หลักการแห่งความพึงพอใจ

⁵คนมีปัญญาย่อมมีอำนาจมาก
 และคนมีความรู้ก็มีกำลังมากขึ้น
⁶เพราะโดยการชี้แนะ เจ้าจะทำสงครามได้
 และโดยมีที่ปรึกษามาก ย่อมมีชัยชนะ
⁷สำหรับคนโง่นั้นปัญญาสูงเกินไป
 ที่ประตูเมืองเขาไม่อ้าปากพูด
⁸คนที่วางแผนทำชั่ว
 เขาเรียกกันว่าคนเจ้าเล่ห์
⁹การคิดประดิษฐ์ความโง่เป็นบาป
 และคนชอบเยาะเย้ยเป็นที่เกลียดชังต่อมนุษย์
¹⁰ถ้าเจ้าอ่อนล้าในวันยากลำบาก
 กำลังของเจ้าก็น้อย
¹¹จงช่วยคนที่ถูกนำไปสู่ความตาย
 และจงเหนี่ยวรั้งคนที่กำลังโซเซไปสู่การถูกฆ่า
¹²ถ้าเจ้าจะว่า “ดูเถิด พวกเราไม่รู้เรื่องนี้เลย”
 พระองค์ผู้ทรงตรวจดูจิตใจจะไม่ทรงรับทราบหรือ?
พระองค์ผู้ทรงคุ้มครองชีวิตของเจ้าจะไม่ทรงทราบหรือ?
 และพระองค์จะไม่ทรงตอบแทนทุกคนตามการกระทำของเขาหรือ?
¹³ลูกเอ๋ย จงกินน้ำผึ้ง เพราะเป็นของดี
 อันน้ำผึ้งที่หยดจากรวงนั้นมีรสหวานแก่ลิ้นของเจ้า
¹⁴จงรู้เถิดว่าปัญญาก็เป็นเช่นนั้นแก่วิญญาณของเจ้า
 ถ้าเจ้าพบปัญญาก็จะมีอนาคต
 และความหวังของเจ้าจะไม่สลาย

การตักเตือน

 ²ข้าพเจ้าขอเตือนนางยูโอเดีย และขอเตือนนางสินทิเค ให้มีจิตใจปรองดองกันในองค์พระผู้เป็นเจ้า ³ข้าพเจ้าขอร้องตัวท่านด้วยท่านผู้เป็นเพื่อนร่วมงานอย่างแท้จริง จงช่วยผู้หญิงทั้งสองที่สู้เพื่อข่าวประเสริฐร่วมกับข้าพเจ้า เคลเมนท์ และคนอื่นๆ ที่เป็นเพื่อนร่วมงานของข้าพเจ้า ซึ่งชื่อของเขาทั้งหลายมีอยู่ในหนังสือแห่งชีวิตแล้ว
 ⁴จงชื่นชมยินดีในองค์พระผู้เป็นเจ้าทุกเวลา ข้าพเจ้าขอย้ำอีกครั้งว่าจงชื่นชมยินดีเถิด ⁵จงให้ความอ่อนสุภาพของท่านทั้งหลายประจักษ์แก่ทุกคน องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงอยู่ใกล้แล้ว ⁶อย่ากระวนกระวายในสิ่งใดๆ เลย แต่จงทูลพระเจ้าให้ทรงทราบทุกสิ่งที่พวกท่านขอ โดยการอธิษฐานและการวิงวอน พร้อมกับการขอบพระคุณ ⁷แล้วสันติสุขของพระเจ้าที่เกินความเข้าใจ จะคุ้มครองจิตใจและความคิดของท่านทั้งหลายไว้ในพระเยซูคริสต์
 ⁸สุดท้ายนี้พี่น้องทั้งหลาย ขอจงใคร่ครวญดูสิ่งเหล่านี้คือ สิ่งที่เป็นจริง สิ่งที่น่านับถือ สิ่งที่ยุติธรรม สิ่งที่บริสุทธิ์ สิ่งที่น่ารัก สิ่งที่ควรแก่การสรรเสริญ รวมทั้งถ้ามีสิ่งใดที่ยอดเยี่ยม สิ่งใดที่น่ายกย่อง ⁹และพวกท่านจงปฏิบัติตามสิ่งที่ท่านเรียนรู้ รับไว้ ได้ยิน และได้เห็นในข้าพเจ้า แล้วพระเจ้าผู้ประทานสันติสุขจะสถิตกับพวกท่าน

ตอบรับเรื่องของฝากจากชาวฟีลิปปี

 ¹⁰ข้าพเจ้ามีความชื่นชมยินดีอย่างยิ่งในองค์พระผู้เป็นเจ้า เพราะว่าในที่สุดท่านทั้งหลายก็หวนกลับมาคิดถึงข้าพเจ้าอีก ความจริงท่านยังคิดถึงข้าพเจ้าอยู่ แต่ยังหาโอกาสไม่ได้ ¹¹ข้าพเจ้าไม่ได้พูดเนื่องจากความขัดสน เพราะข้าพเจ้าเรียนรู้ที่จะพอใจในสภาพที่เป็นอยู่ ¹²ข้าพเจ้ารู้จักความขาดแคลนและรู้จักความอุดมสมบูรณ์ ไม่ว่าในกรณีใดหรือในทุกกรณี ข้าพเจ้าได้เรียนรู้เคล็ดลับในการเผชิญความอิ่มท้องและความอดอยาก ความอุดมสมบูรณ์และความขัดสนแล้ว ¹³ข้าพเจ้าเผชิญได้ทุกอย่างโดยพระองค์ผู้ทรงเสริมกำลังข้าพเจ้า
 ¹⁴อย่างไรก็ตาม ก็ยังเป็นความกรุณาของท่านที่มีส่วนในความยากลำบากของข้าพเจ้า ¹⁵และพวกท่านชาวฟีลิปปีก็รู้แล้วว่า เมื่อข้าพเจ้าออกจากแคว้นมาซิโดเนียในช่วงเริ่มแรกของการประกาศข่าวประเสริฐนั้น ไม่มีคริสตจักรใดมีส่วนร่วมกับข้าพเจ้าในรายรับรายจ่ายนอกจากท่านพวกเดียว ¹⁶แม้แต่เมื่อข้าพเจ้าอยู่ที่เมืองเธสะโลนิกา พวกท่านก็ส่งของไปช่วยข้าพเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า ¹⁷ไม่ใช่ว่าข้าพเจ้าเสาะหาของกำนัล แต่ข้าพเจ้าเสาะหาผลกำไรในบัญชีของพวกท่านให้ทวีมากขึ้น ¹⁸ข้าพเจ้าได้รับทุกอย่างครบถ้วนและมีเหลือเฟือ ข้าพเจ้ามีเต็มบริบูรณ์เพราะได้รับของฝากของท่านทั้งหลายจากเอปาโฟรดิทัส สิ่งเหล่านั้นเป็นของถวายที่หอมหวาน เป็นเครื่องบูชาที่พระเจ้าโปรดรับและพอพระทัย ¹⁹และพระเจ้าของข้าพเจ้าจะประทานทุกสิ่งที่จำเป็นแก่พวกท่านจากทรัพย์อันรุ่งโรจน์ของพระองค์ในพระเยซูคริสต์ ²⁰ขอพระสิริจงมีแด่พระเจ้าพระบิดาของเราสืบๆ ไปเป็นนิตย์ อาเมน

คำทักทายสุดท้าย

 ²¹ข้าพเจ้าขอฝากคำทักทายมายังธรรมิกชนทุกคนในพระเยซูคริสต์ พี่น้องทั้งหลายที่อยู่ด้วยกับข้าพเจ้าก็ฝากคำทักทายมายังท่าน ²²พวกธรรมิกชนทั้งหมดฝากคำทักทายมายังท่านทั้งหลายด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรดาคนที่อยู่ในราชสำนักของจักรพรรดิซีซาร์
 ²³ขอพระคุณของพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้า จงดำรงอยู่กับจิตวิญญาณของท่านทั้งหลายเถิด

ความน่ากลัวของการบุกรุกที่จะมาถึงเยรูซาเล็ม

¹ประชาชนเบนยามินเอ๋ย จงหนีไปเพื่อความปลอดภัย
 หนีจากใจกลางกรุงเยรูซาเล็ม
จงเป่าเขาสัตว์ในเมืองเทโคอา
 และยกสัญญาณขึ้นไว้เหนือหมู่บ้านเบธฮักเคเรม
เพราะเหตุร้ายโผล่มาจากทิศเหนือ
 คือการทำลายอย่างใหญ่หลวง
²เราจะทำลายสาวสวยและแบบบาง
 คือบุตรีศิโยนเสีย
³ผู้เลี้ยงแกะพร้อมกับฝูงแกะจะมาสู้เธอ
 เขาจะตั้งเต็นท์ไว้รอบเธอ
 ต่างก็จะหากินอยู่ในที่ของมัน
⁴“จงเตรียมทำสงครามกับเธอ
 จงลุกขึ้น ให้เราโจมตีเวลาเที่ยงวัน”
“วิบัติแก่พวกเรา เพราะว่ากลางวันล่วงไปแล้ว
 เงาของเวลาเย็นก็ทอดยาวออกไป”
⁵“จงลุกขึ้น ให้เราเข้าตีเวลากลางคืน
 และทำลายบรรดาวังของเธอเสีย”
⁶เพราะพระยาห์เวห์จอมทัพตรัสดังนี้ว่า
 “จงโค่นต้นไม้ของเธอลง
จงก่อเชิงเทินไว้สู้กรุงเยรูซาเล็ม
 นี่แหละนครที่ต้องถูกลงโทษ
 ภายในเธอไม่มีอะไรนอกจากการบีบบังคับ
⁷บ่อน้ำทำให้น้ำเย็นอยู่เสมอฉันใด
 เธอก็ทำให้เกิดความอธรรมขึ้นเรื่อยๆ ฉันนั้น
ความทารุณและการทำลายมีให้ได้ยินเสมอภายในเธอ
 ความเจ็บปวดและการบาดเจ็บก็ปรากฏต่อหน้าเราเสมอ
⁸เยรูซาเล็มเอ๋ย จงรับคำตักเตือนเถิด
 เกรงว่าเราจะปลีกตัวไปเสียจากเจ้า
เกรงว่าเราจะทำให้เจ้าเป็นที่ร้างเปล่า
 เป็นแผ่นดินที่ปราศจากคนอาศัย”
⁹พระยาห์เวห์จอมทัพตรัสดังนี้ว่า
 “เขาทั้งหลายจะกวาดคนอิสราเอล
ที่เหลืออยู่นั้นไปเสียทั้งหมดอย่างเก็บผลองุ่น
 เหมือนคนเก็บผลองุ่นเอามือเก็บผล
 ตามกิ่งของมันอีกครั้งหนึ่ง”
¹⁰ข้าพเจ้าควรจะพูดและให้คำตักเตือนแก่ใคร
 เพื่อเขาจะได้เชื่อฟัง?
ดูสิ หูของเขาตันเสียแล้ว
 เขาฟังไม่ได้
นี่แน่ะ พระวจนะของพระยาห์เวห์เป็นสิ่งที่เขาดูแคลน
 เขาไม่พอใจฟัง
¹¹แต่ ข้าพเจ้ามีพระพิโรธของพระยาห์เวห์เต็มไปหมด
 ข้าพเจ้าจะเก็บมันไว้อีกไม่ไหวแล้ว
“จงเทมันรดเด็กๆ ตามถนน
 และรดพวกหนุ่มๆ ที่ชุมนุมกันอยู่ด้วย
ทั้งสามีและภรรยาก็จะต้องเอาไป
 ทั้งคนแก่และคนชราด้วย
¹²บ้านเรือนของพวกเขาจะต้องยกให้เป็นของคนอื่น
 ทั้งไร่นาและภรรยาของเขาด้วย
เพราะเราจะเหยียดมือของเราออกต่อสู้ชาวแผ่นดินนั้น”
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ
¹³“เพราะว่า ตั้งแต่คนต่ำต้อยที่สุดจนถึงคนใหญ่โตที่สุด
 ทุกคนโลภอยากได้กำไรที่ไม่ยุติธรรม
และทุกคนต่างฉ้อฉล
 ตั้งแต่ผู้เผยพระวจนะจนถึงปุโรหิต
¹⁴เขาทั้งหลายได้รักษาแผลของประชากรของเราเพียงผิวเผิน
 กล่าวว่า ‘สวัสดิภาพ สวัสดิภาพ’
 เมื่อไม่มีสวัสดิภาพเลย
¹⁵เมื่อเขาทำการน่าเกลียดน่าชัง เขาอับอายหรือเปล่า?
 เปล่า เขาไม่อับอายเลย
เขาไม่รู้จักอาย
 เพราะฉะนั้น เขาจะล้มลงท่ามกลางพวกที่ล้มแล้ว
เมื่อเราลงโทษพวกเขา เขาจะล้มคว่ำ”
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ
¹⁶พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า
 “จงยืนที่ถนนและมองให้ดี
และถามหาทางโบราณนั้น
 ว่าทางดีอยู่ที่ไหน แล้วจงเดินในทางนั้น
และให้จิตใจของเจ้าได้ความสงบ
 แต่เขาทั้งหลายกล่าวว่า ‘เราจะไม่เดินในทางนั้น’
¹⁷เราวางยามไว้สำหรับพวกเจ้า สั่งว่า
 จงฟังเสียงเขาสัตว์
 แต่เขาทั้งหลายกล่าวว่า ‘พวกเราจะไม่ฟัง’
¹⁸เพราะฉะนั้น ชนชาติทั้งหลายเอ๋ย จงฟัง
 ที่ประชุมเอ๋ย จงทราบเถิดว่า อะไรจะบังเกิดขึ้นแก่เขา
¹⁹พิภพเอ๋ย จงฟังเถิด นี่แน่ะ เรากำลังนำการร้ายมาเหนือประชาชนนี้
 คือผลแห่งกลอุบายของเขา เพราะเขาไม่ได้เชื่อฟังถ้อยคำของเรา
 ส่วนธรรมบัญญัติของเรานั้นเขาปฏิเสธเสีย
²⁰เจ้านำกำยานจากเมืองเชบา
 และตะไคร้จากเมืองไกลมาให้เราเพื่ออะไรเล่า?
เครื่องบูชาเผาทั้งตัวของเจ้ายังไม่เป็นที่ยอมรับ
 หรือเครื่องสัตวบูชาของเจ้าก็ไม่เป็นที่พอใจเรา
²¹เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์จึงตรัสดังนี้ว่า
 ดูสิ ต่อหน้าประชาชนนี้
เราจะวางเครื่องสะดุดไว้ให้เขาสะดุด
 ทั้งบิดาและบุตรด้วยกัน
 ทั้งเพื่อนบ้านและมิตรสหายจะพินาศ”
²²พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า
 “นี่แน่ะ ชนชาติหนึ่งกำลังมาจากแดนเหนือ
 ประชาชาติใหญ่ชาติหนึ่งถูกเร้าให้มาจากส่วนไกลสุดของพิภพ
²³เขาทั้งหลายจับคันธนูและหอก
 เขาดุร้ายและไม่มีความเมตตา
เสียงของเขาก็เหมือนเสียงทะเลกำเริบ
 เขาขี่ม้า
และเตรียมพร้อมเหมือนบุรุษเข้าสงคราม
 บุตรีศิโยนเอ๋ย พวกเขามาต่อสู้เจ้า”
²⁴พวกเราได้ยินข่าวเหล่านั้น
 มือของเราก็อ่อนลงอย่างช่วยไม่ได้
ความระทมอย่างแสนสาหัสได้จับเราไว้
 เป็นความเจ็บปวดเหมือนสตรีกำลังคลอดบุตร
²⁵อย่าเดินออกไปในทุ่งนา
 หรือเดินบนถนน
เพราะศัตรูมีดาบ
 มีความสยดสยองอยู่ทุกด้าน
²⁶ประชากรของเราเอ๋ย จงเอาผ้ากระสอบคาดเอวไว้
 และกลิ้งเกลือกอยู่ในกองเถ้า
จงไว้ทุกข์เหมือนทำเพื่อบุตรชายคนเดียว
 เป็นการคร่ำครวญอย่างขมขื่นที่สุด
เพราะว่าผู้ทำลาย
 มาสู้เราในทันทีทันใด
²⁷“เราได้ทำให้เจ้าเป็นผู้ลองและผู้ทดสอบท่ามกลางประชากรของเรา
 เพื่อเจ้าจะได้รู้และลองพฤติการณ์ทั้งหลายของเขา
²⁸พวกเขามักกบฏอย่างดื้อด้านทั้งสิ้น
 เที่ยวนินทาไป
พวกเขาเป็นทองสัมฤทธิ์ และเป็นเหล็ก
 เขาทุกคนประพฤติเลวทรามทั้งนั้น
²⁹เครื่องเป่าลมของเขาเป่าอย่างดุเดือด
 ตะกั่วก็ถูกไฟเผาผลาญเสีย
ถลุงกันเรื่อยไปก็เปล่าประโยชน์
 เพราะว่าคนชั่วก็ยังไม่หายไปได้
³⁰จะเรียกเขาทั้งหลายได้ว่าเป็นเงินที่ถูกปฏิเสธ
 เพราะพระยาห์เวห์ทรงปฏิเสธเขาเสียแล้ว”

เยเรมีย์ 7

เยเรมีย์ประกาศต่อชนชาติถึงการพิพากษาของพระเจ้า

 ¹พระวจนะจากพระยาห์เวห์มาถึงเยเรมีย์ว่า ²“เจ้าจงยืนอยู่ในประตูกำแพงพระนิเวศของพระยาห์เวห์ และร้องประกาศถ้อยคำเหล่านี้ที่นั่นว่า บรรดาคนยูดาห์ทั้งปวงผู้เข้าประตูกำแพงนี้มาเพื่อจะนมัสการพระยาห์เวห์ จงฟังพระวจนะพระยาห์เวห์ ³พระยาห์เวห์จอมทัพพระเจ้าของอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า จงซ่อมทางและการกระทำของเจ้าเสีย และเราจะให้เจ้าอาศัยอยู่ในสถานที่นี้ ⁴อย่าไว้วางใจในคำหลอกลวงเหล่านี้ที่ว่า ‘นี่เป็นพระวิหารของพระยาห์เวห์ พระวิหารของพระยาห์เวห์ พระวิหารของพระยาห์เวห์’
 ⁵“เพราะว่า ถ้าเจ้าซ่อมทางและการกระทำของเจ้าจริงๆ ถ้าเจ้าให้ความยุติธรรมต่อกันและกันจริงๆ ⁶ถ้าเจ้าไม่ข่มเหงคนต่างด้าว ลูกกำพร้าพ่อหรือแม่ม่าย และไม่ทำให้โลหิตที่ไร้ความผิดต้องหลั่งออกจนถึงตายในที่นี้ และถ้าเจ้าทั้งหลายไม่ติดตามพระอื่นไปให้เจ็บตัวเอง ⁷แล้วเราจะให้เจ้าอาศัยอยู่ในสถานที่นี้ ในแผ่นดินซึ่งเราได้ยกให้แก่บรรพบุรุษของเจ้าตั้งแต่อดีตกาลจนตลอดไปเป็นนิตย์
 ⁸“นี่แน่ะ เจ้าวางใจในคำหลอกลวงโดยไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย ⁹เจ้าจะลักทรัพย์ ฆ่าคน ล่วงประเวณี สาบานเท็จ เผาเครื่องบูชาถวายพระบาอัลและติดตามพระอื่น ซึ่งเจ้าทั้งหลายไม่รู้จัก ¹⁰แล้วก็มายืนต่อหน้าเราในนิเวศนี้ ซึ่งเรียกตามชื่อของเรา และกล่าวว่า ‘เราทั้งหลายได้รับการช่วยกู้แล้ว’ เพื่อจะไปทำสิ่งน่าเกลียดน่าชังเหล่านั้นทั้งสิ้นอีกหรือ? ¹¹ในสายตาของเจ้า นิเวศซึ่งเรียกตามชื่อของเราได้กลายเป็นถ้ำของพวกโจรไปแล้วหรือ? นี่แน่ะ ตัวเราได้เห็นเอง พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ ¹²แต่จงไปยังสถานที่ของเราซึ่งเคยอยู่ในเมืองชิโลห์ ซึ่งตอนแรกได้ทำให้ชื่อของเราอยู่ที่นั่น จงดูว่าเพราะความชั่วร้ายของอิสราเอลประชากรของเรา เราได้ทำอะไรต่อสถานที่นั้น ¹³และบัดนี้ เพราะเจ้าทั้งหลายได้ทำสิ่งเหล่านี้ทั้งสิ้น พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ และเมื่อเราพูดกับเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เจ้าทั้งหลายไม่ได้ฟัง และเมื่อเราได้เรียกพวกเจ้า แต่เจ้าไม่ได้ตอบ ¹⁴ดังนั้นเราจะทำต่อนิเวศนี้ซึ่งเราเรียกตามชื่อของเรา และซึ่งพวกเจ้าได้วางใจนั้น และทำต่อสถานที่ซึ่งเราได้ยกให้แก่เจ้าและแก่บรรพบุรุษของเจ้าเหมือนเราได้ทำต่อชิโลห์ ¹⁵และเราจะเหวี่ยงเจ้าทิ้งจากสายตาของเรา เหมือนอย่างที่เราได้ทิ้งบรรดาพวกพี่น้องของเจ้า คือบรรดาเชื้อสายของเอฟราอิมทั้งหมดนั้น

ความไม่เชื่อฟังของประชาชน

 ¹⁶“ส่วนเจ้าหมายถึง เยเรมีย์ อย่าอธิษฐานเพื่อประชากรนี้ อย่าร้องขอหรืออธิษฐานเพื่อเขา และอย่าวิงวอนต่อเรา เพราะเราจะไม่ฟังเจ้า ¹⁷เจ้าไม่เห็นหรือว่า เขาทำอะไรกันในเมืองทั้งหลายของยูดาห์ และตามถนนหนทางในเยรูซาเล็ม ¹⁸พวกเด็กๆ ก็เก็บฟืน พวกพ่อๆ ก็ก่อไฟ พวกผู้หญิงก็นวดแป้ง เพื่อทำขนมถวายแด่เจ้าแม่แห่งฟ้าสวรรค์ และเขาเทเครื่องดื่มบูชาถวายแด่พระอื่นๆ เพื่อยั่วยุให้เราโกรธ ¹⁹พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า เขายั่วยุเราหรือ ไม่ใช่ยั่วยุตัวเขาเองให้ได้รับความอับอายหรือ? ²⁰ฉะนั้น พระยาห์เวห์องค์เจ้านายจึงตรัสดังนี้ว่า นี่แน่ะ ความกริ้วและความโกรธของเราจะเทลงบนสถานที่นี้ บนมนุษย์และสัตว์ บนต้นไม้ในท้องทุ่ง และบนพืชผลของแผ่นดิน จะเผาผลาญเสียและจะดับไม่ได้”
 ²¹พระยาห์เวห์จอมทัพ พระเจ้าแห่งอิสราเอล ตรัสดังนี้ว่า “จงเพิ่มเครื่องบูชาเผาทั้งตัวเข้ากับเครื่องบูชาของเจ้า และจงรับประทานเนื้อ ²²เพราะในวันที่เราได้พาบรรพบุรุษของเจ้าออกมาจากแผ่นดินอียิปต์ เราไม่ได้พูดกับพวกเขาหรือสั่งเขาเรื่องเครื่องบูชาเผาทั้งตัวและเครื่องบูชา ²³แต่เราบัญชาเขาทั้งหลายอย่างนี้ว่า จงเชื่อฟังเสียงของเรา และเราจะเป็นพระเจ้าของเจ้า และเจ้าจะเป็นประชากรของเรา และเจ้าจงดำเนินในหนทางที่เราได้บัญชาเจ้าไว้ เพื่อเจ้าจะได้อยู่เย็นเป็นสุข ²⁴แต่พวกเขาไม่ได้เชื่อฟังหรือเงี่ยหูฟัง แต่กลับดำเนินตามแผนการของเขาเอง และในความดื้อกระด้างตามจิตใจชั่วของเขา และเดินถอยหลัง แทนที่จะเดินไปข้างหน้า ²⁵ตั้งแต่วันที่บรรพบุรุษของพวกเจ้าออกจากแผ่นดินอียิปต์จนทุกวันนี้ เราได้ส่งบรรดาผู้เผยพระวจนะผู้รับใช้ของเราไปยังเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ²⁶ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ฟังเรา หรือเงี่ยหูฟัง แต่ได้ทำให้คอของตนแข็ง เขาได้ทำชั่วยิ่งกว่าบรรดาบรรพบุรุษของเขาเสียอีก
 ²⁷“เจ้าจงกล่าวถ้อยคำเหล่านี้แก่เขา แต่เขาจะไม่ฟังเจ้า เจ้าจงร้องเรียกเขา แต่เขาจะไม่ยอมตอบเจ้า ²⁸เจ้าจงพูดแก่เขาว่า ‘นี่เป็นประชาชาติที่ไม่เชื่อฟังพระสุรเสียงของพระยาห์เวห์พระเจ้าของเขา และไม่ยอมรับการตีสอน สัจจะพินาศเสียแล้ว ถูกตัดขาดจากปากของเขาแล้ว

²⁹‘จงตัดผมของเจ้าออกเหวี่ยงทิ้งไป
 จงคร่ำครวญบนที่สูงโล่ง
 เพราะว่าพระยาห์เวห์ทรงปฏิเสธ และทรงละทิ้งชาติพันธุ์ที่ยั่วยุพระพิโรธของพระองค์แล้ว’