⁸แต่ถ้าสามีคัดค้านในวันนั้นที่เขาได้ยิน ก็จะทำให้คำที่เธอบนไว้นั้นเป็นโมฆะ รวมทั้งคำพูดที่ไม่ทันคิดของเธอซึ่งผูกมัดเธอนั้นก็เป็นโมฆะด้วย และพระยาห์เวห์จะทรงให้อภัยเธอ ⁹(แต่คำที่แม่ม่ายหรือหญิงที่หย่าร้างบนไว้รวมทั้งคำใดๆ ที่นางพูดผูกมัดตัวเองย่อมคงอยู่กับนาง) ¹⁰และถ้านางบนไว้ในบ้านสามีของนาง รวมทั้งสาบานด้วยคำสัญญาที่ผูกมัดตัวเองไว้ ¹¹และสามีของนางได้ยิน แต่ไม่พูดอะไรกับนาง และไม่คัดค้านนาง คำบนบานทั้งหมดของนางย่อมคงอยู่ และคำสัญญาทุกอย่างที่นางผูกมัดตัวเองย่อมคงอยู่ ¹²แต่ถ้าสามีของนางได้ทำให้เป็นโมฆะในวันที่เขาได้ยิน สิ่งใดๆ ที่ออกจากปากของนางเกี่ยวกับคำบนบาน หรือเกี่ยวกับคำที่ผูกมัดตัวเองย่อมไม่คงอยู่ สามีของนางได้ทำให้เป็นโมฆะแล้ว และพระยาห์เวห์จะทรงให้อภัยนาง ¹³คำบนบานใดๆ หรือคำสาบานใดๆ ที่เป็นการปฏิเสธความต้องการภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า เป็นการบังคับใจของนางนั้น สามีของนางจะให้คงอยู่หรือเป็นโมฆะก็ได้ ¹⁴แต่ถ้าสามีของนางไม่กล่าวอะไรกับนางวันแล้ววันเล่า เขาก็ทำให้คำบนบานและคำสัญญาทั้งหมดของนางที่จะตกกับนางนั้นคงอยู่ เขาทำให้คงอยู่เพราะเขาไม่พูดอะไรกับนางในวันที่เขาได้ยิน ¹⁵แต่ถ้าเขาจะทำให้เป็นโมฆะอย่างแน่นอนหลังจากวันที่เขาได้ยิน เขาจะต้องรับความผิดแทนนาง”
 ¹⁶ข้อความเหล่านี้เป็นบรรดาข้อกำหนดซึ่งพระยาห์เวห์ทรงบัญชาโมเสสไว้ เป็นเรื่องระหว่างผู้ชายกับภรรยาของเขา และระหว่างบิดากับบุตรหญิง ขณะเมื่อเธอยังสาวและยังอยู่ในบ้านบิดาของเธอ

กันดารวิถี 31

การทำสงครามกับคนมีเดียน

 ¹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า ²“จงแก้แค้นคนมีเดียนเพื่อคนอิสราเอล หลังจากนั้นเจ้าจะจากภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า จะถูกรวบไปอยู่กับประชาชนของเจ้า” ³และโมเสสกล่าวกับประชาชนว่า “จงเตรียมคนในพวกเจ้าให้พร้อมด้วยอาวุธเพื่อทำสงคราม แล้วยกไปสู้กับพวกมีเดียน เพื่อแก้แค้นคนมีเดียนให้กับพระยาห์เวห์ ⁴จงส่งคนจากทุกเผ่าของอิสราเอลเผ่าละพันคนเข้าทำสงคราม” ⁵ดังนั้นเขาจึงจัดคนเผ่าละพันคนจากอิสราเอลที่เป็นพันๆ รวม 12,000 คน พร้อมด้วยอาวุธเพื่อเข้าสงคราม ⁶แล้วโมเสสส่งคนเผ่าละพันคนออกไปทำสงคราม เขาทั้งหลายออกไปทำสงครามพร้อมกับฟีเนหัสบุตรเอเลอาซาร์ปุโรหิตและเครื่องใช้บริสุทธิ์ และมีแตรปลุกอยู่ในมือของฟีเนหัส ⁷เขาทั้งหลายทำสงครามต่อสู้กับคนมีเดียนตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชาโมเสส และพวกเขาฆ่าผู้ชายหมดทุกคน ⁸เขาทั้งหลายประหารบรรดากษัตริย์คนมีเดียนพร้อมกับคนอื่นๆ ที่ถูกฆ่า ได้แก่เอวี เรเคม ศูร์ เฮอร์และเรบาซึ่งเป็นกษัตริย์ทั้งห้าของคนมีเดียน และเขาประหารบาลาอัมบุตรเบโอร์ด้วยดาบ ⁹คนอิสราเอลจับสตรีชาวมีเดียนมาเป็นเชลยพร้อมกับพวกเด็กๆ รวมทั้งกวาดเอาฝูงสัตว์เลี้ยง ฝูงแพะแกะ และข้าวของทั้งหมดไปเป็นของริบ ¹⁰แล้วเอาไฟเผาทุกเมืองซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของพวกเขา และเผาค่ายพักทั้งหมดของเขา ¹¹แล้วเก็บของที่ริบมาทั้งหมด และสิ่งที่ชิงมาทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์กลับไป ¹²แล้วพวกเขานำบรรดาเชลยและทรัพย์สินที่ชิงมาได้ รวมทั้งของที่ริบได้มายังโมเสส เอเลอาซาร์ปุโรหิต และชุมนุมชนอิสราเอลที่ค่ายพัก ณ ที่ราบโมอับริมแม่น้ำจอร์แดนตรงข้ามเมืองเยรีโค

การกลับมาจากสงคราม

 ¹³โมเสส เอเลอาซาร์ปุโรหิต และบรรดาผู้นำของชุมนุมชนออกไปต้อนรับเขาทั้งหลายนอกค่ายพัก ¹⁴และโมเสสโกรธพวกนายทหาร คือพวกนายพันและพวกนายร้อยผู้กลับจากการทำสงคราม ¹⁵โมเสสพูดกับเขาทั้งหลายว่า “พวกท่านไว้ชีวิตผู้หญิงทั้งหมดหรือ? ¹⁶ดูซิ หญิงเหล่านี้ทำให้คนอิสราเอลหลงทำผิดต่อพระยาห์เวห์ในเรื่องเปโอร์ โดยคำแนะนำของบาลาอัม และภัยพิบัติจึงเกิดขึ้นท่ามกลางชุมนุมชนของพระยาห์เวห์ ¹⁷ฉะนั้นจงประหารเด็กผู้ชายทุกคน และประหารผู้หญิงทุกคนซึ่งเคยร่วมหลับนอนกับผู้ชาย ¹⁸แต่ให้ไว้ชีวิตหญิงสาวที่ยังไม่เคยร่วมหลับนอนกับผู้ชายสำหรับพวกท่านเอง ¹⁹จงพักอยู่ภายนอกค่ายเจ็ดวัน คือทุกคนที่ได้ฆ่าคน และทุกคนที่ได้แตะต้องศพผู้ที่ถูกฆ่านั้น จงชำระตัวและชำระเชลยของตนในวันที่สามและวันที่เจ็ด ²⁰พวกท่านต้องชำระเครื่องแต่งกายทุกชิ้น เครื่องใช้ที่ทำด้วยหนังสัตว์ทุกชิ้น เครื่องใช้ที่ทำจากขนแพะทุกชิ้น และเครื่องใช้ที่ทำด้วยไม้ทุกชิ้น”
 ²¹และเอเลอาซาร์ปุโรหิตกล่าวกับคนที่ออกไปทำสงครามว่า “นี่เป็นข้อกำหนดของธรรมบัญญัติซึ่งพระยาห์เวห์ได้ทรงบัญชาโมเสส ²²เฉพาะทองคำ เงิน ทองสัมฤทธิ์ เหล็ก ดีบุก และตะกั่ว ²³และทุกสิ่งที่ทนไฟได้ ท่านทั้งหลายจงนำไปผ่านไฟ แล้วก็จะสะอาด อย่างไรก็ดีต้องล้างชำระมลทินด้วยน้ำ และสิ่งใดที่ทนไฟไม่ได้ท่านต้องผ่านน้ำ ²⁴ท่านต้องซักเสื้อผ้าของท่านในวันที่เจ็ด แล้วท่านจะสะอาด หลังจากนั้นพวกท่านจึงจะเข้ามาในค่ายได้”