⁹ข้าพระองค์ได้ประกาศข่าวดีเรื่องการช่วยกู้
 ในชุมนุมชนใหญ่
ข้าแต่พระยาห์เวห์ ตามที่พระองค์ทรงทราบแล้ว
 ข้าพระองค์มิได้ยับยั้งริมฝีปากของข้าพระองค์ไว้เลย
¹⁰ข้าพระองค์มิได้เก็บงำการชอบธรรมของพระองค์ไว้แต่ในใจ
 ข้าพระองค์ได้พูดถึงความซื่อสัตย์และความรอดของพระองค์
ข้าพระองค์มิได้ปิดบังความรักมั่นคงและความซื่อสัตย์ของพระองค์
 ไว้จากชุมนุมชนใหญ่
¹¹ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขออย่าทรงปิดกั้น
 พระกรุณาของพระองค์จากข้าพระองค์
ขอให้ความรักมั่นคงและความซื่อสัตย์ของพระองค์
 ปกป้องข้าพระองค์เสมอ
¹²เพราะความทุกข์ยากนับไม่ถ้วน
 ได้ล้อมข้าพระองค์ไว้
ความชั่วของข้าพระองค์ตามทันข้าพระองค์
 จนข้าพระองค์มองอะไรไม่เห็น
มันมากกว่าเส้นผมบนศีรษะข้าพระองค์
 ใจของข้าพระองค์ก็ฝ่อไป
¹³ข้าแต่พระยาห์เวห์ โปรดพอพระทัยที่จะช่วยกู้ข้าพระองค์
 ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงรีบมาช่วยข้าพระองค์เถิด
¹⁴ขอให้ผู้ที่มุ่งเอาชีวิตของข้าพระองค์
 อับอายและอดสูด้วยกัน
ขอให้ผู้ที่พอใจจะให้ข้าพระองค์เจ็บนั้น
 ต้องหันกลับไปและขายหน้า
¹⁵ผู้ที่พูดล้อเลียนข้าพระองค์ว่า “ฮะฮ้า ฮะฮ้า” นั้น
 ขอให้พวกเขาตกตะลึงเพราะความอับอาย
¹⁶ขอให้ทุกคนที่แสวงหาพระองค์
 ปีติและยินดีในพระองค์
ขอให้บรรดาผู้ที่รักความรอดของพระองค์
 กล่าวเสมอว่า “พระยาห์เวห์ใหญ่ยิ่งนัก”
¹⁷ฝ่ายข้าพระองค์ยากจนและขัดสน
 ขอองค์เจ้านายเอาพระทัยใส่ข้าพระองค์
พระองค์ทรงเป็นผู้อุปถัมภ์และผู้ช่วยกู้ของข้าพระองค์
 ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ขออย่าทรงรอช้า

การทรงจำแลงพระกาย

 ²⁸หลังจากพระองค์ตรัสคำเหล่านั้นได้ประมาณแปดวัน พระองค์ทรงพาเปโตร ยอห์น และยากอบขึ้นไปบนภูเขาเพื่อจะอธิษฐาน ²⁹ขณะพระองค์กำลังอธิษฐานอยู่ พระพักตร์ของพระองค์ก็เปลี่ยนไป และฉลองพระองค์ก็ขาวจนพร่าตา ³⁰และนี่แน่ะ มีสองคนสนทนาอยู่กับพระองค์ คือโมเสสและเอลียาห์ ³¹ผู้มาปรากฏด้วยรัศมี และกำลังกล่าวถึงการจากไปของพระองค์ซึ่งใกล้จะสำเร็จในกรุงเยรูซาเล็ม ³²ส่วนเปโตรกับคนที่อยู่ด้วยนั้นกำลังง่วงเหงาหาวนอน แต่เมื่อพวกเขาตาสว่างขึ้น เขาก็เห็นพระรัศมีของพระองค์และเห็นสองคนนั้นที่ยืนอยู่กับพระองค์ ³³เมื่อสองคนนั้นกำลังจะลาจากพระองค์ไป เปโตรทูลพระเยซูว่า “พระอาจารย์ ดีจริงๆ ที่เราได้มาอยู่ที่นี่ น่าจะทำเพิงขึ้นสามหลัง สำหรับพระองค์หลังหนึ่ง สำหรับโมเสสหลังหนึ่ง และสำหรับเอลียาห์หลังหนึ่ง” เปโตรไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ³⁴ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น ก็มีเมฆมาปกคลุมพวกเขาไว้ และเมื่อเข้าไปอยู่ในเมฆนั้นพวกเขาก็กลัว ³⁵แล้วมีพระสุรเสียงดังออกมาจากเมฆนั้นว่า “ผู้นี้เป็นบุตรของเรา เป็นผู้ที่เราเลือกสรรไว้ จงเชื่อฟังท่านเถิด” ³⁶เมื่อสิ้นพระสุรเสียงนั้นแล้ว พระเยซูก็ทรงปรากฏอยู่เพียงลำพัง พวกเขาก็ปิดเรื่องนี้เงียบ และในช่วงเวลาต่อมาเขาไม่ได้เล่าให้ใครฟังถึงสิ่งที่เขาเห็นนั้น

การทรงรักษาเด็กที่มีผีโสโครก

 ³⁷วันรุ่งขึ้นเมื่อพระองค์กับสาวกสามคนนั้นลงมาจากภูเขาแล้ว มหาชนมาพบพระองค์ 38นี่แน่ะ มีชายคนหนึ่งในฝูงชนร้องว่า “ท่านอาจารย์ โปรดช่วยดูลูกของข้าพเจ้าด้วย เพราะข้าพเจ้ามีลูกเพียงคนเดียว ³⁹เวลาเขาถูกผีสิง เด็กก็กรีดร้องขึ้นทันที ผีมักจะทำให้เขาชักดิ้นชักงอจนน้ำลายฟูมปาก ทำให้เนื้อตัวเขาฟกช้ำ และไม่ค่อยยอมออกจากตัวเขา ⁴⁰ข้าพเจ้าขอให้พวกสาวกของพระองค์ขับมันออก แต่เขาทำไม่ได้” ⁴¹พระเยซูจึงตรัสตอบว่า “โอ นี่เป็นยุคที่ขาดความเชื่อและวิปลาส เราจะต้องอยู่กับพวกท่านนานแค่ไหน? และจะต้องอดกลั้นกับพวกท่านนานเพียงไร? จงไปพาบุตรของท่านมาที่นี่” ⁴²ระหว่างที่เด็กคนนั้นกำลังมา ผีก็ทำให้เขาล้มลงชัก แต่พระเยซูตรัสสำทับผีโสโครกนั้น และทรงรักษาเด็กให้หาย แล้วส่งคืนให้บิดาของเขา ⁴³ทุกคนต่างก็ประหลาดใจมากในความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า

การทรงพยากรณ์อีกครั้ง ถึงการสิ้นพระชนม์ของพระองค์

 ระหว่างที่พวกเขายังประหลาดใจอยู่เพราะเหตุการณ์ทุกอย่างที่พระเยซูทรงทำนั้น พระองค์ตรัสกับพวกสาวกของพระองค์ว่า ⁴⁴“จงฟังคำเหล่านี้ให้ดี คือว่าบุตรมนุษย์จะต้องถูกมอบไว้ในมือมนุษย์” ⁴⁵แต่พวกสาวกไม่เข้าใจคำตรัสนี้ เพราะความหมายถูกซ่อนไว้จากพวกเขา เพื่อเขาจะไม่เข้าใจ และพวกเขาไม่กล้าถามพระองค์ถึงเรื่องนี้

ใครยิ่งใหญ่ที่สุด

 ⁴⁶มีการทุ่มเถียงกันเกิดขึ้นท่ามกลางพวกสาวกว่าในพวกเขาใครยิ่งใหญ่ที่สุด ⁴⁷พระเยซูทรงหยั่งรู้ความคิดในใจของพวกเขา จึงให้เด็กคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างๆ พระองค์ ⁴⁸แล้วตรัสกับพวกเขาว่า “ถ้าใครยอมรับเด็กเล็กๆ คนนี้ในนามของเรา คนนั้นก็ยอมรับเรา และใครที่ยอมรับเรา คนนั้นก็ยอมรับพระองค์ผู้ทรงใช้เรามา เพราะคนที่เล็กน้อยที่สุดในพวกท่านคือคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”

ผู้ที่ไม่ได้ต่อสู้ท่านก็อยู่ฝ่ายเดียวกับท่าน

 ⁴⁹ยอห์นทูลพระองค์ว่า “อาจารย์ พวกข้าพระองค์เห็นคนหนึ่งขับผีออกโดยพระนามของพระองค์ และข้าพระองค์ห้ามเขาเพราะเขาไม่ได้อยู่ในกลุ่มเรา” ⁵⁰พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “อย่าห้ามเขาเลย เพราะว่าใครก็ตามที่ไม่ได้ต่อสู้ท่านก็อยู่ฝ่ายเดียวกับท่านแล้ว”

ชาวสะมาเรียหมู่บ้านหนึ่งไม่ยอมต้อนรับพระเยซู

 ⁵¹เมื่อใกล้เวลาที่พระองค์จะถูกรับขึ้นไป พระองค์ตั้งพระทัยที่จะไปยังกรุงเยรูซาเล็ม ⁵²และพระองค์ทรงใช้ผู้ส่งข่าวล่วงหน้าไปก่อน พวกเขาก็เข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่งของชาวสะมาเรียเพื่อไปจัดเตรียมให้พระองค์ ⁵³แต่ชาวบ้านเหล่านั้นไม่ต้อนรับพระองค์เนื่องจากตั้งพระทัยที่จะไปยังกรุงเยรูซาเล็ม ⁵⁴เมื่อสาวกของพระองค์คือยากอบและยอห์นเห็นอย่างนั้นก็ทูลพระองค์ว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงต้องการให้พวกข้าพระองค์ขอไฟจากสวรรค์ลงมาเผาผลาญพวกเขาสำเนาโบราณบางฉบับ เพิ่มข้อความว่า อย่างเอลียาห์ได้ทำนั้นไหม? ⁵⁵แต่พระองค์ทรงหันมาตรัสห้ามพวกเขา ⁵⁶แล้วพระองค์กับพวกสาวกก็เดินทางต่อไปที่หมู่บ้านอีกแห่งหนึ่ง

เมืองของคนเลวี

 ¹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสส ณ ที่ราบโมอับริมแม่น้ำจอร์แดนตรงข้ามเมืองเยรีโคว่า ²“จงบัญชาคนอิสราเอลให้ยกเมืองจากมรดกที่พวกเขาได้รับเป็นกรรมสิทธิ์นั้นให้คนเลวีอาศัยบ้าง ทั้งทุ่งหญ้ารอบๆ เมืองเหล่านั้นก็ยกให้พวกเขาด้วย ³ให้เมืองแก่เขาเพื่อจะได้อยู่อาศัย และให้ทุ่งหญ้าเพื่อฝูงโค ฝูงสัตว์เลี้ยง และสัตว์ทั้งหมดของเขา ⁴ทุ่งหญ้าของเมืองต่างๆ ที่เจ้ายกให้แก่คนเลวีนั้น ให้มีขอบเขตนับจากกำแพงเมืองห่างออกไป 450 เมตรโดยรอบ ⁵และเจ้าจงวัดบริเวณรอบนอกของเมืองด้านตะวันออกให้ยาว 900 เมตร ด้านใต้ยาว 900 เมตร ด้านตะวันตกยาว 900 เมตร และด้านเหนือยาว 900 เมตร โดยให้ตัวเมืองอยู่ตรงกลาง และนี่จะเป็นบริเวณทุ่งหญ้าสำหรับพวกเขาในเมืองเหล่านั้น ⁶เมืองที่พวกเจ้าจะยกให้แก่คนเลวีนั้น คือเมืองลี้ภัยหกเมืองซึ่งเจ้าจะอนุญาตให้ผู้ที่ฆ่าคนหลบหนีไปที่นั่น และเจ้าจงเพิ่มให้พวกเขาอีกสี่สิบสองเมือง ⁷เมืองทั้งหมดที่เจ้ายกให้คนเลวีก็จะเป็นสี่สิบแปดเมือง รวมทั้งทุ่งหญ้าของเมืองเหล่านั้นด้วย ⁸เมืองต่างๆ ที่เจ้าจะยกให้พวกเขาจากกรรมสิทธิ์ของคนอิสราเอลนั้น ให้เอาเมืองมากหน่อยจากเผ่าใหญ่ และเอาเมืองน้อยหน่อยจากเผ่าเล็ก ให้แต่ละเผ่ายกเมืองแก่คนเลวีตามส่วนของมรดกที่ได้รับ”

เมืองลี้ภัย

 ⁹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า ¹⁰“จงกล่าวกับคนอิสราเอลและพูดกับพวกเขาว่า เมื่อเจ้าทั้งหลายข้ามแม่น้ำจอร์แดนเข้าในแผ่นดินคานาอัน ¹¹เจ้าจงเลือกเมืองต่างๆ ให้เป็นเมืองลี้ภัยสำหรับเจ้าทั้งหลาย เพื่อให้ผู้ที่ฆ่าคนโดยไม่เจตนาหลบหนีไปอยู่ที่นั่นได้ ¹²ให้เมืองเหล่านั้นเป็นเมืองลี้ภัยจากผู้แก้แค้นสำหรับพวกเจ้า เพื่อไม่ให้ผู้ฆ่าคนต้องตายก่อนที่เขาจะยืนต่อหน้าชุมนุมชนและรับการพิพากษา ¹³เมืองต่างๆ ที่เจ้ายกให้นั้นจะเป็นเมืองลี้ภัยหกเมืองสำหรับพวกเจ้า ¹⁴เจ้าจงให้สามเมืองอยู่ทางฟากตะวันออกของแม่น้ำจอร์แดน และอีกสามเมืองอยู่ในแผ่นดินคานาอัน ให้เป็นเมืองลี้ภัย ¹⁵ทั้งหกเมืองนี้ให้เป็นเมืองลี้ภัยสำหรับคนอิสราเอล คนต่างด้าว และคนที่มาอาศัยอยู่ท่ามกลางเขา เพื่อให้ผู้ที่ฆ่าคนโดยไม่เจตนาทุกคนจะหลบหนีไปที่นั่นได้

เรื่องผู้ฆ่าคนและการแก้แค้น

 ¹⁶“แต่ถ้าใครตีคนด้วยเครื่องมือเหล็กจนคนนั้นตาย เขาก็เป็นฆาตกร ฆาตกรต้องถูกประหารชีวิต ¹⁷และถ้าใครทุบคนด้วยก้อนหินในมือที่มีขนาดฆ่าคนได้ แล้วคนนั้นตาย เขาก็เป็นฆาตกร ฆาตกรต้องถูกประหารชีวิต ¹⁸หรือใครใช้ไม้ในมือซึ่งมีขนาดฆ่าคนได้ตีคน แล้วคนนั้นตาย เขาเป็นฆาตกร ฆาตกรต้องถูกประหารชีวิต ¹⁹ให้ผู้แก้แค้นแทนโลหิตเองเป็นผู้ประหารชีวิตฆาตกรนั้น ให้ผู้แก้แค้นแทนโลหิตประหารชีวิตคนนั้นเมื่อพบเขา ²⁰ถ้าใครแทงคนอื่นด้วยความเกลียดชัง หรือซุ่มคอยขว้างจนคนนั้นตาย ²¹หรือชกด้วยมือจนคนนั้นตายเพราะเป็นศัตรูกัน ให้ประหารชีวิตผู้ที่ทำให้คนนั้นตาย เขาเป็นฆาตกร ให้ผู้แก้แค้นแทนโลหิตประหารชีวิตฆาตกรเมื่อพบเขา
 ²²“แต่ถ้าใครแทงถูกคนอื่นอย่างกะทันหันโดยไม่ได้เป็นศัตรูกัน หรือเอาอะไรขว้างถูกเขาโดยไม่ได้ดักซุ่มอยู่ ²³หรือใช้ก้อนหินขนาดฆ่าคนได้ขว้างถูกเขาโดยไม่เห็น แล้วคนนั้นตาย แต่เขาไม่ได้เป็นศัตรู และไม่ได้มุ่งทำร้ายคนนั้น ²⁴ก็ให้ชุมนุมชนตัดสินความระหว่างผู้ฆ่าคนและผู้แก้แค้นแทนโลหิตตามกฎหมายนี้ ²⁵ให้ชุมนุมชนช่วยผู้ที่ฆ่าคนให้พ้นจากมือของผู้แก้แค้นแทนโลหิต ให้ชุมนุมชนนำตัวเขากลับไปยังเมืองลี้ภัยที่เขาหลบหนีไปอยู่นั้น ให้เขาอาศัยอยู่ที่นั่นจนกว่ามหาปุโรหิตผู้ได้รับการเจิมด้วยน้ำมันบริสุทธิ์จะถึงแก่กรรม ²⁶แต่ถ้าเมื่อไรที่ผู้ฆ่าคนออกจากเขตเมืองลี้ภัยซึ่งเขาหนีเข้าไปอยู่นั้น ²⁷และผู้แก้แค้นแทนโลหิตพบคนนั้นที่นอกเขตเมืองลี้ภัย แล้วผู้แก้แค้นแทนโลหิตฆ่าผู้ฆ่าคนนั้น เขาก็ไม่มีความผิดจากการฆ่าคน ²⁸เพราะว่าผู้ฆ่าคนนั้นต้องอยู่ในเขตเมืองลี้ภัยจนกว่ามหาปุโรหิตจะถึงแก่กรรม หลังจากมหาปุโรหิตถึงแก่กรรมแล้ว ผู้ฆ่าคนนั้นจึงจะกลับไปยังที่ดินซึ่งเขาถือกรรมสิทธิ์อยู่นั้นได้ ²⁹“สิ่งเหล่านี้จะเป็นหลักเกณฑ์แห่งกฎหมายของเจ้าตลอดไป ในทุกๆ ที่ที่เจ้าอาศัยอยู่ ³⁰ใครก็ตามที่ฆ่าคน ก็ให้ฆาตกรนั้นถูกประหารชีวิตตามปากคำของพยาน แต่อย่าประหารใครด้วยพยานเพียงปากเดียว ³¹ยิ่งกว่านั้น ห้ามเจ้ารับค่าไถ่ชีวิตของผู้ฆ่าคนที่มีความผิดถึงตาย เพราะเขาต้องตายแน่นอน ³²และห้ามเจ้ารับค่าไถ่ของคนที่หลบหนีไปยังเมืองลี้ภัย เพื่อให้กลับมาอยู่ในที่ดินของเขาก่อนที่มหาปุโรหิตภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ปุโรหิตจะถึงแก่กรรม ³³ดังนั้นพวกเจ้าจึงจะไม่ทำให้แผ่นดินที่เจ้าอยู่เป็นมลทิน เพราะโลหิตทำให้แผ่นดินเป็นมลทิน และไม่มีอะไรที่จะชำระแผ่นดินให้หมดมลทินจากโลหิตที่หลั่งลงบนนั้น นอกจากโลหิตของผู้นั้นที่ทำให้โลหิตหลั่งลง ³⁴ห้ามเจ้าทำให้แผ่นดินที่เจ้าอาศัยอยู่ซึ่งเราเองก็อยู่ท่ามกลางนั้นเป็นมลทิน เพราะว่าเราคือพระยาห์เวห์ผู้อยู่ท่ามกลางคนอิสราเอล”

กันดารวิถี 36

การสมรสของหญิงที่รับมรดก

 ¹หัวหน้าสกุลของตระกูลกิเลอาด บุตรของมาคีร์ ผู้เป็นบุตรของมนัสเสห์แห่งพงศ์พันธุ์โยเซฟ เข้ามาใกล้และพูดต่อหน้าโมเสสและต่อหน้าพวกผู้นำ คือบรรดาหัวหน้าสกุลของคนอิสราเอล ²พวกเขาพูดว่า “พระยาห์เวห์ทรงบัญชาเจ้านายของข้าพเจ้าให้จับฉลากยกแผ่นดินเป็นมรดกแก่คนอิสราเอล และเจ้านายของข้าพเจ้าได้รับพระบัญชาจากพระยาห์เวห์ให้ยกมรดกของเศโลเฟหัด พี่น้องของเราแก่บุตรหญิงทั้งหลายของเขา ³ถ้าพวกเธอแต่งงานกับบุตรชายของใครคนหนึ่งในเผ่าอื่นของคนอิสราเอล ส่วนมรดกของพวกเธอก็จะถูกโยกย้ายไปจากมรดกแห่งบรรพบุรุษของเรา แล้วไปเพิ่มให้กับมรดกของเผ่าที่เธอไปอยู่ด้วย เพราะฉะนั้นจึงเป็นการโยกย้ายมรดกไปจากส่วนที่จัดแบ่งไว้เป็นของเรานั้น ⁴และเมื่อถึงปีอิสรภาพของคนอิสราเอล มรดกที่เป็นส่วนของพวกเธอก็จะถูกเพิ่มให้กับส่วนของเผ่าที่เธอไปอยู่ด้วย ดังนั้นส่วนมรดกของพวกเธอก็จะถูกโยกย้ายไปจากส่วนมรดกของเผ่าแห่งบรรพบุรุษของเรา”
 ⁵และโมเสสบัญชาคนอิสราเอลตามพระดำรัสของพระยาห์เวห์ว่า “คนเผ่าโยเซฟพูดถูกต้องแล้ว ⁶นี่คือสิ่งที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชาเกี่ยวกับบุตรหญิงของเศโลเฟหัด ซึ่งว่า ‘จงให้พวกเธอแต่งงานกับใครก็ได้ที่เธอพอใจ เพียงแต่จะต้องแต่งงานกับคนภายในตระกูลของเผ่าแห่งบรรพบุรุษของเธอ ⁷ดังนี้แหละส่วนมรดกของคนอิสราเอลจะไม่ถูกเปลี่ยนมือจากเผ่าหนึ่งไปให้อีกเผ่าหนึ่ง เพราะอิสราเอลแต่ละคนต้องปักหลักอยู่ในที่มรดกของเผ่าแห่งบรรพบุรุษของตน ⁸และบุตรหญิงทุกคนผู้รับกรรมสิทธิ์ในมรดกในเผ่าใดของคนอิสราเอล ก็ให้แต่งงานกับคนใดคนหนึ่งจากตระกูลในเผ่าแห่งบรรพบุรุษบิดาของตน เพื่อคนอิสราเอลแต่ละคนจะถือกรรมสิทธิ์ในมรดกของบรรพบุรุษบิดาของเขา ⁹ดังนั้นจะไม่มีมรดกที่ถูกเปลี่ยนจากเผ่าหนึ่งไปยังอีกเผ่าหนึ่ง เพราะอิสราเอลแต่ละเผ่าต้องปักหลักอยู่ในที่มรดกของตน’ ”
 ¹⁰พระยาห์เวห์ทรงบัญชาโมเสสอย่างไร บุตรหญิงทั้งหลายของเศโลเฟหัดก็ทำอย่างนั้น ¹¹และบรรดาบุตรหญิงของเศโลเฟหัดคือ มาลาห์ ทีรซาห์ โฮกลาห์ มิลคาห์ และโนอาห์ต่างก็แต่งงานกับพวกบุตรชายของลุงของตน ¹²พวกเธอแต่งงานกับคนจากตระกูลมนัสเสห์บุตรของโยเซฟ และส่วนมรดกของพวกเธอก็คงอยู่ในเผ่าของตระกูลแห่งบรรพบุรุษของเธอ
 ¹³สิ่งเหล่านี้เป็นพระบัญญัติและกฎหมาย ซึ่งพระยาห์เวห์ทรงบัญชาคนอิสราเอลผ่านโมเสส ณ ที่ราบโมอับริมแม่น้ำจอร์แดนตรงข้ามเมืองเยรีโค